De linker pols waarmee ze haar val heeft opgevangen, wordt in een mum van tijd dik. Dat ziet er niet goed uit! We strompelen naar huis, dumpen de hondjes en in een recordtijd pak ik mijn auto en scheur ik met de patiënt naar de Spoedeisende Hulp van het Elkerliek ziekenhuis. Onderweg vraagt ze “Hadden we niet eerst moeten bellen”. “Hoezo bellen” zeg ik. “Niks bellen als er zoveel bloed is, direct naar de Spoedeisende Hulp. Daar is die voor!”

Bij het ziekenhuis ontmoeten we 2 obstakels in de vorm van slagbomen. Raar dat die ’s nachts (het is inmiddels 00 uur en een nieuwe dag is aangebroken) in functie zijn. De ene gaat automatisch open als ik het kaartje uit de automaat neem. (O jé, dat wordt straks betalen en ik heb in de haast geen geld meegenomen….) Bij de tweede moeten we wachten totdat de nachtportier reageert op de bel. Dat gaat gelukkig snel en ik kan voor de deur parkeren en het slachtoffer laten uitstappen. Broek, jas, handen en schoenen zitten inmiddels onder het bloed. De nachtportier verwijst ons naar het loket van de Spoedeisende Hulp. Daar worden we direct te woord gestaan door een doktersassistente die de eerste, benodigde gegevens in de computer invoert. Of we daarna even willen wachten in de wachtruimte tot er een dokter tijd heeft. ??? De wachtkamer is leeg, maar goed, wat er achter de gesloten deuren gebeurt, weten wij natuurlijk ook niet. We gehoorzamen gedwee. Even later komt dezelfde doktersassistente en ze nodigt ons uit haar te volgen. We gaan naar een behandelruimte van de Huisartsenpost!
Dat begrijp ik niet want het lijkt me toch dat het hier om een trauma gaat. En trauma is toch spoed waarom dan de Huisartsenpost? Bijna verontschuldigend antwoordt de doktersassistente “Het is nu eenmaal protocol”. Zorgzaam en keurig netjes verleent ze in afwachting van de huisarts vast wat eerste handelingen. Even later komt een aardige jonge man die blijkbaar de huisarts is. Ook hij gaat behoedzaam te werk. Hij legt stap voor stap uit wat hij doet en waarom hij het doet. Je zou hem bijna kussen, zoveel compassie heeft hij met de patiënt! De neuswond blijkt echter dermate diep dat het bot geraakt is. Daar moet toch maar even een trauma-arts bij komen. Even later komt de specialist binnen en helpt de huisarts bij de reparatie van de neus. Ze kijkt ook even naar de pols. Die is mogelijk gebroken. “We moeten een foto maken. Ik zie u dadelijk graag op de Spoedeisende Hulp”.

Even later zit mijn hondenmaatje dan toch op de plek die wij bedoeld hebben. Terwijl zij wacht op het maken van de röntgenfoto, ga ik gewapend met een recept voor antibiotica uitgeschreven door de dokter van de Huisartsenpost, naar de apotheek van het ziekenhuis. De dienstdoende apothekersassistente controleert in het computerbestand de gegevens van de patiënt. Dan blijkt er een probleem want het systeem geeft aan dat er sprake is van nierfalen en dat kan problemen geven met de voorgeschreven medicatie. “Nierfalen, dat lijkt me sterk!” “Ja, maar het staat in het systeem”. “Dan klopt uw systeem niet, want ik weet zeker dat deze mevrouw géén nierproblemen heeft”. Goede raad is duur. De dienstdoende apothekersassistente belt de achterwacht uit bed (?) en vraagt om raad. Heel verstandig! Blijkbaar wordt er een oplossing gevonden want 10 minuten later krijg ik toch een doos antibiotica mee. In de tijd dat ik moet wachten lees ik de waarschuwing op de muur van de wachtruimte. Het ziekenhuis rekent voor spoedmedicijnen een opslag van € 27,50 per stuk! Ik lees ook nog even de boodschap hoe belangrijk het is dat alle patientgegevens centraal digitaal worden gekoppeld zodat hulpverleners “in het belang van de patiënt” altijd toegang hebben tot de benodigde informatie.

Ik vind mijn gewonde wandelmaatje terug in een behandelkamer van de Spoedeisende Hulp. Waarschijnlijk overbodig vraag ik toch nog even naar haar nierfunctie. Die is, zoals ik al wist, gelukkig honderd procent. Het digitale dossier klopt niet! De gegevens zijn verwisseld met die van een man (!) met dezelfde voorletters en dezelfde achternaam. Ze zijn gewoon in het verkeerde dossier gezet. Het probleem heeft zich al vaker voorgedaan en het is nog nooit gecorrigeerd! Hoezo is het electronisch patientendossier wel zo handig?
Nadat de röntgenfoto is gemaakt, komt de specialist die we al op de Huisartsenpost hadden ontmoet de bevindingen melden. Het goede nieuws is dat de foto geen breuk toont, maar gezien de zwelling en de pijn is het toch mogelijk dat er een scheurtje in de pols zit. Het advies luidt gips en over 10 dagen verder kijken als de zwelling minder is. Zo gezegd, zo gedaan. We nemen afscheid van de nog altijd vriendelijke arts als de gipsbroeder binnenkomt. Die legt behendig en vakkundig een gipsverband aan waarbij hij het ‘hoe en waarom’ uitlegt. Hij heeft ook een cadeautje: de patiënt mag kiezen welke kleur de toplaag heeft: rood, wit of blauw. Mijn maatje, die inmiddels wat bij is gekomen van alle commotie heeft haar humor weer teruggevonden en antwoordt gevat “Doe maar alle drie”. En zo geschiedt het. Met een linker onderarm in de vaderlandse driekleur, een doos medicijnen en een folder hoe een controle-afspraak te maken, verlaten we de Spoedeisende Hulp op weg naar het volgende probleem: hoe komen we hier weg? Heb ik wel geld bij me voor de parkeerautomaat? De portier brengt uitkomst: “Na 21.00 uur is het parkeren gratis”. Gelukkig een meevaller!

Om 2.30 uur verlaten we het Elkerliek by night. Ik kan de procedures die het ziekenhuis hanteert niet allemaal plaatsen of waarderen. Maar dat doet niet af aan de inzet van alle lieve en deskundige mensen die mijn gewonde hondenmaatje zo goed hebben geholpen. Geweldig gedaan!