Deze wet bevat regels voor de kwaliteit van de zorgverlening. De doelstelling van de wet is tweeledig: het bewaken en bevorderen van de kwaliteit van de beroepsuitoefening en het beschermen van de patiënt tegen ondeskundig en onzorgvuldig handelen door beroepsbeoefenaren. Voor mij als verzorgende betekent dit dat elke 3 jaar mijn bevoegdheid en bekwaamheid geschoold en getoetst moeten worden. Prima natuurlijk, alleen bij deze Wet wordt kwaliteit dus gerelateerd aan medische kennis en aan de uitvoering van handelingen. De inspectie kijkt alleen maar naar de Wet BIG, aftekenlijstjes en naar de temperatuur van de koelkast. Bureaucratie die ten koste gaat van het welzijn. Maar zoals ook uit het verhaal van mevrouw Maat blijkt, gaat kwaliteit van zorg juist over contact, aandacht en vooral empathie.

Maar niet alleen in de zorg leidt het gebrek aan empathie tot boosheid, agressiviteit en schrijnende situaties. Met een beetje meer empathie in ons dagelijks leven kunnen veel problemen voorkomen worden. Gebrek aan empathie leidt tot onbegrip, vooroordelen en escalaties. Neem nu als voorbeeld de situatie in Mierlo Hout rondom de vestiging van “Nei Skoen”. Van beide partijen zou hier empathie gevraagd moeten worden. Omwonenden zijn bang voor overlast of zelfs waardevermindering van hun huis. Om als stichting of cliënt te kunnen begrijpen waar deze angst op gestoeld is moet je je eerst kunnen verplaatsen in deze omwonenden. De omwonenden zullen zich op hun beurt in de stichting en de cliënten moeten verplaatsen. Door begrip voor elkaar te tonen neem je elkaar serieus, kun je vooroordelen voorkomen of wegnemen en nader tot elkaar komen. Of de situatie die nu speelt in de Haaglaan. Het is natuurlijk volkomen terecht dat bij deze zware overlast ingegrepen wordt en er nu maatregelen worden getroffen. Maar ook hier kun je je afvragen of gebrek aan empathie, door beide partijen, geleid heeft tot de escalatie van afgelopen donderdag.

In de kloof die ontstaan is tussen politiek en de burger speelt het gebrek aan empathie mijn inziens ook zeker een rol. Een overheid die zich totaal niet kan verplaatsen in wat hun beleid voor de dagelijkse praktijk van “de gewone man” betekent. En omgekeerd “de gewone man” die zich niet kan verplaatsen in de complexe en ingewikkelde rol die een politicus heeft.
Maar de kloof wordt volgens mij ook steeds groter omdat tegenwoordig vooral het politieke spel de overhand heeft. Een spel wat steeds doorzichtiger en ongeloofwaardiger wordt. Vooral gespeeld voor de bühne waarbij het niet meer over de inhoud gaat en idealen en eerlijkheid het afleggen tegen geslepenheid en uiterlijk vertoon. Mensen hebben het gevoel dat ze belogen en bedrogen worden waar ze bij staan en ik moet bekennen dat ook ik, ondanks alle empathie die ik in me heb, hier geen enkel begrip voor op kan brengen.

Maar lokaal zouden we hierin het verschil kunnen maken met een gemeentebestuur dat het goede voorbeeld geeft. Geen politiek spel voor de bühne maar politiek waarbij het om de inhoud en idealen gaat, ons verplaatsen in wat ons beleid betekent voor de dagelijkse praktijk van onze inwoners. Respect voor en vertrouwen in elkaar. Ook bij de kwaliteit van een gemeentebestuur gaat het net als in de zorg over contact met inwoners, aandacht voor inwoners en vooral empathisch vermogen. Laat het trieste verhaal van mevrouw Maat dan ook een les zijn voor ons allen. Laat het een inspiratiebron zijn voor de toekomst en leefbaarheid van onze stad en voor de kwaliteit van ons gemeentebestuur.

Lonneke Maráczi
Fractievoorzitter SP