22reacties

Meulenbroek: nog meer betutteling

Ik ken raadslid Nathalie Peijs als iemand, die zich echt inzet voor Helmond. Het was daarom even schrikken van alle negatieve reacties op haar blog over ‘Rem op fastfoodketens’. En waarom zo negatief? Ze schreef immers over twee reële problemen. Probleem 1: de mogelijkheden van het stadsbestuur worden begrensd door wet- en regelgeving en de vrije marktwerking. Probleem 2: we zijn als mens gevoelig voor verleidingen. We handelen helemaal niet zo weloverwogen als we onszelf voorhouden en de vrije markt weet daar maar al te goed op in te spelen.

Onze kwetsbare kanten worden bespeeld. Met snoep bij de kassa en met doorlopende reclames op sociale media. “Bent u te oud? neem ons rimpelcrèmepje!” “Neus niet recht genoeg? Hop het mes er in!”. “Niet zo vrolijk? Pak je toch een prozacje…” Samen met de gratis data die we achter laten op sociale media, weet de markt nog beter dan wijzelf wat we nodig hebben.
Omdat het woord ‘betuttelen’ vaak terugkwam in de reacties, moest ik denken aan de verhalen over de jeugd van mijn moeder. Toen kon je van school naar huis worden gestuurd omdat de mouwtjes van je bloesje te kort waren en je rokzoom de grond niet raakte, als je op je knieën zat. Over betutteling gesproken.
Het is geweldig dat we meer individuele vrijheid hebben, maar zijn we niet een beetje doorgeschoten? Hebben we ook niet een beetje betutteling nodig? Waar is in dit luidruchtige orkest van individuele roeptoeters en reclamekakafonie de stem van het collectief gebleven? Wie betuttelt ons nog in de goede betekenis van het woord, zoals een verstandig ouder doet? Wie stelt grenzen aan alle rupsjes-nooit-genoeg?
Van de politiek wordt het niet gepruimd. Maar waar moet het dan vandaan komen? Wie trekt de grens als het collectief het prijskaartje mag oppakken van de minder leuke gevolgen van al die fijne, vrolijke vrije keuzes? Te veel drank, te veel suiker, te veel zout, te veel gebroken gezinnen, te veel stress, te veel mensen zonder bestaanszekerheid en vaste baan?
Als raadslid vraag ik het me steeds vaker af: waar is onze collectieve stem? Die stem die bepaalt wat goed is voor ons allemaal? Als we die collectieve stem wegwuiven als betutteling, zullen wij als overheid dure individuele zorgpleisters moeten blijven plakken. En die bieden vaak maar kort een oplossing. Dan toch maar een beetje goedbedoelde overheidsbetutteling?

Désirée Meulenbroek
Raadslid GroenLinks