Bij toeval kwam ik haar weer tegen. Zij aan de wandel met haar echtgenoot, ik met mijn Ollie. “Hé Hanneke, ben jij dat?” en vervolgens ging het in rap tempo door met de constatering dat zij inmiddels grijs was geworden en dat het een verrassing was mij weer te zien. “Ja Antoinette, ik ben het. Hoe is het mogelijk dat ik je hier tref! Hoe gaat het met je?” En vervolgens, of er geen 10 jaren waren verstreken, pakten wij daar midden op straat de draad weer op! Wel op gepaste afstand natuurlijk want corona, daar waren wij toch wel voorzichtig mee.
Het ging goed, vertelde ze. Ze had leren leven met haar handicap. In huis deed ze wat ze kon en wat niet ging, deed haar man. De lieverd stond erbij en hoorde het geklets van ons geduldig aan. Dat was ook het enige wat hij kon doen, want kom maar eens tussen 2 vrouwen die elkaar lang niet hebben gezien…

De 2 kinderen van het echtpaar zijn inmiddels volwassen en hebben het huis verlaten. De laatste kortgeleden. Bij toeval hebben beiden een huis in straat van hun ouders gekocht. “Jongens, moet dat nou, zo kom ik nooit van jullie af” had ze gezegd. Dus met de kinderen ging het ook goed. Ze werkten in de zorg en kregen helaas de volle laag van covid-ellende over zich heen: “Ja, dat gaat door merg en been als je zoon je vertelt wat hij die dag als IC-verpleegkundige heeft meegemaakt. 8 aaneengesloten diensten van 12 uur, vanaf de uitbraak geen vrije dag, vakantie of vrij weekeinde meer gehad want dat ging gewoon niet. De collega’s op de IC vielen met bosjes tegelijk uit en hij kon de patiënten toch niet alleen laten.”

Antoinette en haar man toonden zich solidair met hun zorgverlenende zoons en bleven zelf vrijwillig 4 maanden in quarantaine. “Stel je voor dat zij via ons corona zouden krijgen”. Ze kwamen nergens, zagen niemand en deden de boodschappen tijdens de rustige winkeluren. Snel, snel. Net als veel anderen deed hij zijn werk thuis achter de computer. Nu beide kinderen het huis uit zijn, is het vrijwillige isolement opgeheven en durven zij weer naar buiten te gaan.

Ik heb met verbazing het verhaal aangehoord. Waarom had ik zelf niet kunnen bedenken dat al die hulpverleners, al die mensen die nu dag en nacht onder zware omstandigheden werken, ook familieleden hebben die zich moeten aanpassen om de zorg niet in gevaar te brengen? Waarom hoor je daar niemand over? Waarom staan de media vol van klaagzangen van mensen die alleen luxe missen: uit eten, theater, pretparken, vakanties… Waarom lees ik keer op keer protesten tegen simpele maatregelen zoals het dragen van een mondkapje of het verplichte binnenblijven na 10 uur ’s avonds?

Antoinette had voor al die klagers een duidelijke boodschap: “As ge nie mee wilt doen mi al die maatregelen, moete dè gewoon nie doen! Stèk dan un briefke in oe tes dege ok gin hulp hoeft as ge dan toch corona kriet.” Het kwam recht uit haar Helmondse (moeder)hart! Ze zou haar ervaring zelf in de media moeten brengen. Maar dat wil ze niet. Daarom doe ik het omdat de andere kant van de medaille ook verteld mag worden. Met dank aan mijn oude maatje van de fysio.

Hanneke Hegeman