@BiancaJan op maandag 16 juni 2014 om 18:38:
keur maar af, hoort nog n foto bij 😉

Veel meer Helmondse huizen in het prachtige oranje dan ik dacht. Ik meende dat er werd gezegd dat het dit keer in Helmond veel minder zou zijn. #NOT Oranje verbindt ons meer dan welk gemaakt en zwaar gesubsidieerd project ook! Hopelijk komt het grote scherm op het Havenplein weer. Wat een feest was dat!

Wel grappig of eigenlijk heel erg triest, een kennis die zijn huis al lange tijd probeert te verkopen, kreeg van zijn makelaar deze link gemaild http://www.vastgoedactueel.nl/nieuws-2/item/1941-oranje-straat-afknapper-voor-huizenkoper.html (‘Oranje straat afknapper voor huizenkoper’)

Vanavond is er de clash… de beukpartij met Mexico.
Wie had dat gedacht?
Op voorhand waren de verwachtingen niet hoog gespannen. De ‘ poule des doods’ werd er geroepen, zoals alle voorgaande jaren. De poule met Chili, Australië en Spanje zou ons al direct gaan opbreken, zo was de tendens.
Hoe anders kan het lopen, hoe anders kan het gaan?
Op vrijdag de 13e speelde een getergd oranje alle schroom van zich af nadat van Persie op slag van rust aantoonde dat er hier iets te halen viel. De 2e 45 minuten waren een lust voor het oog met aanhoudende aanvalsgolven op het Spaanse doel. Het doel waaraan Spaans bloed ging kleven.
Ook onze tegenvoeters uit Australië gingen voor de bijl. De stugge ploeteraars delfden pas laat het onderspit, zoals ook Chili pas laat zou zwichten voor de geestdrift en uitgekookte klasse van dit Oranje.

Ondertussen smeedde Louis zijn snode plannetjes, lastte van Gaal een ijzersterk concept in elkaar uitgaande van de specifieke kwaliteiten van de tegenstanders. Het reactieve voetbal in combinatie met de techniek en balgevoeligheid van onze supersterren moet gaan zorgen voor de ultieme bekroning.
Louis knuffelt zijn spelers, van Gaal aait zijn vedetten. Een luisterend oor waar nodig, een aai door het gelaat op een gepast moment. Hij creëert een chemie en verbondenheid in een wereld vol ego’s en supersterren. Er wordt gelachen en er wordt gedold op trainingen, er heerst rust en vrede in de kleedkamer.
De geroemde goudhaantjes van Oranje gedijen goed achter de het veilige ijzeren gordijn dat de bondscoach heeft dichtgetrokken. Het gordijn dat bescherming bied tegen het spiedende journaille dat loert op mogelijke dissonanten.
Van Gaal blijft waken. Zijn gezicht strak in de plooi, zijn repliek cynisch als altijd. Het zure pruillipje en de priemende kraaloogjes als herkenbaar beeldmerk, de grijze massa ondertussen alert en malend. Venijnig haalt hij uit naar azijnzeikers, zuur stuurt hij vileine opmerkingen naar het digitale postadres van de FIFA.
De bondscoach laat niets aan het toeval over en interpreteert de regels naar eigen goeddunken. Hij is scherp, hij is bikkelhard.
Een camera van de FIFA moet wijken uit zijn zichtveld, de bevoorrechte positie van de Goddelijke Kanaries legt hij bloot en hij stuurt geblesseerde spelers naar de persconferenties die plaats moeten hebben vóór de training. Hij buigt de regels ten faveure van zijn oranje ‘kroost’.
Met een bijna onschuldige zin geeft hij aan de vooravond van het duel met Mexico blijk van een rol als tandwiel in het geheel: “De coach is maar een middel”. Een zin evenzo veelzeggend als dat hij beladen is. De grote van Gaal die zich schikt in een rol als middel, het ego dat een plek zoekt in de luwte wellicht?
Ik kan het me niet voorstellen.

Vanavond zal de heersende Oranjekoorts de Mexicaanse griep het hoofd moeten bieden. Vanavond kan voor de admiraal en zijn manschappen de weg verder worden opengebroken naar de titel.
Natuurlijk hopen we allemaal dat Oranje eindelijk met de wereldbeker naar huis toe komt, gunnen we het deze generatie van talenten en grootheden!
Maar wat zullen we lang moeten horen dat van Gaal hem ons bezorgd heeft.
Stel de man wordt 100…