69reacties

Tweede D66-er Helmond trekt zich terug

“Met pijn in mijn hart heb ik vandaag besloten om me terug te trekken van de kieslijst van D66 Helmond. Als teamspeler moet je blindelings kunnen vertrouwen op je aanvoerder, in het vertrouwen dat deze aanvoerder het beste voorheeft met dat team: met de afgelopen 4 jaren als ervaring in beschouwing nemend, moet ik tot de conclusie komen dat elk vertrouwen in onze aanvoerder, Noureddine Zarroy, bij mij volledig en totaal ontbreekt” zo laat Martijn van Stratum vandaag weten.
Martijn van Stratum was de nummer 7 van de D66-kandidatenlijst voor de gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart. In september 2013 stopte hij als burgerraadslid voor deze partij. De belangrijkste reden was dat die functie niet goed te combineren was met zijn nieuwe werk waarvoor hij vele maanden per jaar in het buitenland moet vertoeven. Maar de ontwikkelingen in de Helmondse politiek speelde ook mee. Die had hij ‘af en toe met plaatsvervangende schaamte’  beleefd.
Na het terugtrekken van raadslid Maarten Janssen is Martijn de tweede die niet meer op de kandidatenlijst van D66 wil staan. Ook huidig wethouder Jan van den Heuvel (62) liet deze maand weten toch maar niet meer voor D66 in het volgende college te willen vanwege de gang van zaken bij zijn partij.
In een uitgebreide verklaring van Martijn van Stratum (33), die wij de moeite vinden hier integraal te plaatsen, schrijft hij verder:

Vernieuwing, integriteit en transparantie zijn de sleutelwoorden waar deze partij, en haar lijsttrekker voorop, mee koketteren. Het zijn precies deze steekwoorden waarvan ik moet concluderen, na bijna 4 jaar vrijwel elke raadsvergadering, fractievergadering, commissievergadering en achterbanoverleg te hebben bijgewoond, dat deze door Noureddine enkel met de mond beleden worden, en op geen enkele wijze inhoud krijgen door daden of doordachte ideeën.

De “oude” politiek waarop wordt afgegeven, is exact dezelfde politiek waarvan Noureddine de afgelopen jaren zelf, actief, deel heeft uitgemaakt: geen enkel initiatief tot vernieuwing of transparantie is uit zijn politieke schoot ontsproten. Integendeel, meerdere keren heeft de grote fractie hem aangesproken op het gebrek aan transparantie in zijn handelen.

Ook in de affaire Tielemans, bij uitstek een gelegenheid om daadkracht te tonen waar het integriteit betreft, bleef het oorverdovend stil. Waar hij op minder belangrijke onderwerpen de weg wist te vinden om, soms onaangekondigd, staande een vergadering van mening te veranderen en tegen de eigen coalitie te stemmen, was een dergelijk statement op dit prominente onderwerp klaarblijkelijk niet nodig. Evenmin toen het ging om de jaarlijkse verhoging van de raadsvergoeding. Geen daden, enkel woorden.

Het tegen een begroting stemmen mag een groots verzet lijken, maar is enkel een daad voor de bühne: de Ruit is (helaas!) een voldongen feit waar het de besluitvorming in de Raad betreft en het terechte protest daartegen had reeds vorm gekregen door het stemgedrag bij de betreffende motie. Door de mogelijke consequenties van zijn enkel symbolische tegenstem niet te overzien, heeft hij in de ogen van eventuele toekomstige coalitiegenoten blijk gegeven van een gebrek aan politieke affiniteit en verantwoordelijkheidsgevoel, kerncompetenties van een politiek leider. De teruggetrokken motie inzake het afschaffen van de welstandscommissie was een volgend bewijs hiervan.

