‘Wel snel beslissen anders staat u op straat’
In het nieuws en dus actueel: “Steeds meer gemeenten maken afspraken met woningcorporaties om het aantal sociale huurwoningen te vergroten.” Goed nieuws, lijkt me, met ’t oog op de lange wachtlijsten voor een sociale huurwoning.
Alweer een paar jaar wonen we in de binnenstad van Helmond. Midden in een multiculturele straat en naar volledige tevredenheid. Het liefst zouden we hier blijven wonen maar helaas staat onze woning op de nominatie te worden gesloopt. Eind 2018 moeten we echt weg zijn, zo vertelt ons de woningbouwvereniging Woonpartners.
Ik kijk eens rond op de website en vind het knopje “beleidsvisie“. Daaronder valt te lezen “Bij sloop & nieuwbouw wordt het minimale betaalbare aanbod behouden“. Dat stelt gerust, zou je zeggen. Ik ben niet de enige die graag zou terugkeren in deze straat met deze bewoners.
Door onze buren werd ik eerder dit jaar gevraagd om met hen mee te gaan naar een voorlichtingsavond. Zij zijn, voor het merendeel, van Marokkaanse afkomst en onze taal niet geheel machtig, laat staan onze rechten en plichten als het gaat om wonen. Hoewel ik er zelf ook niet alles van weet stem ik in en samen gaan we op pad.
De woningbouwvereniging presenteert een prachtige powerpoint-presentatie waar eigenlijk weinig uit op te maken is. Leuke foto’s van inmiddels gerealiseerde woningen en plannen. Hoe mooi wordt onze binnenstad met deze plannen is de strekking. Essentiële vragen worden echter niet beantwoord. We zijn dus afhankelijk van de Q&A achteraf. Mijn buurvrouwen stellen mij een aantal vragen maar er waren er in mijn hoofd ook al een paar opgekomen.
Het was me al gebleken uit de presentatie dat Woonpartners niet alleen sociale huurwoningen bouwt maar ook koopwoningen. Ik wil graag de aantallen weten. Het blijkt dat er ruim 300 woningen in totaal gesloopt zijn of nog gesloopt moeten worden. Daarvoor in de plaats bouwt de vereniging 180 huurwoningen terug. De rest zijn koopwoningen. Je zou verwachten dat deze nieuwe huurwoningen voor de sociale huursector zijn en dus met de huur binnen de subsidie-grens gaan vallen. HELAAS, een gedeelte is NIET voor de sociale verhuur. Ergo: het aantal sociale huurwoningen wordt ongeveer gehalveerd.
“En de woningen in onze straat? Die komen toch wel onder de subsidiegrens?“. Het antwoord verbaast nog meer: “Op de plaats waar jullie woningen staan komen koopwoningen dus NEE, je kunt daar niet terug.“. Mijn buurvrouw heeft inmiddels een aanbod gekregen: Ze komt in aanmerking voor een woning, een eind verderop, met 2 slaapkamers. Maar ze heeft 3 thuiswonende kinderen, 2 dochters en een zoon. Moeten die dan 1 slaapkamer delen? Het antwoord is even teleurstellend als ongeïnteresseerd: “U moet wel snel beslissen want anders staat u binnenkort op straat.“
Ik vraag of een woningbouwvereniging niet een doelstelling en verantwoordelijkheid heeft t.o.v. de sociale huursector. Een even teleurstellend antwoord volgt: “Wij mogen volgens de wetgeving ook koopwoningen bouwen.“. Ik kan dat niet ontkend of bevestigd krijgen; ik weet er eenvoudigweg te weinig van en kan er ook niets over vinden. Moreel lijkt het me echter niet juist en heb ik geen vrede met dit antwoord.
Overbodig te vermelden dat eigenlijk op alle vragen een onbevredigend antwoord kwam. Men vroeg me uiteindelijk zelfs wat ik daar kwam doen. Men liet ondubbelzinnig blijken niet blij te zijn met mijn aanwezigheid en vragen. Het lijkt erop dat onze gezellige multiculturele straat binnenkort verleden tijd zal zijn. En waar we heengaan? Dat weet eigenlijk nog niemand …
In de reacties staat een update.
8 reacties:
Wat een slap verhaal, wanneer er nieuwbouw komt moeten er offers gebracht worden.
@Mark op donderdag 5 mei 2016 om 18:03:
Huh? Slap verhaal? Hoe ver ben jij van de realiteit af Mark?
Het door Joseph geschetste verhaal is van het grootste belang! Met zijn beschrijving raakt hij een van de belangrijkste vraagstukken van onze huidige samenleving: betaalbare woningen! Naast onderwijs en gezondheidszorg moet huisvesting tot één van de grootste prioriteiten van onze stad behoren. Het is een landelijk probleem mede veroorzaakt door een VVD minister en wat volledig verkeerd uitpakt!
Ik zou bij het Juridisch Loket aankloppen voor informatie over rechten en plichten van huurders.
Tekenend voor de aanpak van Woonpartners; alleen aan de eigen organisatie denken. Een club van incapabele mensen, zonder besef van de taak van een woningbouwvereniging inhoudt. Mond vol met worden als bewonersparticipatie, maar zelfs bij de meest simpele vragen volgt geen antwoord. Ze weten écht niet waar ze nooit precies mee bezig zijn. En dat is al zo zónder lastige vragen en inmenging van die vervelende huurders van ze. Je voelt gewoon instelling van Woonpartners in alles wat ze doen en laten. Die instelling is: we zijn er voor onszelf en toch zeker niet voor onze betalende klanten.
