Negen giechelende meiden die, ondanks dat rijden in het verkeer niet hun dagelijkse bezigheid is, dit avontuur voor geen goud hadden willen missen. Stoere tieners die na schooltijd en het huiswerk, elke dag, in weer en wind, hun verzorgpony poetsen en trainen en jongere ruiters van de ponyrijschool helpen. En dat al vele jaren. Buitenkinderen zijn het. Waar vind je die in Helmond nog?

Op het speelveldje aan de Vinkelaan krioelde het vroeger van het jonge grut. Nu zie ik daar slechts bij vlagen voetballertjes aan het werk. Maar dan moet het wel goed weer zijn. De rest van de tijd ligt het plantsoen er ongebruikt bij. De enige regelmaat die het veld kent, zijn de geparkeerde auto’s van de flatbewoners die daar steeds vaker en steeds meer ’s avonds in het gras worden neergezet. Het is blijkbaar te veel gevraagd om de auto’s om de hoek te parkeren in de daarvoor bestemde en vaak lege vakken….

Een blok verder kom ik gelukkig vaak een jong PSV-talent in de buitenlucht tegen. Hij oefent in zijn eentje op het grasveld voor zijn huis met pilonnen om zijn dribbel te verbeteren, een ‘ladder’ voor zijn coördinatie en een ‘exit rebounder’ (zo’n ding dat de bal terugkaatst, maar waar dat voor dient, mag Joost weten). Het is gewoon genieten hoe die jonge gast steeds handiger wordt met de bal.

Het openbare speelveldje tussen de Reigerlaan en de Raafstraat, bedoeld voor de jonkies, ligt er meestal verlaten bij. Af en toe zie ik daar een moeder met iPhone op de bank terwijl haar kroost de glijbaan beklimt. Die bank is vaak ’s avonds het domein van de oudere jeugd, dat dan weer wel.

Op diverse pleintjes tussen de huizen van mijn wijk zijn speeltoestellen voor kinderen neergezet die er nooit spelen. En zelfs in de prachtige en groene Bundertjes zie ik slechts af en toe kinderen zich vermaken in de groene natuur. De scouting komt er nog wel eens en ook de kinderen van de dagopvang wandelen er soms. Maar daar blijft het dan ook bij. De skatebaan bij de Warande heb ik nog nooit in gebruik gezien en die op De Braak weleens…

Waar zijn al die Helmondse kinderen toch gebleven? Op de bank, voor de televisie met een bak popcorn, drop, of chips op schoot en de telefoon in de aanslag? Of gefixeerd voor de computer, bezig met een of ander dom spel waarmee zij zich kunnen belonen door zo veel mogelijk ‘vijanden’ uit te schakelen? Waarom spelen die kinderen niet meer buiten? De wind door de haren, frisse lucht in de longen, spieren aan het werk, zich met elkaar lekker uitleven en een leeg hoofd maken.

De enige kinderen die ik tegenkom, zijn degenen die op de fiets naar school gaan of naar de sportvereniging. En vorige week dus de meiden van ponyrijschool. Het zijn andere tijden. Buiten spelen lijkt voltooid verleden tijd, buiten sporten niet, maar hoe lang nog?