De vernieuwing waarover wordt gerept, kent geen enkele inhoud. Enkel het plaatsen van onervaren kandidaten op hoge plaatsen is geen vernieuwing als dit niet gepaard gaat met een inhoudelijke verandering. Geen innovatieve ideeën in het verkiezingsprogram, geen concrete plannen die vernieuwing vorm geven. Het door Noureddine klakkeloos overnemen van delen van het landelijke verkiezingsprogram als zijnde zijn bijdrage, ook die onderdelen die voor Helmond totaal irrelevant zijn, is weinig vernieuwend noch innovatief, maar toont exact het probleem: een groot gebrek aan inhoudelijke kennis.
Decentralisatie van overheidstaken, de WMO, Jeugdzorg en toenemende bezuinigingen vormen enkele van de uitdagingen waar de Helmondse politiek de komende jaren voor staat: onderwerpen waarbij gedegen inhoudelijke kennis onontbeerlijk is. Waar in het verleden over deze zaken werd nagedacht, werd gediscussierd, thema-avonden werden georganiseerd en nota’s werden geschreven, is het de laatste maanden angstaanjagend stil. Waar is het initiatief, waar is het leiderschap, waar is de visie? Ook intern: geen Nieuwsbrief om de leden op de hoogte te houden, geen Achterbanoverleg om de mening en zorgen van de leden te horen… de communicatie is vrijwel nul, het is de stilte van de achterkamer die regeert.

In de ruim 6 jaar dat ik actief ben binnen deze partij, heb ik niet eerder zoveel niet-transparante één-tweetjes meegemaakt als onder leiding van de huidige fractievoorzitter en partijvoorzitter. Het ledenaantal krimpt. De kieslijst was zelden zo kort. Reeds twee democratisch gekozen D66-ers hebben deze lijsttrekker de rug toegekeerd: een weinig fraaie oogst voor een zelfbenoemd verbindend leider.

In de afgelopen 4 jaar heb ik helaas telkenmale moeten constateren dat het belang van Nouredinne niet bij de partij ligt, maar enkel bij hemzelf. Met een vlotte babbel en goed voorkomen kom je een heel eind. Maar als de inhoud ontbreekt, blijft daar uiteindelijke slechts een oorverdovende stilte van over. Daar kan ook een communicatie-adviseur ten koste van driekwart van de partijkas niets aan veranderen. Over de transparantie van deze en andere campagne-uitgaven is overigens ook nog wel het nodige te zeggen.

Betrouwhaarheid en integriteit krijgen inhoud door deze zelf als Leitmotif voor je handelen te hanteren. Meermaals heb ik moeten constateren dat het woord van Noureddine niet die waarde en geldigheid heeft die je daarbij mag verwachten, integendeel.
Het meest recente voorbeeld is zijn ambitie om wethouder te worden: waar de vraag naar deze ambitie tijdens de ALV door hem ronduit en zonder voorbehoud ontkennend werd beantwoord, kwam hij daar enkele weken later alweer heimelijk en snel op terug. L’histoire se répète.

Als bestuurslid, burgerlid en webmaster heb ik de afgelopen 6 jaar veel tijd en energie gestoken in deze partij: altijd met veel plezier als beloning. Dit plezier is mij de laatste maanden totaal ontgaan: ik zie een partij die intern verdeeld is, waarvan het actief kader en het ledenaantal kleiner en kleiner wordt. Een partij die soms welhaast tot een verlengstuk van de actiegroep Brouwberg lijkt te zijn verworden. Een partij die niet alleen financieël maar ook inhoudelijk op een faillisement dreigt af te stevenen. Een partij, die heeft gekozen voor de vorm, en niet de D66-kenmerkende inhoud. Ik zie dat gekozen is voor een lijsttrekker op basis van mooie woorden, zonder te kijken naar de daden, of beter, het gebrek daaraan. Dat is het goede recht van de leden. Maar dat is niet mijn keuze.

Ik draag deze partij meer dan een warm hart toe.
D66 zit in mijn bloed.
Voor mij geen andere partij, ook niet lokaal.
Ik stond en sta achter de idealen en het gedachtegoed van deze partij, ik zal deze blijven uitdragen en in de toekomst hopelijk ook weer in de politieke arena te vuur en te zwaard verdedigen.
Achter de lijsttrekker en politiek leider kan ik echter met geen mogelijkheid staan: daarvoor heeft deze te vaak laten zien het vertrouwen niet waard te zijn.

Daarom trek ik mij terug als kandidaat voor de kieslijst.