De komst van deze openbare werkers wordt meestal voorbereid door de komst van hun ‘tuinhuis’ op wielen. De meeste mensen noemen dit onderkomen ‘schaftkeet’ maar dit woord vind ik niet passend. Het dekt de lading niet. Er wordt in dit primitieve kantoor op wielen veel meer gedaan dan alleen het nuttigen van een boterham. Gebuurt bij voorbeeld en niet zo zuinig ook!

De grootste buurter hebben we “Drupke” genoemd. Dat is natuurlijk niet zijn echte naam, maar het past wel bij hem. Hij is klein van stuk en met zijn brede scheiding en glimmend hoofd kan hij de vergelijking doorstaan. Zijn gezicht wordt omlijst door een kort baardje waardoor hij ook op een tuinkabouter lijkt. Alleen de puntmuts ontbreekt. Laten we het er maar op houden dat hij een bijzondere uitstraling heeft. Drupke is de vriendelijkheid zelf. Alsof hij het uitgevonden heeft. Hij beantwoordt iedere groet van voorbijgangers met een aardig woord of een enthousiaste armzwaai. Steevast! Ik heb hem nog nooit chagrijnig gezien. Dit alles maakt hem in onze buurt een geliefd figuur.

Onze tuinman is zuinig op zijn tuinhuis op wielen. Hij ziet erop toe dat het onderkomen met grote precisie op zijn plek wordt gezet. Altijd op dezelfde hoek van de groenzone achter de fontein in de Uiverlaan met uitzicht op de drukke Vinkelaan. Het is een strategische keuze want Drupke ziet graag wat er om hem heen gebeurt. En daar op die hoek is veel te zien en nog meer te zwaaien! Hij heeft het er maar druk mee.

Ondanks zijn ‘sociale bezigheden’ slaagt onze tuinkabouter er ook in zijn werk naar behoren te doen. Een buurvrouw in de flat met uitzicht op de groenzone en op de werkzaamheden van Drupke, roemt de zorgvuldigheid waarmee hij de hagen in de buurt knipt, gevallen bladeren opveegt en zijn collega’s aanstuurt. Want ook dat schijnt tot zijn functie te behoren en onze buurvrouw kan het weten. Dus geloof ik haar.

Ik zie Drupke alleen in of bij zijn tuinhuis. Hij heeft vaak schaft, heel vaak. In de koude maanden verraadt de geparkeerde kruiwagen zijn aanwezigheid. En ja hoor, als ik voorbij loop, knikt hij mij vanachter het raam vriendelijk toe. En dan groet ik, net als de meeste van mijn buurtgenoten, terug. In de warme perioden is onze tuinman veel te zien in zijn klapstoeltje vóór het mobiele onderkomen, genietend van het zonnetje. Ach ja, niemand neemt hem dat kwalijk. Hij tovert een glimlach op ieders gezicht en het heeft wel iets die kleine vrolijke tuinkabouter.

Als het 4 uur is, verdwijnt het klapstoeltje uit het zicht, gaat het mobiele tuinhuis op slot en stapt Drupke in de bedrijfswagen die door zijn collega wordt bestuurd. Op naar huis. Morgen is er weer een dag!

Hanneke Hegeman