8reacties

Tandzorg in Helmond met drempels

Mijn tandarts is gefrustreerd. De altijd aardige en rustig man liet mij voor het eerst in jaren het achterste van zijn tong zien. Hij is verontwaardigd en ik kan dat begrijpen. Wat is er aan de hand? Laat ik beginnen met de goede band die ik met mijn tandarts heb. Hij is kundig, bedient zich niet van poespas en is in alles zeer correct en betrouwbaar. Mijn halfjaarlijkse afspraken met hem leveren geen enkel probleem op. Ik doe braaf mijn mond open, hij controleert en pullukt wat (een woord wat mijn vader heeft verzonnen en dat helaas niet in Helmonds Woordenboek is opgenomen) en dan is het klaar. Meestal hoeft hij niet meer te doen. Voordat ik de deur uitga krijg ik nog het standaardadvies ‘goed poetsen en op tijd naar de mondhygiëniste’. Dat doe ik braaf, zelfs twee keer per jaar, en toch zijn al die maatregelen geen garantie tegen onvoorziene schade.

In mei, een paar dagen na mijn controlebezoek aan mijn tandarts brak mijn kies. Dat gebeurde natuurlijk op zaterdag toen de praktijk gesloten was en de man ergens met zijn kids op het voetbalveld stond vader te zijn. Geen nood: er is in Helmond nog altijd de weekeinddienst, dacht ik. Mis! Sinds 1 januari van dit jaar kun je buiten de praktijkuren -in de avonden en weekenden- bij spoed alleen terecht bij de Tandartsenpost Eindhoven. In onze stad is er dan geen tandendokter meer te bekennen. En dat geldt zo’n beetje voor half Brabant en een groot deel van Limburg. Van pakweg Tilburg tot Den Bosch en het gebied wat daar ten oosten en ten zuiden van ligt en van Venlo tot Thorn. Alle spoedgevallen in dit gebied zijn aangewezen op “Eindhoven”. Een andere optie is er niet.

Nou moet ik eerlijk zeggen dat mijn gedwongen kennismaking met de Tandartsenpost in de Brabantse Lichtstad goed is verlopen. Gelukkig maar. Vriendelijk, deskundig en met de auto goed bereikbaar. Ik kon zelfs bijna voor de deur parkeren. Mazzel! Minpuntje: “Graag meteen afrekenen mevrouw, u kunt pinnen” en weg waren € 153,–. Afijn, het was voor een goed doel en ik heb een goede (maar dure!) ziektekostenverzekering waar ik kon declareren.

Een half jaar later tijdens het reguliere uitstapje naar mijn eigen tandarts besprak ik mijn bezoek aan het fenomeen spoedpost. Hoe kan het toch zijn dat wij als inwoners van het grote Helmond buiten de bedrijfstijden de stad uitmoeten? En daar kwam de frustratie waar ik mijn column mee begon! “De nieuwe generatie tandartsen bestaat voor een groot deel uit vrouwen die in deeltijd willen werken. Ik begrijp dat niet, want je kiest toch voor een zorgverlenend beroep met daarbij de voor- en de nadelen. In Helmond praten we over 5 keer per jaar een extra dienst. Blijkbaar is dat te veel gevraagd waardoor de continuïteit van de mondzorg buiten de normale werkuren onder druk leek te komen. We hebben dat in Helmond samen met de collega’s in de regio opgelost door ons dit jaar collectief aan te sluiten bij de Tandartsenpost Eindhoven die in het gat in de markt is gesprongen.”

Een helder en simpel verhaal dat herkenbaar is. Het mannenbolwerk dat het tandartsenvak ooit was, bestaat niet meer. En ook het arbeidsethos is veranderd. Van zowel mannen als van vrouwen. We leven niet meer om te werken, we werken om te leven en liefst leuke dingen te doen. Voor vrouwen komt daarbij nog het hardnekkige rolpatroon om de hoek kijken: zorgen voor de kinderen. U hoort mij niet zeggen dat dit verkeerd is. We gaan met zijn allen met de tijd mee. Ook in Helmond. We moeten wel! Dus gaan we met tandproblemen ’s avonds en in het weekeinde naar onze buurgemeente Eindhoven. De reis is nog te doen, zeker als je een auto hebt. Maar wat als je bent aangewezen op het openbaar vervoer? Wat als je te weinig geld hebt om de behandeling ter plekke te pinnen? Wat als je te ziek of te oud bent om zonder begeleiding naar de spoedpost te gaan? Dan wordt het tandzorg met drempels. Voor veel Helmonders met een beperkte beurs was dat al zo en het wordt er in 2023 niet beter op.

Hanneke Hegeman

Voor wie alle weblogcolumns van Hanneke wil teruglezen.