59reacties

Grommetje terug bij V&D in de Veestraat

Zou het doek dan toch gaan vallen?
Nadat het doek in 2003 al definitief viel in Helmond, vecht V&D momenteel voor haar voortbestaan. De warenhuisketen verkeert in zwaar weer en lijkt reddeloos verloren in deze tijd waarin internetshoppen al jaren de heersende trend is.
Nu iedereen achteloos de schouders ophaalt als het gaat om het wel en wee van het warenhuis denk ik vooral terug aan het filiaal in Helmond, midden in de Veestraat. Het logge grote gebouw met de twee gigantische etalages naast de glazen entree, de achteruitgang met de carrouseluitgang en de traptreden die uitkwam op de Oude Aa. Het is verworden tot een vage maar oh zo mooie herinnering uit mijn jeugd.
Wie struinde er immers niet door de winkel tijdens de vele uitgevallen lesuren op school?

Vanuit de Franciscus MAVO, Carolus en het Rijks kwamen drommen met leerlingen er hun tijd doden. De uitgevallen lesuren en de tussenuren werden immers doorgebracht in het centrum van de stad. Zwerven tussen de rekken, rondlummelen tussen de nieuwste computers. Je vergapen aan de VIC 20 en die fonkelnieuwe Commodore 64…. Of urenlang bladeren in de bakken met vinyl. De platenhoezen straalden je tegemoet terwijl je vingers de plastic beschermhoezen deden omklappen om de volgende LP te onthullen. Mijn vingers gleden tussen de platen door op zoek naar een mooie release. Soms haalde je een plaat uit de beschermhoes om het artwork beter te bekijken en de geur van het chique drukwerk op te snuiven. Urenlang kon ik er rondhangen op zoek naar een verrassende plaat, die vervolgens voor je werd opgezet. De naald werd voorzichtig in de groef gelegd de hoofdtelefoon werd opgezet..
Ik kocht er de solo platen van Kiss, de picture disc van “Thriller” van Jackson, kocht er voor een prikkie “Out of the Blue” van E.L.O. en de onbekende LP van Russia.

We hebben allemaal een historie bij Vroom en Dreesmann, realiseer ik me meer en meer. Je kon er niet omheen, het toonaangevende warenhuis. Het enige openbare kopieerapparaat stond immers bij diezelfde V&D. Waar moest je anders staan lummelen met je kwartjes en kleingeld om een (betaalbaar) zwart wit kopietje te draaien voor in je werkstukken?
Onder de roltrappen heb ik heel wat tijd doorgebracht, niet zelden knippend en plakkend ‘on the spot’. Je kreeg er zelfs een schaar aangereikt van de dames die het reisbureau in het hoekje van het warenhuis bemanden, die je gestuntel al een hele poos lachend hadden aangekeken…. Het kon toen nog.
Had je even snel wat lijm nodig om je knipsels aaneen te plakken, dan keek je de man achter de belendende balie aan. Mister Minit himself was even zo behulpzaam als de dames van het reisbureau en niet zelden monde het uit in een gesprek over je knipsels, of die nu voor een werkstuk waren of ter versiering van je uitpuilende agenda. Want uitpuilen dat deed die schoolagenda die eerder in het schooljaar werd uitgezocht op de Schoolcampus van diezelfde V&D. Daar struinde je voor aanvang van het nieuwe schooljaar immers rond, soms urenlang. Verlekkerd zocht je een deel van je nieuwe schoolspulletjes bijeen, die een paar dagen later samen met je ouders werden aangeschaft. De schriften, het kaftpapier, pennen en etuis…. Alles in de heersende trends. Of in mijn geval: wars van alle trends en rages. Niet het fluor roze met groen en geel van Doe Maar’s 4US periode sierde mijn voorkant, ik was er wars van. Bij mij prijkten hardrockbands en gitaristen in die agenda, uitgeknipt uit de Popcorn of Poprocky. Voor mij geen Hitkrant schoolagenda of de Popfoto variant, niets van dat alles. Mijn bands stonden immers in de bladen op de eerste verdieping; de Duitse en Amerikaanse muziektijdschriften, die keurig stonden opgesteld naast de eerder genoemde schoenmakershoek van Mister Minit.
Het is vreemd dat ik me nog precies herinneren kan hoe de indeling was, zelfs toen er nog een supermarkt op de begane grond was gevestigd. Vreemd vooral omdat ik me van andere afdelingen nog slechts vaag iets herinneren kan, evenals van de vele omzettingen in het pand. Vage herinneringen die worden afgewisseld met levendige beelden van het interieur en het pand zelf.

Ik kan me zelfs de gezichten van sommige medewerkers nog helder voor de geest halen. De krullenbol met het vlassnorretje, die oudere afdelingschef met zijn onberispelijke kostuum die altijd zo zuur over zijn bril heen kon kijken. Er zijn me zelfs namen bijgebleven…. Wie kende in Helmond immers niet Coby van de V&D, en welke puber had niet stiekem een oogje op Gaby die bij de boekenafdeling stond te werken?

Het zijn herinneringen die diep gegroefd staan in de herinneringen van mijn jeugd, in geuren en kleuren. Hersenspinsels zoals waarschijnlijk veel Helmonders die met mij delen.
Daar waar ze bij ons sinds lange tijd niet meer worden ververst door het ontbreken van het warenhuis, daar zullen ze elders in Nederland ongetwijfeld nog dagelijks of wekelijks ververst worden. In andere plaatsen in ons land, waar deze warenhuisreus wellicht spoedig verdwijnen gaat, mensen achterlatend met dezelfde rijke herinneringen aan wat spoedig vervlogen tijden zullen zijn….

Edwin van Hoof