Mijn mopperende geest zoekt naar het herkenbare rood van de grootgrutter. Het Ferrari-rood dat zo diep geworteld zat in de Helmondse cultuur. Daar aan ‘de Knaal’, onder de rook van Raymakers, staat nog altijd het voormalig hoofdkwartier van onze gigant. Een grootheid die door overnames en inschattingsfouten het loodje legde. De supermarktreus die kreunend zijn hoofd neer vleide op de Helmondse kade.
Lijdzaam moest hij toezien hoe het geelrood van d’n Torro plaats maakte voor het geelgroen van de Konmar. De kwaliteitsimpuls bleek een doodbloeder….
Uiteindelijk zou het lichtblauwe mandje het pleit beslechten van wat eens het mooiste stukske parkeerterrein was, voorzien van een supermarkt. Albert nam bezit van het holle karkas van onze trots en toverde het om tot een XL formule die tegenwoordig prijzenslagen voert in de loopgraven van hun prijzenoorlog.
Ik pak een potje felrode confituur en sla geen acht op het etiket… “Niks; plek plek” gromt mijn geest, terwijl de geschiedenis zachtjes achter mijn oogleden galmt….

Wat ons rest is een schim van’t verleden, ‘n terugblik in de tijd.
Wat gebleven is in het heden, de herin’ring, de naam en alle vleit.
Rest ons nu slechts het museum, flard van ‘n eeuw bedrijvigheid.
Rest ons als een stille waakvlam, herin’rend aan een gouden tijd.
Want al is’t tegenwoordig; de Jumbo, Coop of dun A-H.
Niets doet mij meer verlangen, naar’n rode mand en d’n EDAH.

Edwin van Hoof