55reacties

Naar elkaar omkijken

De buurt waar ik woon wordt gedomineerd door flats van het segment sociale huur. Aan de ene kant van de straat een lange rij met 70 appartementen en aan de overkant een rij met 35. Daar tussenin ligt de groenzone van het Adelaarplein. Om de hoek staat eenzelfde portiekflat met 14 woningen.
Vanaf mijn jaren op de lagere school loop ik elke dag meerdere keren langs de bouwwerken die toen voor ons een uitdaging vormden. Lekker in een portiek bij alle 7 adressen aanbellen en dan maken dat je wegkwam. Spannend. We waren zo snel dat we nooit gepakt werden.

Nog steeds passeer ik elke dag de flats, nu op weg naar het veldje met mijn foxterriër. Dat belletje trekken doe ik al lang niet meer. Ik heb op een andere manier contact met de mensen die hier wonen. Een enkeling ken ik bij naam; de meesten alleen van gezicht. Als je elkaar regelmatig tegenkomt, ga je elkaar herkennen en groeten en soms maak je een praatje.

Elk portiek vormt een kleine samenleving op zich. Afkomst of gezindheid lijken hiervoor geen drempel te zijn. Kleine problemen lossen de bewoners van de 7 aangesloten woningen vaak onderling op met een goed gesprek. Het is een kwestie van rekening houden met elkaar. Leven en laten leven. Als dat niet lukt, komt de woningcorporatie in actie en wordt de hardnekkige querulant uiteindelijk op straat gezet. Dat is triest, zeker wanneer blijkt dat de buren lang naar de uitgezette bewoner hebben omgekeken en dat alle pogingen zijn gestrand op diens onwil of onmogelijkheid zich aan te passen met als oorzaak drugs, alcohol of psychische problemen.

Het relatief rustige leven in de flats wordt in de decembermaand grof geshockeerd wanneer ‘vreemde’ gasten er plezier aan beleven de bewoners met zwaar vuurwerk de stuipen op het lijf te jagen. Het langste gebouw aan de Vinkelaan heeft een brede onderdoorgang met de naam ‘De Roek’ die zich heel goed leent om het geluid van de knallen te versterken. Elk jaar is het daar prijs, maar dit jaar spande wel de kroon.
Al vanaf het middaguur op oudjaarsdag kwam er een grote groep jonge mannen bij elkaar die met illegale bommen alle ruiten in de buurt lieten rammelen in de kozijnen. Voorbijgangers kregen een projectiel naar de auto gegooid terwijl er harde muziek klonk en leuzen over Helmond werden gescandeerd. Dit ‘feestje’, compleet met statafels en de nodige drank, duurde uren. Ik had medelijden met de bewoners in de flats waarvan een enkeling uit voorzorg al een paar dagen eerder naar een vakantiepark was uitgeweken. Helaas had niet iedereen deze luxe. Dus werd het voor de thuisblijvers afwachten en hopen dat het geweld een keer over zou gaan.

Op nieuwjaarsdag waren de sporen van dit illegale evenement overal zichtbaar. De feestvierders hebben uiteraard niet de moeite genomen de rotzooi zelf op te ruimen. Dat is overgelaten aan de buurt, aan de flatbewoners die zwaar onder dit illegale vuurwerkgeweld hebben geleden. Het zal de feestvierders een zorg zijn.
Die komen gewoon volgend jaar weer terug. Hoezo naar elkaar omkijken…? Hoezo rekening houden met elkaar? Dat is toch voor andere mensen!
Wie deze gasten zijn geweest, weet ik niet. Misschien herkent u hen aan één van hun achtergelaten souvenirs en kunt u eens vragen wat hen bezielt. 

Hanneke Hegeman