23reacties
Er was eens in Helmond…
Deze zomer gaan we met z’n allen een mooi verhaal proberen te schrijven.
Schrijf een vervolg op de vorige schrijver, let op dat je in de verhaallijn blijft, 5 regels per reactie is voldoende maar minimaal 2 regels is de eis. Als je reactie echt niet in de verhaallijn past, moeten we die natuurlijk verwijderen. We hopen dat er een mooi verhaal ontstaat. Hieronder de aftrap.
Er was eens in Helmond…
Een meisje van amper 6 jaar stond nu al te trappelen van opwinding en ongeduld. Nog 15 nachtjes slapen en dan was het zover. Haar eerste dag van het nieuwe schooljaar. Haar eerste dag in groep 3 op de basisschool "de Bundertjes". Spannend….. eindelijk leren schrijven!
23 reacties:
Ze kon er bijna niet meer van slapen, mama heeft een mooie kalender boven haar bed gehangen zodat ze de dagen kan door strepen en ze goed kan zien wanneer de “dag” daar is.
Maar eerst nog even genieten van de vakantie.Als het slecht weer is oefent ze binnen vast wat woordjes.En doet ze ijverig haar best om vast met haar nieuwe pen wat letters van het alfabet te oefenen.Maar 1 ding weet ze vast zeker met de kerstvakantie kan ik lezen en schrijven.Wacht maar eens af.
Vol ongeduld word er door iedere dag een kruis door de dag gezet,…want leren schrijven betekend ook leren lezen,…en lezen is iets wat ze nóg liever wil,..al die mooie verhalen die mamma en opa voorlezen wil ze nu wel eens zelf kunnen lezen!Haar spaarpot groeit met de week want als de nieuwe Harry Potter uit komt wil ze die kunnen kopen én wil ze die zelf kunnen lezen! Twee ultieme doelstellingen voor een meisje van amper 6 jaar oud!Het probleem is alleen dat haar pappa en mamma van plan zijn om dit jaar nog te verhuizen naar Zuid afrika om te werken..
Ze hoopt stiekem dat Zuid Afrika niet door zal gaan, want dat is zo ver. Een paar weken geleden was ze namelijk nog met papa naar Brandevoort gefiets. En dat was al zo ver weg. Papa had toen gezegd dat Afrika nog veel en veel verder weg was.
Uit zichzelf had ze vanochtend weer geoefend met lezen. Het ging beter en beter. Maar vanmiddag ging ze buiten spelen. Ze had gehoord van een geheime plek…
Ze wandelde op haar gemakje naar de geheime plek toe.Nog een paar straatjes door en dan ben ik er.He??Stond dit huis er van de week ook al??Ze liep nog een stukje verder en kwam er toen achter dat ze verdwaald was…
Verbaasd keek ze om zich heen.Hoe kan dat nou??Toen begon het ook nog heel hard te waaien en het leek wel of er een zware storm op komst was…
Ze keek on zich heen en zag een leuk huis en dacht, “daar zal ik een aanbellen”, ze liep er snel naar toe en wilde op de bel drukken maar ze kon er niet bij. Ze keek om zich heen of ze iets zag om op te kunnen gaan staan en zowaar daar lag
een heel oud krakkemikkig krukje.Voorzichtig klom ze erop.En toen ineens krak boem daar lag ze……….Geschrokken keek ze om zich heen.Ze keek naar beneden en zag een flinke schaafwond aan haar knie.Auw auw wat prikt dat.En wat nu??Dacht ze bij zichzelf
nu moet ik toch ook wel een pleister hebben.
Weet je wat, denkt ze, nu bonk ik maar hard op de ramen. Zo gezegd zo gedaan, ze bonkt hard op de raam met 2 vuistjes terwijl ze op haar tenen staat.
Binnen roept iemand, “wie is daar….”?
wat zal ik doen denkt ze.Antwoord geven maar ja ze kan de persoon die roept'”Wie is daar”natuurlijk niet zien.Ze kijkt nog eens naar haar knie die nog steeds heel erg prikt en denkt dan
Is dat niet een stem die ik ken??? Ze twijfelt, want papa en mama hebben altijd gezegd op te letten met vreemde mensen.
Maar ze waagt het erop, haar knie doet immers zo’n pijn. Ze roept “Ja ik ben er. Ik ben Carolientje”.
“Carolientje? Volgens mij ben jij hier voor het eerst. Is het niet, klein mensenmeisje?”
Carolientje keek om zich heen, in het schemerlicht zag ze een kleine muis met een paars mutsje, liggend in een heel klein strandstoeltje
He?? denkt het meisje een muisje dat kan praten dat is wel heel erg bijzonder.Ze besloot verder te lopen want daar wilde ze het fijne wel eens van weten
Het gekke was dat dit muisje bleef zitten en haar recht aankeek. “Wie bent u?” vroeg ze heel beleefd en helemaal niet bang.
“Ik ben Hugo” antwoordt de muis haar “en misschien kan ik jou wel helpen”.
“O”, zegt Carolientje, “maar waarom zou u mij helpen” en ze dacht “wat raar dat hij in een strandstoel zit, er is hier toch helemaal geen strand”.
“Zo’n aardig meisje als jij wil ik natuurlijk graag helpen, zullen we samen kijken wie hier woont”?
toch had Carolientje zo haar twijfels.En kneep zichzelf eens even in haar arm om zeker te weten dat ze dit toch allemaal niet droomde
Nee, ze droomde niet en bedacht ze “in mijn verhaaltjes boeken gebeurt dit toch ook” dus zei ze “ik vind het wel fijn als u mij helpt, want moet u weten ik ben verdwaalt, ik weet niet meer waar ik ben” !!
Binnen in het huis hoorde ze weer roepen, “wie is daar? zeg eens je naam, ik hoor je toch praten, maar ik kan je niet verstaan praat eens iets harder”
Carolientje keek een beetje vreemd naar Hugo, maar deze vreemde muis was ineens weg. Huh, dacht Carolientje, waar is die nu gebleven. Voetje voor voetje liep ze vooruit. Het was een beetje donker dus ze liep een beetje op de tast. Maar daar in de verte zag een ze een klein lichtje branden. “Halloooo???? Wie is daar?”, riep ze.
een klein rimpelig oud vrouwtje zat aan de tafel.En zei heel vriendelijk”Kom maar meisje ik zal je heus niks doen hoor”
Carolientje schuifelde naar haar toe en zag een heel klein oud vrouwtje, maar wat ziet ze er lief uit, dacht Carolientje. “Dag mevrouw, ik ben Carolientje”, zei ze heel beleefd want zo had ze het geleerd, “ik ben verdwaald en kom vragen bij u of u weet waar ik woon.”
het oude vrouwtje dacht diep na.Zo 1 2 3 wist ze het ook niet meteen.Maar zei ze”Weet je wat we doen we zullen eerst eens een lekker glaasje limonade voor je pakken dat gaat er vast wel in
Carolientje had van haar mama geleerd om nooit zomaar iets van vreemden aan te nemen. Maar dit vrouwtje zag er zo vriendelijk uit dat ze het glaasje aannam. Het smaakte lekker zoet, maar oh oh…. wat is dit nu?