De coördinerende wethouder vindt het triest, deze boodschap te moeten brengen. Ik uit mijn waardering voor het persoonlijk brengen van dit slechte nieuws. Ik zoek houvast in achtergrond geluid. Mijn oren vangen flarden Tour de France. Hushovd vindt aansluiting bij Cavendish. Dit is echt, dit wordt knokken. Hier is geen ontsnapping mogelijk. Ik moet de confrontatie aan.

De wethouder drukt mij op het hart om ons goed te laten informeren. Door professionals. Straks zijn we elkaars tegenpartij. Dan moet je beslagen ten ijs komen. Het wordt me nu wel erg heet onder de voeten. Ondanks dat de tuindeuren openstaan voel ik geen zuchtje lucht. Mijn behoefte aan frisse lucht is nu erg groot. De klamheid van de buitentemperatuur en het slechte nieuws werkt verstikkend.

Ik probeer helder na te denken. Onwillekeurig gaan mijn gedachten naar de uitnodiging van onze House Warming Party, drie jaar geleden. Een kaart in de vorm van een Iglo met van binnen een knapperend houtvuur. Het zal toch niet waar zijn … Tussen mijn oren klinken de tonen van een nasaal zingende Paul Simon, meelijwekkend, bijna fluisterend. Homeless.

Ik laat beide heren uit en bedank hen voor het bezoek. Als troost krijg ik mee, dat het voorkomt dat mensen er in deze omstandigheden er op vooruit kunnen gaan. Ik vraag me af hoe. Dit huis en deze plek zijn onvervangbaar. In een flits zie ik in een trots college van Burgenmeesters en Wethouders feestvieren. Voorbeeldproject Buiten Om heeft landelijk gescoord. De stad is onvolprezen op de nationale kaart gezet. Chapeau.

Ik loop de tuin in en tel de vogels en bloemen. Het vooruitgeschoven gemis doet nu al zeer. Woningbouw, zelfs vijf hoog, achter onze tuin, dat was voorzien. Een ringweg met luidruchtig en stinkend vrachtverkeer er dwars door heen is echter een bittere pil. Ik weet niet of ik die slikken wil. Adrenaline welt in mij op want ik besluit te strijden. Voor huis en haven. What doesn’t kill you makes you stronger.

Mien

Project Buiten Om (2) op 26 juli 2009

Met lichte tegenzin loop ik richting basisschool. De angst en onzekerheid voor wat komen gaat is vele malen groter dan de schrik van een kind dat zijn eerste schooldag meemaakt. Vanavond staat me een onheilspellende informatieavond te wachten. De gemeente geeft informatie over de verregaande consequenties van plannen om het resterende deel van de stedelijke ringweg om te buigen door onze geliefde straat, met als gevolg huizensloop.

Mijn vrouw en ik lopen het klaslokaal binnen waar de informatieavond plaatsvindt. Vanachter een langgerekte tafel staren een vijftal paar ogen mij observerend aan. Ze behoren twee wethouders toe, een directeur gemeentelijke Dienst en Samenleving en twee mensen die ik niet ken. Nerveus ritselen ze wat met papier. We zijn vroeg. Het lokaal loopt vol met een hoop onbekende gezichten. Vreemd, we dachten dat de avond alleen georganiseerd was voor wooneigenaren. De sfeer is timide.

Het klaslokaal is inmiddels propvol. De mensen staan tot op de gang. De coördinerend wethouder wijkontwikkeling Helmond West neemt het woord en vraagt of het nieuws over het gewijzigde ringwegplan al een beetje verwerkt is. Doodse stilte. Vervolgens legt hij uit dat na zijn bezoek aan de wooneigenaren afgelopen week, toch maar besloten is om ook de huurders en enkele bestuurders van verenigingen in de wijk uit te nodigen voor deze bijeenkomst. Hij was even vergeten dat ook zij belanghebbenden zijn. Dit duidt op slechte voorbereiding. Er is haast geboden met de presentatie van de wijkontwikkelingsplannen.

