In het seizoen 2010-2011 voetbalde de aanvoerder nog bij RKPVV op Sportpark De Warande. Daar speelde hij met vrienden in een lager elftal dat gemakkelijk kampioen werd. Het was een gezellig jaar maar kende weinig uitdaging. Luuk wilde weer onder weerstand presteren en zocht meer uitdaging. Daarom ging hij bij de groen/witten voetballen.

Dat Luuk een goaltjesdief zou worden zag het lang niet naar uit. Hij begon in de jeugd als linksback en werd daarna doorgeschoven naar het middenveld. De linkspoot zat in een talentvolle lichting bij Rood Wit ’62 met onder anderen spelers als Wesley Burhenne die later nog in de Hoofdklasse speelde en enkele seizoenen terug nog actief was als linksback bij HVV Helmond. Verder bewaart de speler warme herinneringen aan Remon van Neerven, nu jeugdcoach bij Helmond Sport.

Bijna alle talenten uit die lichting vertrokken en Luuk zelf verkaste na zijn tijd bij Rood Wit ‘62 naar RKSV Mierlo-Hout. De club waar zijn vader Martin van Stiphout bijna 15 jaar in de selectie heeft gespeeld. Luuk was er als jonge knul iedere zondag te vinden en ‘t Hout voelde voor hem als thuiskomen. Daarnaast was het niveau bij de blauw/witten hoger en heeft Luuk er meerdere mooie ervaringen gehad. Zo werd zijn team kampioen in de Hoofdklasse en Luuk speelde er meerdere malen promotiewedstrijden.
Nadat de linkspoot naar de selectie overging verloor hij het plezier in voetbal en ging er in het 4de spelen. Hier kwam de goalgetter in hem tot wasdom en vond hij het plezier in het spelletje terug. Ook bij PVV en Brandevoort scoorde Luuk er lustig op los. Bij de groen/witten vormde de aanvoerder samen met Zohir Elmaach een gevaarlijk duo. Beide voorhoedespelers behaalden in het scoren van doelpunten dubbele cijfers en bereikten als hoogtepunt het kampioenschap in de 5de klasse. 

In augustus 2017 kwam er even een kink in de kabel toen Luuk te kampen kreeg met een knieblessure. Tijdens een wedstrijd in de voorbereiding tegen HVV Helmond scheurde de voorhoedespeler zijn voorste kruisband af. Tijdens en na de wedstrijd dacht de aanvoerder dat de blessure wel mee zou vallen. Mis poes, de volgende dag kon Luuk niet meer opstaan. De goaltjesdief werd geopereerd in het Elkerliek Ziekenhuis en kreeg een nieuwe kruisband. Er ontstond littekenweefsel in de knie en om dit weg te halen moest die opnieuw geopereerd worden. De revalidatie heeft uiteindelijk 16 maanden geduurd mede door de lange wachttijden in het ziekenhuis. De spits is een positivo en hield er alle vertrouwen in dat het weer goed zou komen. Het kwam goed, in december 2018 maakte Luuk weer zijn opwachting in de hoofdmacht en luisterde zijn rentree op met een schitterende goal. Het scoren bleek hij nog steeds niet verleerd te zijn.

De spits schat het niveau van het team hoog in. “Jammer dat de afgelopen 2 seizoenen niet voltooid zijn, we hadden zomaar naar de 3de Klasse kunnen promoveren.” 
Luuk prijst zijn coach Patrick van Hout. “Patrick is tactisch goed, staat midden in de groep maar kan er indien nodig ook boven staan. Hij zorgt voor een goeie chemie binnen de spelersgroep. Als de trainer er niet was geweest was ik waarschijnlijk vorig seizoen al vertrokken.”

Luuk werkt sinds 1½ jaar als proces engineer bij Vlisco. Daarvoor werkte hij er 8 jaar lang in het laboratorium als colorist. Hij heeft in deze periode de HBO Studie Chemische Technologie in Rotterdam afgerond. Dit in combinatie met 2 keer in de week trainen doordeweeks op zondag voetballen is best pittig.

Vanaf volgende seizoen voetbalt hij samen met vrienden in het 3de van SV De Braak. Uiteraard blijft hij het sportpark van Brandevoort trouw bezoeken. De club heeft hij al die jaren namelijk ervaren als een warm bad. “Ik heb er niet voor niets 10 jaar gevoetbald.”

De moeder van Luuk is geboren in Livingstone in Zambia maar heeft Zuid-Afrikaanse roots. Luuk beschouwt dit land dan ook als zijn tweede vaderland. Luuk is er zelf meerdere malen op vakantie geweest en heeft er nog veel familie wonen. “In het Westen zijn ze financieel rijk, in Zuid-Afrika geestelijk rijk. De mensen zijn er vreselijk gastvrij en behulpzaam. Ze zijn er allemaal zo ontzettend vriendelijk. Daar kunnen we hier nog wat van leren.”
Toen de midvoor 8 jaar jong was had het gezin concrete plannen om er naartoe te emigreren. Zijn ouders hadden de school voor Luuk en zijn zusje al uitgezocht. Vanwege de bestaansonzekerheid besloten ze op het allerlaatste moment niet te gaan.

Zou de spits zelf nog eens willen emigreren naar Zuid-Afrika? “Ja graag zelfs! Als ik in de toekomst nog eens de kans krijg dan ga ik.”

De foto’s zijn gemaakt door Tom Pennings