Oma (mevr. Stijkel) beschuldigt Opa (dhr Mol) van het toebrengen van ernstige schade aan de politiek in het algemeen en aan de Senioren2013 in het bijzonder. Heeft dhr. Mol onder invloed een scootmobiel het kanaal in geparkeerd? Of uit de partijkas gesnoept? Een taxi teveel gedeclareerd misschien? Nee, meneer Mol besloot te doen wat mensen te weinig doen: de boel even lekker de boel laten, familie en vrienden een keertje te laten prevaleren boven de hectiek van alledag en te genieten van het leven. Dat hij dat deed in Italië met een naar alle waarschijnlijk prima glas witte wijn, bewijst enkel dat hij behalve goede smaak ook simpelweg in de praktijk brengt wat zijn partij haar kiezers tracht te beloven: een zorgeloze oude dag beleven.

En waarom is Oma Stijkel boos? Ik heb geen idee! Oma Stijkel zou juist hartstikke blij moeten zijn. Raadsvergaderingen in het algemeen – en een Voorjaarsnota in het bijzonder – zijn bij uitstek aangewezen gelegenheden voor tweederangs raadsleden (want enkel de fractievoorzitter zit op de eerste rang) om eens lekker de schijnwerper op je gericht te krijgen bij afwezigheid van het Eersterangs Raadslid. Een goed voorgelezen brief maakte Harrie van Dijk enkele dagen onsterfelijk in het ED. Menig raadslid zou staan te juichen als de opperchef besluit om uitgerekend tijdens zo’n majeure vergadering afwezig te zijn. Dat betekent een podium om te schitteren, een paar mooie quotes waarmee je wellicht de krant haalt, en bij een echt sterk betoog zelfs een schouderklopje van je politieke opponenten.

Dus Oma Stijkel is eigenlijk een beetje dom geweest. Oma Stijkel had de haren even strak in een permanentje moeten laten doen, bij de Neckerman een nieuwe blouse moeten bestellen, misschien even het epileerapparaat onder de neus door moeten halen, om daarna gekleurd in rancuneus rouge ten strijde te trekken tegen het onrecht van de maatschappij jegens De Oude Mensch. En met een tranentrekkende ontroerende monoloog de afwezigheid van Opa Mol tot slechts een onbeduidende voetnoot in de notulen moeten degraderen.

Maar nee, Oma Stijkel lijkt dit vleugje politieke affiniteit totaal te ontberen. Erger nog, ze blaast dit intern geneuzel op tot een drama van Griekse proporties waar werkelijk niemand bij gebaat is. Niet zijzelf, niet Senioren2013 en al helemaal niet de eigen achterban “voor wie je het tenslotte allemaal doet”.
Weg kans om iets te betekenen. Weg kans om een taboe te doorbreken of om een paar moties aangenomen te krijgen. Weg kans om met de verkiezingen in aantocht een brevet van leiderschap af te geven en daarmee een ongetwijfeld felbegeerde eerste plek op de kieslijst al voor aanvang van het intern gevecht veilig te stellen. Want laten we dat toch vooral even helder stellen: dit is een ouderwets machts- en egospelletje waaraan tot nu toe elke seniorenpartij ten onder is gegaan. Oma Stijkel, dat had beter gekund!

En voor de helderheid, Opa Mol hebben we nog nimmer kunnen betrappen op enige zinvolle bijdrage of welk bewijs van daadwerkelijke politieke betrokkenheid dan ook. Ook dit raadslid lijkt zich vooral in te zetten voor zijn eigen koopkracht. Laten we derhalve accepteren wat er gaat gebeuren: de ruzie is voor nu gesust, maar laait binnenkort weer op want er komen verkiezingen aan. Dat wordt dringen voor de eerste plek op de lijst. Binnen niet al te lange tijd komt het alsnog tot finaal gedonder en wordt aangehaald dat ‘dat vakantie akkefietje’ eigenlijk een wond sloeg die nimmer geheeld is, gebrek aan vertrouwen, etc. etc. Wellicht splitst de partij zich, maar aan het einde van het liedje zijn ze net zover als dat ze waren en zijn: een onbetekenende stem in politiek Helmond. Maar dan wel met een kleiner pensioengat, met dank aan de belastingbetaler.

Vanaf ‘n benkske:
Lucy d’Uylenspiegel