De laatste weken staat de krant weer redelijk gevuld met artikelen over veiligheid en overlast.
Hardwerkende ondernemers worden geterroriseerd in hun eigen zaak door overlast veroorzakende jongeren. De politie en de burgemeester komen er aan te pas en er worden maatregelen aangekondigd. Wat is dat toch in onze tegenwoordige tijd dat sommige groepen er genoegen in scheppen om anderen het leven zuur te maken.  Is er nu geen enkel respect meer voor de ander en zijn/haar bezit? Nee ik ga hier geen preek houden voor normen en waarden maar het wordt zo langzamerhand toch wel erg gortig. De overheid zal ferm moeten optreden tegen lieden die de regels, die we met elkaar hebben afgesproken, niet eerbiedigen.
Het pappen en nat houden tijdperk moeten we maar eens definitief achter ons laten.
Mensen die zich niet willen houden aan die afspraken moeten aangepakt worden waarbij lik op stuk beleid en het geven van perspectief (desnoods met aandrang) tot de mogelijkheden moet behoren. Dat pleit voor hardere straffen op dat front. Een taakstraf of een straatontzegging passen niet bij dergelijke overtredingen. En daarmee komt het gemeentelijk beleid in zicht want we hebben in de strafvordering te maken met Rijkswetgeving die in mijn ogen de laatste decennia te zeer is doorgeschoten naar de softe kant. Gemeentebesturen hebben weliswaar bijzondere bevoegdheden waar mijn inziens sneller van gebruik moet worden gemaakt, maar we hebben ook te maken met het Justitiële apparaat dat nu eenmaal aan wetten en regels is gebonden. Het is niet normaal dat mensen ’s avonds de Heistraat niet meer door durven. Het is niet goed te praten dat een hard werkende ondernemer zijn zaak wordt uitgepest. Het is niet normaal dat een grote groep jongeren overlast veroorzaakt omdat ze een hangplek willen. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is aan de tijd dat de gezamenlijke overheden zich heel goed moeten realiseren dat afwijkend gedrag om een afwijkende aanpak vraagt. In de tussentijd past ferm optreden van alle overheidsinstellingen als gemeente, justitie en politie in kwesties die vragen om oplossingen.
Vergeten we daarbij vooral niet de “slachtoffers” want in onze drang naar de aanpak van de veroorzakers, vergeten we nog wel eens de mensen die de overlast en onveiligheid hebben moeten ondergaan. We moeten er in zien te slagen om de buurt samen veilig te maken en ook leuk te houden. Aan het werk zou ik zeggen!

Ron Peters
Raadslid