In tijden van tegenslag, of bij ziekte, is het vaak de hoop die mensen op de been houdt. De hoop op betere tijden, het perspectief op een fijne toekomst. Vanaf heden heeft die hoop, dat perspectief, een gezicht: dat van Elly Blanksma. Compleet met aureool en engelenvleugels.

Voor al die mensen die werken in de Jeugdzorg, de bijzondere hulpverlening en al die andere helden die dagelijks zorgen voor hen die niet voor zichzelf kunnen zorgen, en die allemaal getroffen worden door de lokale invulling van de landelijke bezuinigingsdrift: wanhoop niet, want Elly is uw Hoop en Perspectief.

En ook de overlast, het geweld en de zwaardere criminaliteit in Helmond – wellicht een hedendaagse invulling van een van de Bijbelse plagen – zullen weldra tot een einde komen. Het gedoe met de huidige en een volgende coffeeshop, de rotjong in de Heistraat, de verkeershufters en de witte boorden criminelen? Vergeet justitie, politie of uw lokale whatsapp-groep: Elly is uw Hoop en Perspectief.

Je moet het maar met droge ogen durven beweren: heilig (sic) geloven in de illusie dat jij als individu waarachtig de Hoop en het Perspectief kunt zijn voor vele mensen. Het tekent de hoogmoedswaanzin en de losgeslagen belevingswereld waarin deze beginnende bestuurster momenteel leeft. Van good old Fonsie kon je tenminste nog zeggen dat ie enkele menselijke trekjes had die hem tot een normaal en dus niet perfect mens maakten. Maar met Elly zitten we inmiddels dus een niveautje hoger op de goddelijke ladder. En niemand die haar corrigeert. Niet de oude rot Judas Stienen, niet de jonge Jezus Smeulders, niet de voorheen roomser dan de Paus zijnde de Vries, niet moeder overste de Leeuw, en ook niet zuster van der Zanden.

Met veel bombarie kwam ze, op tijd het toenmalig zinkende CDA-schip verlatend, Helmond binnen paraderen. Zij zou na de Duischtere Periode Jacobs zorgen voor transparantie, voor een nieuw elan, voor een nieuwe manier van besturen. Transparantie! Beginspraak!
We hebben het gezien, die beginspraak.
De hele beginspraak over de eventuele opvang van vluchtelingen is een lege huls gebleken: als een wolk van onzekerheid hangt de waas van het COA nog boven Stiphout.
De hele beginspraak over het coffeeshopbeleid bleek niets anders dan een mooi verpakt dictaat waarin de wil van IJzeren Elly helder was: nooit een tweede, en liefst die eerste ook zo snel mogelijk weg.
En haar discipelen zijn weinig beter, helaas.
De beginspraak over de bezuiniging op de wijkhuizen eindigde in een Babylonische spraakverwarring en kent een uitkomst waar helemaal niemand blij mee is.

We hebben het gezien, die transparantie.
De drang naar transparantie is dusdanig groot dat er meer dan ooit gebruik gemaakt wordt van het Seniorenconvent: als een soort heimelijke mannenbroeders in een duistere kerker zitten de fractievoorzitters, met hun handen gebonden en lippen dichtgenaaid, te aanschouwen wat zich afspeelt in hun zelfgecreëerde achterkamer.
De transparantie over Peel 6.1 bereikte vervolgens een dieptepunt door tijdens een persverklaring geen vragen toe te staan. Als ware het de Stenen Tafelen zelf werd de pers verteld wat ze moesten schrijven aan het Volk. “Dit is de waarheid, en zo zal geschieden. Amen.”

We zullen zien wat 2016 gaat brengen. Zoals elk jaar barst iedereen van de goede voornemens. Zo ongetwijfeld ook onze lokale maagd Maria en haar discipelen. We wachten met spanning af op de volgende Openbaring. Wat rest is slechts de hoop, de hoop op een beter perspectief.

Ik wens u een fijne jaarwisseling.

Vanaf ‘n benkske:
Lucy d’Uylenspiegel