Anders in Helmond
Met dit verslag over mijn ‘Helmond Schrijft Geschiedenis’-toer doe ik het eens helemaal anders. Want waarom zelf alsmaar aan het woord? Na een gedenkwaardige bijeenkomst in Wijkhuis De Lier schreef een van de deelnemers, John Janssen, er een stukje over. Eerder werkte hij dan ook als redacteur en journalist, publiceerde onder meer een kinderboek en heeft zijn eigen Storysjop. Ik ontmoette die middag in Helmond-Oost overigens meer getalenteerde mensen. De sfeer was vertrouwelijk. Maar zeer persoonlijke zaken houden we bij het schrijversgilde liever binnenskamers, vandaar verder geen namen. Nou goed, nog één dan:
kunstenaar Reggie Voigtländer was ook van de partij. Haar werk – veelal installaties waarbij fotografie, video en digitale technieken samenkomen – was niet alleen in Helmond te zien, maar is inmiddels ook internationaal bekend. Nu schoof ze aan om over onze stad te schrijven en maakte na afloop een beeldimpressie zoals alleen zij dat kan. Wie weet treedt zij wel in mijn voetsporen. Want het is door de gemeente bekend gemaakt: in het nieuwe jaar geen stadsschrijver meer, maar een stadsartiest of stadskunstenaar. Voor die functie stelt zij zich in de toekomst graag kandidaat.
En nu laat de voorlopig laatste stadsschrijver graag John Janssen aan het woord en daarna Reggie Voigtländer in beeld:
Onlangs een workshop gevolgd bij stadsschrijver Tania Heimans. Leuk om wat schrijf-vingeroefeningen te kunnen doen, maar ook mooi om al die verhalen van Helmonders te horen. Al snel bleek er een overkoepelend thema te spelen bij de deelnemers: ‘acceptatie’. Zo worstelt S. uit Oeganda nog met zijn aanpassing aan een totaal vreemde cultuur, werd K. vanwege haar Duitse komaf vroeger gepest en zelfs mishandeld (bijvoorbeeld na de verloren finale van ’74) en noemt W. zichzelf een ‘halve mof’, ook gebaseerd op bepaalde familiaire banden met het land van onze oosterburen (en een reden voor anderen om hem regelmatig te vervloeken en te bespotten). Ook mijn moeder, Poolse bij geboorte, heeft jarenlang hard moeten vechten om geaccepteerd te worden in ons land. Uiteindelijk vond ze haar plek, hier in Helmond. Nu heeft ze kennissen te over en is ze door de bewoners van haar straat uitgeroepen tot een soort ‘beschermvrouwe’ en buurtwacht in één. Acceptatie, of liever gezegd: het niet accepteren van, is niet alleen nu actueel, maar een verschijnsel van alle tijden. Je kunt worden afgewezen omwille van je cultuur, ras, geaardheid, maar net zo goed omdat je pech hebt gehad en een jampotbril de enige oplossing was. Soms is er ook geen logische reden voor aan te wijzen. Maar goed, gelukkig is er dan altijd nog een stad als Helmond. Een stad waarin al deze mensen hun leven hebben kunnen opbouwen, met voorspoed en tegenslagen. Er is hoop…
Reggie Voigtländer: ‘Deze twee afbeeldingen zijn deel van een grote reeks opeenvolgende beeldsituaties, gebaseerd op een foto die ik maakte tijdens de ‘samenkomst’ die deze workshop vooral ook was.’
Meer werk is hier te zien: www.reggievoigtlander.nl
Stadsschrijver Tania Heimans
1 reactie:
Dat van die stadsartiest of stadskunstenaar zie ik niet zo zitten. Wat hebben die de stad te bieden? Het Literaircafé waarschijnlijk ook niet (alhoewel ik dat niet zeker weet). Die zouden natuurlijk véél liever weer een schrijver zien. Ik denk dat daar de “roots” voor de stadsschrijver ook wel zijn ontstaan!
Ik ben wel benieuwd naar dat boekje dat van al die bijeenkomsten in het Helmondse gaat verschijnen, Ik hoop op allerlei leuke “Helmondse verhalen”!