Wonen in het Helmondse groen moet voor mensen die ‘driehoog achter’ in Amsterdam gehuisvest zijn op een feestje lijken. Dat zou het voor ons ook kunnen zijn en toch zie ik in de herfst steeds vaker mopperende buurtbewoners die zich ergeren aan het vallende blad. Nee, ik noem geen namen en ook geen straten. Ik zie buurtgenoten ploeteren om de dode materie van hun stoepje weg te houden want dat moet immers schoon blijven. En wat gebeurt er dan: de hele mikmak wordt aan de overkant van de straat in de goot geveegd. Ik zie het met leedvermaak gebeuren want bij de eerste beste herfststorm vliegt het spul weer terug naar de plek waar het gevallen is. Het is een schijnoplossing, het is vechten tegen de bierkaai.

Elk jaar opnieuw zie ik het gebeuren en telkens vraag ik me af waarom al dat verzet tegen iets wat niet te veranderen is? Want zo zie ik het ‘gevecht’ tegen de gevolgen van de herfst. Zou het niet beter zijn de omstandigheden te accepteren want per slot van rekening hebben de klagers vaak zelf gekozen voor het wonen in het groen. En van de natuur kun je het niet winnen, daar moet je met beleid mee omgaan. Dat is denken in structurele oplossingen die met een beetje creativiteit toch haalbaar moeten zijn èn het is nemen van de eigen verantwoordelijkheid. Afschuiven op anderen (“De gemeente moet zorgen voor bladkorven”.) of het doorschuiven van de dode materie naar de stoep van overburen is een zwaktebod. Samen het probleem aanpakken en oplossen is een betere optie. Gewoon ff met elkaar kijken wat er nodig is, wie heeft welke materialen en wie wil tijd vrijmaken om de handen uit de mouwen te steken? Zo moeilijk hoeft dat toch niet te zijn.

Gedegen plannen maken schijnt moeilijker te zijn dan kritiek spuien. Mijn waarneming over de ergernissen die de herfst met zich meebrengt, is een metafoor voor de ongezouten, vaak negatieve mening van mensen die niet verder willen kijken dan hun neus lang is. Helmonders die alleen de eigen waarheid willen zien en daarbij een valse moraal hanteren met het doel zieltjes te winnen voor hun persoonlijk- of partijbelang. En dat over de rug van mensen in nood! Wie de schoen past, trekke hem aan. Daarbij wil ik het voor nu laten. Een goed verstaander (lezer van de weblog) weet precies wat ik bedoel!

Hanneke Hegeman
(Edwin Janssens maakte de herfstige foto op het Adelaarplein)