"Ik was een hangjongere, mijn ouders waren hangjongeren en mijn grootouders wed ik ook. Jongeren die op straat rondhangen zijn van alle tijden." Dat zei 1 van de ouders tijdens een debatavond in 't Patronaat in Helmond-West gisteren. Dat is zelfs wel goed en sociaal, vulde een andere ouder aan: "beter dan voor de tv of computer hangen."
Dit debat ging over wat het voor je toekomst betekent als je opgroeit in Helmond-West en stond onder leiding van Wim Strijbosch, directeur van Lakei en columnist op de weblog. Echt antwoord op die vraag kwam er niet. 2 Geslaagde oudere jongeren, Hanane Fkihi en Rashif Oehlers, vertelden hun levensverhaal. De nadruk lag daarbij sterk op hoe zij zich ondanks tegenslagen hebben ontworsteld aan Helmond-West. Om daar toch weer terug te keren, want de wijk voelt als een warme deken, een veilig nest. Wat het ook moeilijk maakt: "Als je bent opgevoegd met een uitkering en al je buren een uitkering hebben, is het moeilijk om daaruit te stappen. Zeker als je ook nog wilt studeren. Dan lig je er al snel uit," vertelde Hanane. Toch is dat beter voor je, vond ook Rashif. Zijn advies aan alle jongeren: "Pak je kansen. Zeg eens een keer ja in plaats van nee of misschien." Waarbij hij benadrukt dat jongeren veel meer begeleiding en sturing kunnen gebruiken om tot goede keuzes te komen.
Dat het nauwelijks tot een debat kwam, lag ongetwijfeld ook aan de opkomst. Er waren krap 30 mensen, waarvan de helft beroepskrachten en slechts een stuk of 5 jongeren. De jongeren namen nauwelijks het woord, behalve om te klagen over de buurbrigadier, die aanzienlijk minder contact heeft met de jeugd dan zijn voorgangers. Toch vindt organisator Leo Litjens de bijeenkomst geslaagd: "Juist door de intieme sfeer en doordat mensen hier alles kunnen zeggen. Dat is ook kenmerkend voor deze wijk," vindt opbouwwerker Litjens.
De jeugd wil altijd wel rondhangen maar tijden veranderen. Volgens de jongeren in 't Patronaat krijgt de jeugd het steeds moeilijker door te veel afleiding. Maar de jongeren in de wijk voelen zich ook misdeeld. "We hebben hier niks behalve een veel te dure hut waar jongeren jointjes kunnen roken." Het lijkt vooral een communicatieprobleem: hoe komt de jeugd te weten wat er voor hen georganiseerd wordt en wanneer luisteren overheden eens naar wat de jeugd wil. Ook dat lijkt een vraag van alle tijden. Waarmee de discussie toch een onbevredigend open eind houdt. Met 1 van de sprekers eindigde de avond toch optimistisch: "De jeugd moet het zelf doen. En uiteindelijk komen de meeste best wel goed terecht."