Joseph heeft wel degelijk een punt, Woonpartners was onder de vlag van Sjef Geeris nog een echte sociale woningbouw. De flats bij het kanaal hadden ook gesloopt moeten worden voor dure koopflats. Ze staan er nog omdat het ministerie er een stokje voor heeft gestoken. Alle waardeloze plannen waar de oud directeur zich aan waagde, mislukten grandioos, zo erg zelfs dat hij vlak voor de wetswijziging, met vervroegd pensioen is gestuurd, en nog een flinke zak geld mee kreeg ook. Hij had immers al een aantal jaren de zaak goed leeggeroofd. Als je 300 huurwoningen sloopt, mag je van de gemeente Helmond verwachten dat zij in het kader van beleid, Woonpartners flink op hun mieter geven en met 450 sociale woningen terugkomen, om een einde te maken aan het jarenlange tekort.
Een andere Mark
Goeie tip? Ga eens voor raad naar Focus Advocaten Yvonne van der Linden, gespecialiseerd in dit soort zaken. Met een toevoeging en een minimumloon heb je fantastische juridische bijstand voor weinig!
Nette man die Joseph Raaijmakers, misschien ook even de blog lezen (aan rechterzijde) over “Fuck you & middelvinger voor agent”; dit is dezelfde Joseph Raaijmakers.
Sociale woningbouw en woningnood (vervolg)
Wanneer ik op kom voor gerechtigheid, kritische vragen stel en een verhaal schrijf op MediaVrijheid en in het bovenstaande gastblog volgt een persoonlijke aanval van Woonpartners. In plaats van constructief met kritiek om te gaan richt Woonpartners de pijlen op de persoon.
Op 13 juni jl. ontvangen we een brief van de Advocaat van Woonpartners. Volgens deze raadsheer verblijven wij zonder recht of titel in de woning en dienen deze per direct te ontruimen. Natuurlijk Ontbreken de standaard dreigementen niet: “Blijft vrijwillige medewerking van u of één van u uit binnen een week na heden, dan zal zonder nadere aankondiging worden overgegaan tot het nemen van de geëigende rechtsmaatregelen tegen u allen. De kosten daarvan zullen zoveel mogelijk op u worden verhaald. Ik vertrouw er evenwel op, dat u het zover niet zult laten komen.“.
Het gesprek verloopt echter niet best. Er is geen sprake van een open gesprek om samen er uit te komen. Maureen vraagt me wat WIJ willen. We antwoorden dat niet zozeer de vraag is wat wij willen maar wat Woonpartners wil; zij hebben tenslotte een advocaat ingeschakeld om ons uit de woning te zetten waar we al 6 jaar wonen. Vreemd genoeg blijft Woonpartners bij haar standpunt dat ze eigenlijk niks met ons te maken hebben. Ze handhaven hun mening dat wij zonder hun toestemming in de woning wonen; dit ondanks jaren huur betalen, feitelijk wonen in hun woning en alle correspondentie gericht aan mij persoonlijk. Maureen handhaaft tevens haar standpunt dat wij, wat hun betreft, géén huurders zijn. Bij mij komt de vraag op wat we hier dan doen. Vreemd genoeg betoogt Maureen dat zij van mening is dat wij Woonpartners onder druk zetten. Dat is werkelijk de wereld op zijn kop: In een aangetekend schrijven laat een duur advocaten-kantoor weten dat we moeten verdwijnen en dus “op straat” staan maar WIJ zouden zaken onder druk zetten. Zeer vreemde visie op de gebeurtenissen, naar onze bescheiden mening.
Het gesprek eindigt dan ook zoals het begonnen is: zonder oplossing of ook maar enige bereidheid vanuit Woonpartners om in te binden of tot een oplossing te komen buiten de rechter om. Teleurgesteld gaan we huiswaarts. Thuisgekomen stuur ik uit fatsoen de opname van het gesprek door. Hierop komt op op 28 juni een laatste reactie: de visie van Woonpartners om tot een vergelijk te komen en de gerechtelijke procedure te stoppen is “mits u allen onvoorwaardelijk en schriftelijk instemt met de ontruiming van de woning“. Uiteraard is dat een totaal belachelijke stellingname. Ik antwoord nog een laatste keer per e-mail:
“Ik laat hiermee een klein gedeelte van mijn bewijsvoering zien in de hoop dat u het dreigement van een rechtszaak niet doorzet. Ik zie namelijk die casus met zeer veel vertrouwen tegemoet. Ik zou deze zaken ook doorsturen naar uw advocaat. Dan kan hij ook vooraf beoordelen hoeveel kans van slagen deze kwestie heeft namelijk, mijns inziens, nihil. Een procedure kost slechts tijd en verbetert onze relatie niet. Ik vind het nog steeds beter om gezamenlijk naar een oplossing te zoeken, in goed overleg. De mogelijkheden zijn er.
Ik benadruk nogmaals dat ik tegen deze kwestie aankijk met alle redelijkheid. Ik ben bereid om tot een oplossing te komen die ons beiden past en waar we beiden beter van worden. Ik weiger echter te buigen voor dreigementen gebaseerd op leugens en andere onwaarheden. De feiten spreken voor zich en zijn overduidelijk.“
De bal ligt bij Woonpartners.