Paula van Loon en haar Boon: Paula’s blues
Het was toeval en – mogen we aannemen – liefde die leidde tot de echtverbintenis met de wel erg passende namencombinatie Boon-Van Loon, in Helmond op 29 december 1942. Het huwelijk hield niet stand (daarover later meer), maar zij werden min of meer onsterfelijk door het arrest van de Hoge Raad dat hun beider namen draagt. Google geeft met de zoekterm ‘’arrest boon van loon’’ maar liefst 124.000 treffers. Hun huwelijk, maar vooral hun scheiding, heeft een grote juridische nalatenschap opgeleverd .Toch weten weinig Helmonders, zo is mijn ervaring, van dit beroemde Helmondse ‘echt’paar.
Accountant en sokken
Nouja, zo Helmonds waren beide echtelieden niet volgens de huwelijksakte van 20 november 1942. Paulina ofwel Paula was de meest Helmondse. Ze was in 1918 in Tilburg geboren, de geboorteplaats van haar beide ouders, maar kwam op 7-jarige leeftijd vanuit Eindhoven in Helmond wonen. Vader Van Loon was medewerker en lid van het bekende accountantskantoor met de welluidende naam Kreukniet, dat zijn oorsprong en hoofdvestiging te Tilburg had. Antoon van Loon (1879-1952) ging met zijn gezin in 1919 vanuit Tilburg naar de snel expanderende lichtstad waar het bureau al een aardige clientèle had. Maar ook in de nabije omgeving, zoals Helmond, had Kreukniet klanten. In de nalatenschap van Paula zitten onder meer de jaarrekeningen van Nedschroef vanaf 1913. Eind 1925 verhuisde Van Loon met zijn gezin naar Helmond, waar men ging wonen op de Kanaaldijk 85.
Van Loon had tijd en energie genoeg om naast zijn accountantspraktijk ook eigen bedrijfsactiviteiten te ontplooien. Hij werd in 1929 mede-oprichter en directeur van de inmiddels ook al lang weer verdwenen en vergeten NV Litrofa, een voortzetting van de Lieshoutsche Tricotage Industrie. In 1936 werd Van Loon een van de leden van de Raad van Bestuur van dit bedrijf, samen met twee andere Helmondse ingezetenen en bekenden van hem, JBF Hettema en L van Bergen. Litrofa, producent van vooral kousen en sokken, bevond zich overigens toen al een aantal jaren in Aarle-Rixtel, zowat schuin tegenover de huidige lokatie van de Artex. U raadt het al: in de papieren van Paula zit ook materiaal over Litrofa.
Tennisster
Over de levensloop van Paula kan ik u niet veel vertellen, hoewel ik haar enkele keren heb ontmoet. Maar dat was in haar allerlaatste levensfase, toen zij alleen de grote villa aan de Kanaaldijk NW 85 bewoonde. Daar was zij met haar gezin gaan wonen na het overlijden van haar vader. We mogen aannemen dat ze toen nog regelmatig op de tennisbaan heeft gestaan: ze was een van de beste tennissters in Nederland in de jaren veertig. Bij de Amsterdamsche Kampioenschappen in juli 1941 verloor ze in de finale damesenkel, maar de damesdubbel was voor haar en haar partner. Acht jaar later gebeurde hetzelfde op het Open A-toernooi in Leeuwarden. Paula kon goed van zich afslaan, niet alleen op het sportieve vlak. Toen haar man haar ‘inruilde’ voor een jongedame uit de Julianalaan en haar onverzorgd met een grote kinderschaar achterliet, zocht zij haar recht. Uiteindelijk kwam de Hoge Raad eind 1981 tot het fameuze arrest en oordeelde dat de pensioenaanspraken tussen beide voormalige partners naar rede en billijkheid verdeeld dienden te worden. Paula bleef in de ouderlijke villa wonen waar het steeds stiller werd. Zij trok zich terug in enkele vertrekken, inclusief de fraaie blauwe kamer, genoemd naar de oorspronkelijke kleur van de wandbespanning. Na haar dood, april 2008, ging het verwaarloosde monument nog sneller achteruit en verdween ook de blauwe kamer. Bij de ontruiming van het pand door de kinderen Boon-Van Loon mocht ik nog een koffer met inhoud meenemen. Paula’s verhaal was ondertussen al verwaaid… Haar naam leeft echter voort.
Stadshistoricus Giel van Hooff
2 reacties:
Boontje komt om zijn loontje.
Ach, Paula Boon. Helmond heeft voor iedereen teleurstellingen in petto, maar Paula kreeg een overdosis. Ik dacht altijd dat zij van de deftige Van Loon’s uit Amsterdam stamde; volgens Giell stamt zij uit Tilburg. Deftig was ze in elk geval wel, op de bedekte, sportieve manier die echt van onecht onderscheidt. Ze moet zich in Helmond behoorlijk verloren hebben gevoeld. Maar gelukkig was er tennisclub De Horst. Over de blues der elite gesproken: dat was destijds een oase. Echt tennissen hield in: Met je arm achtjes door de lucht draaien en de bal zo lang mogelijk over en weer lepelen. Een dropshot hoorde je niet meer dan één per set te geven en triomfantelijk juichen na afloop deed je absoluut niet. De sfeer van toen komt onmiddellijk bij me boven via een vraag die Paula stelde. Zij organiseerde een toernooi en op de baan stonden twee broers die vanachter de baseline eindeloos een bal naar elkaar toesloegen. Paula kwam uit het clubhuis en riep: “Zijn jullie al met de wedstrijd begonnen?”