12reacties

Ik ga de politiek in

U hebt als bezoeker van De weblog van Helmond een paar maanden geen nieuwe column van mij gelezen. Dat kon ook niet, want ik was druk bezig met de voorbereidingen van de Helmondse gemeenteraadsverkiezingen die op 21 maart plaatsvinden. Ik had namelijk het plan alle lijsttrekkers te interviewen met het doel wat meer informatie te krijgen over de persoon achter de politicus/politica. Wat drijft hem of haar, wat vindt hij of zij echt belangrijk, hoe trouw is hij of zij aan zijn verkiezingsbelofte, hoe sterk staat hij of zij in de eigen schoenen? Dit alles met het doel de Helmonders op 21 maart te bewegen naar de stembus te gaan. De opkomst in 2014 was met 44,7% namelijk bedroevend laag: zelfs één van de laagste in Noord-Brabant. Dat is geen goede zaak!

Een veelgehoorde reden waarom de kiezers in onze stad het stemhokje mijden is: “Ze doen toch wat ze zelf willen!”. En eerlijk gezegd zit daar wel een kern van waarheid in. De politiek is vaak niet te volgen. Onze lokale bestuurders pretenderen openheid; desondanks zijn er regelmatig opgeworpen barrières of zaken die de burger niet mag weten. Ik ben daar zelf ook een paar keer tegenaan gelopen. Op aangeven van een raadslid heb ik in september bij de voorzitter van het Platform Sociale Cohesie (onze burgemeester) een verzoek tot een gesprekje ingediend. Ik had een aardig idee, dacht ik. Mijn vraag was simpel: “Mag ik hier eens met het Platform over praten?” Mijn verzoek werd geagendeerd voor de novembervergadering maar is daar nooit besproken… Waarom niet, is mij nog steeds niet duidelijk. Pas in januari heb ik na flink aandringen en na een bezoek van 2 hoge ambtenaren in december aan mijn nederige woning, het antwoord gekregen dat mijn verzoek niet werd gehonoreerd. Teleurstellend! Van het genoemde raadslid heb ik nooit meer iets gehoord… Ook niet van een ander raadslid dat in een eerder stadium al aangaf dat hij “…. het een goed plan vond en in zijn achterban zou bespreken”.

Deze zomer heb ik de gemeente Helmond gevraagd wat de NRC-blunder van de burgemeester aan extern juridisch advies heeft gekost. Een vraag die de gemeenteraad eigenlijk zou moeten stellen. U raadt het al: het antwoord heb ik nog steeds niet binnen. Ook niet na diverse keren communiceren met een hoge ambtenaar. Ik kan het prijskaartje natuurlijk wel opvragen via de Wet Openbaarheid van Bestuur. De kans is echter groot dat dit een ellenlang juridisch gevecht gaat worden. Daar moet je maar zin in hebben. Ik heb dat in elk geval niet!

Afgelopen november heb ik mij helemaal geschaard achter de visie van de afgehaakte Helmondse kiezer: “Ze doen toch wat ze zelf willen!”. Net als veel stadsgenoten was mijn verbazing over de voortijdige herbenoeming van onze blunderende burgemeester groot. De affaire met de tuinafscheiding van de buren lag nog vers in het geheugen! Waarom moest die herbenoeming nu al? Waarom moest dat zo stiekem? Is er ook gekeken naar haar falen? Kortom: waarom beschermen onze volksvertegenwoordigers degene die het goede voorbeeld zou moeten geven, maar het afgelopen jaar fout op fout heeft gestapeld?

Dit alles riep bij mij de vraag op of ik nog geloof in de mensen die nu de gemeenteraad van Helmond vormen? Wil ik daar nog tijd in stoppen? Mijn antwoord is een volmondig “nee”! Mijn voornemen om de interviews te gaan doen, belandde vervolgens in de prullenbak.

Toch kruipt het bloed waar het niet kan gaan. Ik vind het namelijk erg belangrijk dat burgers gebruikmaken van hun stemrecht. De vraag is hoe je dat weer aantrekkelijk maakt en het vertrouwen van de kiezer terugwint. Ik denk dat het antwoord even logisch als simpel is! Laat de inwoners van Helmond zelf beslissen over onderwerpen die zij belangrijk vinden. Dat is toch de basis van onze democratie! Bied een podium, een doorlopend referendum waarop kiezers aangeven hoe zij denken over zaken. Geef openheid en schep duidelijkheid en laat inwoners 4 jaar lang bepalen hoe hun volksvertegenwoordigers in de gemeenteraad moeten stemmen. Durf de verantwoordelijkheid terug te leggen waar die hoort: bij de Helmonders zelf!

Het klinkt als een utopie, een onmogelijke werkelijkheid. Toch is er in onze stad iemand die deze mogelijkheid wil creëren: Leo Broers! Hij ziet kansen waar anderen bedreigingen zien. Leo wil met zijn lijst Vrij Kiezersmandaat (VKM) de besluitvorming terugleggen bij degenen waar het echt om gaat: de inwoners van Helmond. Ik sluit me hier graag bij aan. Of het idee gaat werken, zullen we de komende jaren wel zien! Niet geschoten is immers altijd mis. We hebben als in inwoners van Helmond niets te verliezen alleen te winnen!