Ik ben jarenlang ambtenaar geweest, ook in Helmond overigens. In die tijd heb ik een behoorlijke olifantenhuid ontwikkeld voor wat betreft berichtgeving in de media. Het was schering en inslag dat ik stukken in de krant las – ook over dossiers waar ikzelf bij betrokken was – die echt kant nog wal raakten. Het heeft even geduurd voordat ik de neiging om de waarheid van de daken te schreeuwen, wist te onderdrukken. Immers, dat was niet mijn taak; dat moest de wethouder maar doen als hij/zij dat nodig vond.

Nu, na al die jaren blijkt er nog niets veranderd. Nog steeds wordt er veel onzin uitgekraamd en worden halve waarheden opgeblazen tot buiten proportionele onzin. Eén voordeel: ik ben nu geen ambtenaar meer en mag dus wel reageren op de lariekoek die ik de revue vaak genoeg zie passeren.

Het is zo gemakkelijk om kritiek te leveren. Om als stuurman aan wal te staan en alles af te keuren wat je ziet gebeuren. Of nog erger: ook datgene afkeuren wat je niet ziet gebeuren. Negatief zijn over zaken waar je geen weet van hebt, die je vermoedt, die je hebt opgevangen in de welbekende wandelgangen. Je gal spuwen over omstandigheden of voorvallen uit een donkergrijs verleden en deze oneigenlijk koppelen aan het heden. Ouwe koeien uit de sloot halen. Afkraken, aan stoelpoten zagen, met de grond gelijk maken, afbranden, persoonlijk beschadigen, onzin als waarheid neerpennen; alsof mensen alleen daar van smullen.

Successen, leuke dingen, vrolijke en tevreden gezichten: daar willen ze niets van weten. Dat is geen nieuws. Daar zitten mensen niet op te wachten. Nee, het moet knallen, het moet pijn doen, het moet tot ergernissen leiden, het moet datgene kapot maken wat met veel pijn en moeite en heel voorzichtig is opgebouwd. Zo werkt het. Dat zijn de ongeschreven wetten.

Triest eigenlijk. Want zo werkt het helemaal niet. De mensen waar ik mee om ga en die ik spreek leven juist wel van de succesjes. Die genieten van tevreden mensen, waarderen de glimlach van een bezoeker, stralen als artiesten hen bedanken voor de goede zorgen. Willen goed doen voor de mensen, hun publiek. En die hebben geen boodschap aan suggestieve vragen, aan een negatieve insteek, aan je baseren op vermoedens, of de kreet van één iemand brengen als de kreet van een hele bevolkingsgroep.

Of het nu komkommertijd is of niet, dat zou niet uit moeten maken. Het gaat om je integriteit. Om wat je wilt overbrengen. Over je boodschap. Wil je mensen volledig informeren of wil je ze slechts deelgenoot maken van je eigen pessimistische kijk op het leven?

Gelukkig weten zij die het moeten weten wel beter.

Wim Strijbosch
Directeur poppodium Lakei