Ondertussen werden er in de wijk steeds meer nieuwbouwprojecten uit de grond gestampt en worden ook, waar nodig, de oudere karakteristieke huisjes en pandjes met de grond gelijk gemaakt.  Ergens vind ik dit heel erg zonde. Maar ik ben me er ook van bewust dat er soms een nieuwe frisse wind door de wijk moet waaien. Met de sloopdelegatie op mijn hielen, want ook mijn woning moet er uiteindelijk aan geloven, leerde ik de straat steeds beter kennen en kan wel zeggen dat er ook enige affectie voor de straat bij kwam kijken.

Toen ik mijn opa vertelde waar ik ging wonen riep hij met een lach op zijn gezicht: “Is da nie bij Joosten?” Alsof ik wist wat hij daarmee bedoelde. “Daar ging ik vruuger nog plantjes halen.” wist hij lachend te vertellen. Verklaard tevens waarom ik tot de dag vandaag nog sporadisch flyers en uitnodigingen in de bus krijg van hoveniersconventies en agrarische beurzen. Met het Chinees restaurant en de kringloopwinkel in de straat is het nog altijd levendig. Heel vaak wanneer ik vertel waar ik woon hoor ik: “Oooh ja daar! Dat ken ik nog wel” met achtereenvolgend een verhaal van bijvoorbeeld een willekeurige tante Annie die daar nog ooit gewoond heeft. Veel mensen kennen wel iemand die er veel kwam, is opgegroeid of er familie had wonen. En altijd kwamen er dan weer mooie verhalen en herinneringen voorbij. En nog steeds is er regelmatig wat te beleven in de straat want typ je Jan Stevensstraat in op Google kom je al snel artikelen tegen van zelfstandige zolder hoveniers tot het stelen van een complete dakkapel. Echt saai kun je het hier niet noemen.

Met liefde en plezier heb ik de afgelopen jaren in de Jan Stevensstraat gewoond. Nu ik mijn optrekje recent heb moeten verlaten realiseer ik me dat een van de laatste authentieke straten in de binnenstad met karakter en verhaal op het punt staat plat te worden gegooid. Maar met een droevig muziekje op de achtergrond mogen we ook stilletjes wat vieren. En wel, dat de straat, die vernoemd werd naar de Helmondse Leerlooier en later wethouder, zijn 100-jarige jubileum mag vieren. Waar in 1918 de vergunningen voor de bouw van 66 huizen werden vergeven die we nu kennen als het blok straten Willem Beringsstraat, Willem Prinzenstraat, Jan Stevensstraat en Heistraat, werd er in rap tempo gebouwd en trokken in 1919 de eerste gelukkige bewoners in de kersverse huisjes. Huisjes die toen nog uitzicht hadden op een open stuk weiland. Waar in 1919 de straat begon te bloeien vertrok ik 100 jaar na dato, met een kleine knoop in mijn maag, als een van de laatste bewoners van de Jan Stevensstraat zoals we die al een eeuw kennen.