Er zijn vertegenwoordigers aanwezig van de Speeltuin, de Dahliavereniging en de Basisschool. Ik mis  de beheerder van de Volkstuin, een sympathieke allochtoon. Helaas kon de gemeente hem niet op tijd bereiken. Slechte zaak.
De coördinerend wethouder stelt de mensen achter de ambtelijke tafel aan ons voor. Naast de gemeentelijk directeur Dienst en Samenleving zijn dat de wethouder van verkeer, de projectmanager stedelijke ring en de taxateur tevens grondaankoper van de gemeente. Ook introduceert hij de contactpersoon van de woningbouwvereniging die in het publiek zit. De gemeente werkt in dit grote wijkontwikkelingsproject nauw samen met de woningbouwvereniging.

De directeur is gespreksleider en vertelt hoe de avond eruit gaat zien. Elke ambtenaar geeft een korte presentatie over zijn rol in het wijkontwikkelingsplan, met name over de voltooiing van de stedelijke ring. Na afloop is er voldoende tijd voor reacties en vragen. Met een glimlach nodigt de directeur de belanghebbenden vooral hun kruim te spuien en stoom af te blazen. De timide sfeer in het klaslokaal begint langzaam om te slaan.

De geweldige ontwikkelingsplannen worden flash en glossy getoond. Ze dienen het algemene belang. Het zal mij worst wezen. Ons huis komt niet meer voor in de plannen. Dat vind ik in het algemeen en ook specifiek zwaar kloten. Velen delen mijn mening. Na anderhalf uur kan het vragenvuur eindelijk beginnen. Sommigen hebben zich goed voorbereid en halen een papiertje met vragen te voorschijn. De mijne zitten in mijn hoofd. Zorgvuldig samengesteld in de slapeloze nachten die ik de afgelopen week gehad heb. Mezelf afvragend: welk monster komt aan mijn huis en haard, hoe ziet ie eruit en belangrijker, hoe trek ik tegen hem ten strijde?

De taxateur tevens grondopkoper nodigt zichzelf bijna uit. Na de vakantie maakt hij met iedere wooneigenaar een afspraak. Dan komt hij in ontspannen sfeer een kijkje nemen op de te slopen locatie. Er valt overal over te praten. Sommige eigenaren kunnen er misschien op vooruit gaan. Ik voel me nu pas echt goed voor de gek gehouden. Alsof een klein kind een snoepje wordt voorgehouden. Nota bene in een klaslokaal. De gemeente had geen betere locatie kunnen kiezen. Wie bijt? Door de openstaande raam hoor ik op de speelplaats een voetbal keihard tegen het ijzeren rek knallen, uit protest!?

Na de presentaties dooft het vragenspervuur al snel uit. De gemoederen zijn lamgeslagen door de warme binnentemperatuur en de informatieoverload. Slechts een handjevol wooneigenaren, huurders en verenigingbestuurders stelt een vraag aan de gemeenteambtenaren. Ik heb ook een vraag. Is er al een nieuwe naam gekozen voor het nieuwe tracé. Jarenlang heef
t het de naam gehad van de straat waar het tracé aanvankelijk gepland was. Krijgt het nu de naam van onze straat? De wethouder van verkeer beantwoordt de vraag. Nee, de gemeente gaat met het laatste stukje stedelijke ring buiten de wijk om. Het heet dan ook: Tracé Buiten Om. Pardon, mevrouw de wethouder. U vergist zich. U bedoelt eigenlijk: Buiten Alles Om. Dat is namelijk wat u doet. Plannen laat bekend maken, vlak voor de vakantieperiode. U beoogd om met het nieuwe tracé twee wijkgedeelten te verbinden? Mooi niet. Twee omvangrijke huizenrijen worden volledig gedelete. U gaat daarmee buiten ons om. Ik dacht het niet.

De informatieavond dooft langzaam uit. Hier en daar zitten een aantal mensen apathisch voor zich uit te kijken. Is dit allemaal echt. Ik sta op, pak mijn fotocamera en fotografeer de ambtelijke tafel. Niemand grimast. Ik bedank de wethouders en de directeur persoonlijk voor de informatieve avond. Ik ben blij dat ze eindelijk inzage hebben gegeven in het wijkontwikkelingsplan. Ze kijken mij verbaast aan.

Mien