Wat te denken van de aangekondigde wederopstanding van het clubje oudgedienden onder leiding van Jan van den Heuvel? Samen met good old Fons Jacobs en Peter T. en nog wat trawanten van het oude gilde der bestuurders – die deels nog uit het vorige millennium stammen – wil hij een nieuwe partij oprichten, eentje die het écht voor de democratie gaat opnemen. Je vraagt je dan toch eventjes af waarom ze daar niet iets eerder aan begonnen, toen ze nog daadwerkelijk wat te zeggen hadden bijvoorbeeld. Of kwam dat extra stukje transparantie en inspraak van het normale plebs hen toen niet goed uit misschien? De nieuwe partij zou dan wel een jongeman als lijsttrekker moeten hebben, want vernieuwing moet wel een verfrissende smoel hebben natuurlijk (dat valt onder andere electoraal ook wat lekkerder). Een groep oude heren die een jong iemand als ware het een trekpop willen begeleiden op weg naar hun ware geloof…de katholieke traditie gaat nimmer verloren.

En dan die andere Senioren, die uit 2013 (ik vind Senioren2013 nog steeds een prachtige contradictio in terminis overigens, maar dat geheel terzijde). Na de nodige interne strubbelingen besloot PVV-trainee Sandra Strijkel de muffe geur van de Senioren2013 te verruilen voor die van de VVD. Frans Mol zag deze overstap zogezegd wel aankomen, wat voor een mol toch best knap is. De VVD sorteert hiermee blijkbaar voor op een te verwachte entree van de lokale PVV en haalt haar eigen rechtsbuiten alvast binnen. Ik ben heel benieuwd hoe haar onversneden anti-asielzoekers geluid valt bij bijvoorbeeld coalitiepartner GroenLinks. Deze club van wonderboy Paul Smeulders kent toch een iets andere stellingname in dat dossier. Zijn ze eindelijk bijgekomen van de paniek bij hun SP-vrienden op de linkervleugel, vliegt zo meteen de andere vleugel uit de bocht.

De SP heeft afgelopen zomer laten zien hoe je een mug eigenhandig kunt laten exploderen tot een olifant, oftewel: roepen aan de zijlijn is één, vakkundig met de handen aan het stuur door het bestuurlijke woud van ons Sociaal Stelsel manoeuvreren is een tweede. Het gemak waarmee de SP vroeger gehakt maakte van elke schijn van – wat zij noemden – asociaal bestuur (met name waar het bezuinigingen of efficiency-slagen in de zorg betrof) viel hen nu zelf onversneden ten deel. Terecht of niet, dat maakte al snel niet meer uit, het demasqué van het sociale gezicht van de SP is breed uitgemeten, tot aan de landelijke Telegraaf aan toe. Tel daarbij op de toch wel behoorlijk onhandige manier van communiceren van wethouder Van der Zanden (waarbij het totale falen van de ambtenaren om haar heen, inclusief alle communicatie-adviseurs, een onderbelichte doch niet te onderschatten rol heeft gespeeld) plus een gebrek aan empathische uitstraling van diezelfde wethouder en het drama schrijft zichzelf. Kers op de taart was misschien nog wel de tweet van haar echtgenoot gericht aan partijgenoot, prominent SP-lid en Tweede Kamerlid Renske Leijten: “Wat een huichelachtig gedrag. Bah!”. Tja, als je je op de inhoud niet meer kunt redden, dan maar verlagen tot dit Wilderiaans niveau.

Paul Smeulders intussen voelt de bui al hangen en probeert biologische eieren voor z’n geld te kiezen en waagt de sprong naar Den Haag. Nog geen 30 jaren jong denkt hij rijp te zijn voor het landelijk bolwerk van zakkenvullers en baantjesgraaiers. Alhoewel hij ontegenzeggelijk het talent en politieke aanleg heeft om later een succesvol landelijk politicus te worden, zou ik zeggen: maak eerst je werk in Helmond eens af over meer dan 1 periode. Ook al kun je samenwerken met een geslepen oude vos als Frans Stienen met recht bestempelen als dubbeltellende tropenjaren, dan nog: dit is wel een heel snelle overstap. Helmond heeft behoefte aan jonge kwalificeerde mensen in ons lokaal bestuur en Paul is daar een uitstekend voorbeeld van. Je gaat in stadsbelang hopen dat Jesse Klaver ooit na een vergadering met een taxi…

Het is overigens wel tekenend voor de schromelijk zelfoverschatting van een aantal lokalo’s dat ook zij denken daadwerkelijk een kans te maken op een plek op het Haagse pluche.

Bij de PvdA heeft Mohammed Chahim zich gekandideerd. Hoewel al jarenlang actief in Helmond heeft bij bestuurlijk nog niets laten zien. Ja, of je moet het dikbetaalde disfunctioneren als voorzitter van de Raad van Toezicht bij de frauderende en inmiddels failliete Zorggroep Helmond als een bestuurlijk succes zien. Dat dit in PvdA-kringen als een ideale voorbereiding telt, toont eens te meer het morele failliet van deze voormalige arbeidersclub. Ook hier is trouwens opmerkelijk dat zijn rol in het Zorggroep dossier nauwelijks stof heeft doen opwaaien. Linkse bestuurders en de zorg, het blijft een link(s)e combinatie.

Bij D66 wilde zelfs 66,6% van de fractie het Helmondse de rug toekeren: over loyaliteit naar je eigen achterban gesproken. Ofwel Gaby van den Waardenburg manifesteert zich intern als een ware feeks, ofwel Zarroy en Stevens leiden aan grootheidswaanzin door de sprong naar Pechtold cum suis te willen wagen. Ook voor deze twee geldt dat de prestaties op hun bestuurlijke palmares op één vinger te tellen zijn (en volgens menig ex-partijlid betreft dit dan de middelvinger). Zelfbenoemd financieel waakhond Stevens is in de voorronde gesneuveld, Noureddine Zarroy mag hopen op het allochtonen-effect op de landelijke kieslijst. In de Helmondse politiek zal naar verluidt niemand zijn eventuele vertrek opmerken.

De verkiezingen voor de Tweede Kamer komend voorjaar houden de gemoederen dus al druk bezig en zullen lokaal een aftrap betekenen voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. En dat er lokaal veel gaat veranderen, dat ziet intussen zelfs een blinde helderziende aankomen.

De lokale partijen zullen zich moeten gaan verenigen om toch nog iets van een rol te kunnen spelen en dus zullen daar ego’s moeten sneuvelen.
De Senioren sterven langzaam uit en zullen dus ook elkaar moeten gaan opzoeken. Dat is trouwens ook praktischer bij het wekelijks rummikubben.
Het is meer dan waarschijnlijk dat de PVV (of een aftreksel daarvan) zich in Helmond zal gaan presenteren en dan ook direct een flink aantal zetels gaat opeisen, wat her en der ook tot benauwde gezichten zal leiden.

Kortom, het pluche dreigt voor een flink aantal raadsleden toch wel onder hun derrière vandaan getrokken te gaan worden. De nervositeit die dat met zich mee gaat brengen zal al komend jaar voor het nodige spektakel gaan zorgen. Live te aanschouwen in de arena aan de Knaal. Of thuis op de bank natuurlijk.

Laat 2017 maar komen, uw Lucy zit er klaar voor!

Vanaf ’n verekkes kauw benske,
Lucy d’Uylenspiegel