Marian Bom is de beheerder van dit forum waarop iedere stadsgenoot welkom is mits die zich netjes gedraagt. “Ben je er geboren en/of opgegroeid, heb je leuke herinneringen, foto’s of verhalen. Plaats ze hier. Gezonde discussies zijn toegestaan, maar alleen op een vriendelijke toon.” De pagina bestaat sinds 2013 en heeft een achterban van ruim 10.000 Helmonders. De inhoud is een aanrader. Echt waar!

Tussen de prachtige artikelen en plaatjes uit het (recente) Helmondse verleden, kwam ik een foto tegen van twee mennekes. Knaapjes van een jaar of zeven, acht, denk ik. Allebei in een korte broek zodat hun blote benen prominent tevoorschijn komen. Dat zie je tegenwoordig niet meer. De langste van de twee draagt een veel te groot colbertje en de andere een jack of een trui. Dat is niet zo duidelijk te zien. De jongetjes zijn gezworen kameraden en laten dat blijken. Ze zijn stevig gearmd en daar komt niemand tussen, lijkt het. In het hoekje van de foto is bijna een jaartal te herkennen. Ergens augustus in ’52 of ’62.

Die twee mennekes van toen zijn inmiddels volwassen mannen. Wie het zijn, weet ik niet. De foto is door Ad Wich op de pagina gezet en uit de ingezonden opmerking blijkt dat het ”twee boefjes uit het Haagje” zijn, twee dikke vriendjes, waarschijnlijk uit zijn familie.

De foto herinnert mij aan het groepje jongetjes dat ik dit najaar aan de rand van De Bundertjes tegenkwam. Mennekes van nog geen tien jaar die druk in gesprek waren met daarbij een beetje getrek en geduw zoals kinderen van die leeftijd dat doen. Mannen onder elkaar dacht ik, met heel opmerkelijk daartussen een meisje met half lang, prachtig lang haar. En ze deed niet onder voor haar vriendjes. Ik kon het niet laten. Toen ik het groepje passeerde moedigde ik haar vriendelijk aan “Meisje, laat je niet door je vrienden op je kop zitten” en ik liep door. Dat had ik dus niet moeten doen… Voordat ik tien meter verder was werd ik door de groep gecorrigeerd: “Héé mevrouw, hij is een jongen!” Toen zag ik het ook. ‘Zij’ had zich omgedraaid en bleek inderdaad een ‘hij’. Het groepje had zich inmiddels als één achter het ‘slachtoffer’ geschaard. Gelijk de musketiers van Alexandre Dumas. All for one, one for all, schoot het door mijn hoofd. Prachtig! Er rustte mij niets anders dan de groep mijn excuses aan te bieden. “Sorry jongens, ik heb me vergist.” Om mijn imagoschade wat te beperken verontschuldigde ik me met de woorden “hij heeft ook zo’n lang haar”. Een slap excuus natuurlijk, maar ja je moet wat als je door zo’n groep kinderen terecht wordt gewezen.

Door de foto van Ad Wich realiseer ik me dat mennekes van nu nog steeds solidariteit kennen en voor elkaar opkomen. Dat was zestig jaar geleden zo en dat is nog steeds zo! Skon! Ik hoop dat het zo blijft!

Hanneke Hegeman