Vanochtend, in de Abdijlaan, kom ik een bekende tegen met haar viervoeter. Terwijl mijn Ollie en zijn soortgenoot driftig snuffelen, scharrelen wij er achteraan. Mijn gespreksgenoot is op hoge leeftijd, maar nog jong van geest en dat niet alleen! Onder haar kakikleurige jeans draagt ze smetteloze witte sneakers. Een comfortabele felroze jack completeert het geheel. Ze ziet er vlot en kwiek uit en zo denkt en vertelt ze ook. Echt een oma anno nu!

Na het uitwisselen van onze bevindingen met het weer, “… het water blijft niet lang in het groen staan dus het zal wel nodig zijn…’’ komen de wat meer serieuze onderwerpen aan de orde. We zijn inmiddels in de Helmondselaan beland. Op het muurtje van het PNEM-terrein hangt wat jong volk uit het ROC Ter AA of de Praktijkschool die aan deze laan een achteruitgang delen. Dat gebeurt daar wel vaker tijdens de pauzes. Deze ochtend zijn het er wel meer dan gewoonlijk. Uit het groepje jongens vraagt een boomlange knul van een jaar of veertien, vijftien of we een sigaret voor hem hebben. Het verzoek is duidelijk als een provocatie bedoeld want terwijl hij de vraag stelt, stopt hij snel een e-sigaret in zijn zak. Hij wil gewoon zijn schoolvrienden laten zien hoe stoer hij is en krijgt de lachers op zijn hand. Het is hem gegund. Wij lachen mee.

Een stukje verder staat een groep meiden uit dezelfde leeftijdscategorie. Ook zij hebben het druk met elkaar. Tussen hen in een jonge leraar die de dames opdraagt de stoep vrij te maken zodat wij er met de hondjes ook door kunnen. Hij loodst de groep de poort binnen, het terrein van de school op. Het enige wat achterblijft is een leeg drankblikje. “Daar ligt weer 15 cent” constateert mijn wandelgenoot. Een meisje achteraan in de groep hoort het en antwoordt: “Dat is niet van mij”. Het ding blijft dus liggen.

Tieners… tja, wat doe je eraan? Een moeilijke leeftijd waarin de hormonen door het lijf gieren en het verstand nog in ontwikkeling is. Tel daarbij ook nog de invloed op van de mobieltjes die altijd aan staan. ‘Het wordt er voor de jeugd niet gemakkelijker op’ is onze conclusie. En daarmee is het statement gemaakt en schieten we beiden in regressie, terug naar onze eigen jeugd. Vroeger hadden we geen mobiele telefoon en hingen we niet zomaar op straat. We stonden onder controle van thuis. Er werd goed voor ons gezorgd en het was gezellig, maar ons vader was de baas. Verder geen flauwekul. De ene anekdote volgt de andere op. Mijn veel oudere wandelgenoot raakt goed op dreef. “Als ik mocht gaan dansen, moest ik om half tien thuis zijn. Anders stond ons vader meteen aan de zaal me op te wachten. En dat is ook gebeurd. Ik schaamde me dood. En als we op sluis 7 gingen zwemmen, was ons vader daar eerder dan wij om de boel in de gaten te houden. En moet je nu zien…”.

Tja, die goede oude tijd waarin de oudste uit het gezin altijd de klos was en de weg voor de jongere kinderen moest banen. De eerstgeborene was het oefenproject van de ouders die het zelf allemaal moesten uitvinden. Mijn gespreksgenoot, als oudste van vier meisjes, weet daar alles van. En toch kijkt ze met plezier terug op haar jeugd en raakt niet uitverteld: “Er was geborgenheid en je wist waar je aan toe was” en met die uitspraak eindigt ons uitlaatrondje op het Adelaarplein. Voor mij was het leerzaam en aangenaam.

Hanneke Hegeman

Peter Warmerdam maakte vorig jaar de bijgaande foto.