De buren aan weerszijden van de woning zijn het slachtoffer van de vrouw die steeds verder in het afvoerputje van de maatschappij glijdt. Zij hebben met lede ogen de verwaarlozing van de jonge kinderen moeten aanzien en het gehuil gehoord als hun moeder weg was, soms tot diep in de nacht. En telkens kwam Jeugdzorg pappen en nathouden, want kinderen kun je nu eenmaal niet zo maar bij de ouder(s) weghalen. Regelmatig zijn de buren wakker geschrokken van ‘bezoekers’ die aan de verkeerde deur belden. Nachten konden ze niet slapen door harde geluiden, gestommel op de trap, geschreeuw en vechtpartijen. Er zijn zelfs schoten gehoord! Soms voelden zij zich niet meer veilig in hun eigen huis.
De woning van de vrouw is inmiddels verwaarloosd. De woningcorporatie heeft al moeten ingrijpen om de vuilnis in en rond het huis op te ruimen. Het heeft weinig zin gehad: achter in de tuin is opnieuw een berg rotzooi ontstaan. De werknemers van een riool- en ontstoppingsbedrijf willen op dit adres niet eens meer binnengaan. Zelfs de muizen en ratten wijken uit naar een beter onderkomen… De politie, die hier kind aan huis is, heeft al eens hennepplanten in beslag genomen.

Het is bijna onvoorstelbaar hoeveel moeite de omgeving van de vrouw in kwestie heeft gedaan om tot een leefbare situatie te komen. Honderd mails, diverse brieven, talloze telefoontjes en apps zijn naar de betrokken instanties gestuurd waaronder de politie. Er zijn gesprekken gevoerd, meerdere bewijzen aangeleverd, getuigen ingeschakeld maar steeds liep de hulpverlening vast op de wetgeving. Althans, dat was het antwoord dat de omgeving kreeg. Of het excuus luidde: “Wij zijn er mee bezig”.

In dezelfde rij, zes deuren verder, is een particuliere woning op grond van drugsproblematiek een jaar lang gesloten. Waarom moet er bij deze huurwoning zo eindeloos lang worden gezocht naar andere middelen om de overlast te beëindigen? Elke keer, elke dag komen de problemen in alle hevigheid terug. Waarom wordt er niet echt ingegrepen? De buren staan machteloos. Het roept frustraties, ongeloof en boosheid op. Hun onzekerheid en constante ergernis over de situatie leidden tot lichamelijke klachten.

De buren voelen zich in de steek gelaten en vinden het onrechtvaardig dat de veroorzaker van al deze ellende keer op keer is geholpen en alle kansen heeft gekregen haar leven te beteren. Voor hen zelf wordt niets gedaan. Zij leven ongewild dag en nacht in spanning. Dat houdt niemand vol! Verhuizen is geen optie. Dat aanbod is hen nooit gedaan. Er is geen andere mogelijkheid dan machteloos afzien en wachten op betere tijden.
De woningcorporatie bracht deze week het goede nieuws dat de vrouw, om een rechtszaak te voorkomen, zelf de huur heeft opgezegd. Nu maar afwachten of ze inderdaad vertrekt. Ze heeft immers al zo vaak zo veel beloofd…