Veertien locaties, ontelbare verhalen en vele ontmoetingen later is het zover:
met deze lange zomer is het project ‘Helmond schrijft geschiedenis’ ten einde. Nou ja, niet helemaal natuurlijk. De verhalen blijven. Een selectie verschijnt begin 2017 in een bijzonder vormgegeven publicatie. Voor het zo ver is, enkele laatste nostalgische momenten:Lees verder »

Met dit verslag over mijn ‘Helmond Schrijft Geschiedenis’-toer doe ik het eens helemaal anders. Want waarom zelf alsmaar aan het woord? Na een gedenkwaardige bijeenkomst in Wijkhuis De Lier schreef een van de deelnemers, John Janssen, er een stukje over. Eerder werkte hij dan ook als redacteur en journalist, publiceerde onder meer een kinderboek en heeft zijn eigen Storysjop. Ik ontmoette die middag in Helmond-Oost overigens meer getalenteerde mensen. De sfeer was vertrouwelijk. Maar zeer persoonlijke zaken houden we bij het schrijversgilde liever binnenskamers, vandaar verder geen namen. Nou goed, nog één dan: Lees verder »

Als ik het gebouw van de LEVgroep binnenga staat Siska Veldman – coördinator Vluchtelingenwerk – al in de hal op me te wachten. Zij is een van de medewerkers die zich met hart en ziel inzet voor vluchtelingen die een nieuw leven in Helmond en omgeving proberen op te bouwen. Nu ben ik geen vluchteling, toch kent ze me al een beetje: ze heeft ervaren dat ik slecht kan integreren, moeilijk een nieuwe taal leer en keer op keer ongeschreven regels overtreed. Maar daarover begint ze gelukkig niet. Siska stelt me voor aan de anderstaligen die hier zijn om samen met hun taalmaatje over Helmond te schrijven.Lees verder »

In de bibliotheek word ik omringd door mannen. Ze zijn speciaal voor mij gekomen en nu kijken ze me verwachtingsvol aan. Als kind wist ik wel wat me te doen stond als jongens zich om me heen groepeerden. Dan pakte ik hun hand. En van die hand de pink. Die is het meest gevoelig. Die pink boog ik vervolgens genadeloos naar achteren tot de jongen het uitgilde van de pijn. Met gemak kon ik twee jongens tegelijk aan. ‘Kniel,’ zei ik dan. Dat deden ze. Zo werd ik de koningin van iedere klas. Ja, je moet nu eenmaal respect afdwingen als je als meisje hazentanden en een bloempotkapsel hebt, bijna ieder jaar op een andere school belandt en je afkomst wilt verhullen.
Maar hier in de bieb hoef ik het nu niet zo nodig voor het zeggen te hebben. Ik laat de mannen liever aan het woord. Daarvoor zijn ze natuurlijk ook gekomen. Om zich bij het schrijversgilde van Helmond aan te sluiten. Maar al snel zijn ook zij terug in hun schooltijd. En ook daar speelde afkomst een rol en ging het er niet altijd zachtzinnig aan toe.Lees verder »

In de Ameideflat meld ik me bij de balie. ‘De stadsschrijver is er voor de verhalenworkshop,’ zo kondig ik mezelf majesteitelijk aan.
De bewoners van het woonzorgcentrum zitten vast te popelen. Als er ergens veel geschiedenis ligt moet het hier zijn. Daarbij is het vakantie, veel familie en vrienden zijn weg. En dan is er net een inbraakgolfje geweest. De senioren kunnen waarschijnlijk wel wat afleiding gebruiken.
‘De stadsschrijver? Een workshop?’ De vrouw aan de balie weet niet waar ik het over heb.
Maar ik laat mijn enthousiasme niet zo snel beteugelen. We hebben hier vast met een invalkracht te maken. Iemand die, als enige, nog niet op de hoogte is van mijn komst. Die het huisblad van de seniorenflat niet leest, de wervende posters niet heeft zien hangen.
Ik noem de naam van de activiteitencoördinator en zeg dat ze me verwacht.
‘Die is op vakantie,’ is het korte antwoord.Lees verder »

De mussen vielen van het dak, maar in Stiphout werd geschreven. Of nee, mussen vallen niet van het dak als het heet is, ze gapen. Dat vertelde Wim Daniëls onlangs. Eigenlijk vind ik gapende mussen ook wat chiquer, past beter bij Stiphout, dus laten we het daar maar op houden.
Waar schreef Stiphout dan? In een gewoon bruin café. Ja, heb je daar ook. Erg gezellig. En erg prettig, want er is een zaaltje met airco. Het enige wat ik vergat te vragen is waarom dat café ‘de Sport’ heet. Wie het weet mag het zeggen.
Ik noem, behalve dit café, geen namen, maar er waren enkele deelnemers met schrijfervaring. Waarom ik geen namen noem? Nou, dat zal ik vertellen. In feite kweek ik met mijn workshops een schrijversgilde dat steeds meer op een mystiek genootschap begint te lijken. Een genootschap waarvan zelfs de leden niet helemaal weten wat er zich precies afspeelt. Ook ik, toch de initiator van het geheel, kan het nog niet helemaal bevatten.Lees verder »

Stadsschrijver Tania Heimans gaat de wijken in om met de inwoners geschiedenis te schrijven. Op de weblog verhaalt ze de komende maanden over haar bijzondere ontdekkingen en ontmoetingen. Vandaag haar eerste.

Stel je bent stadsschrijver. Je bent moe van alle vooroordelen die er over de stad bestaan. Als een Helmondse Prikkebeen jaag je op verhalen die deze vooroordelen ontkrachten. Als vlinders probeer je ze te vangen. Je woont immers zelf in de stad. Je wilt je trots verwoorden, geen excuses verzinnen waarom je niet in Amsterdam, Rotterdam of desnoods in een pittoresk buitenlands dorp tussen de lavendelvelden woont.
Gelukkig zijn er genoeg mooie verhalen. Verhalen die je zorgvuldig opprikt. Presenteert. Op podia, in de krant, via Facebook. Zie hier, aanschouw: deze stad is prachtig, kent een onvermoede geschiedenis, grote talenten en ga zo maar door. Applaus.Lees verder »