Nog niet zo lang geleden gingen ook Nederlandse christelijke voormannen onder het mom van ontwikkelingswerk naar Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse landen om daar het Ware Geloof te verkondigen. Velen van hen hebben zonder twijfel goed maatschappelijk werk gedaan, maar ook onder hen waren er rotte appels (Adam en Eva waren trendsetters) die er een meer persoonlijke agenda van bijvoorbeeld kinderliefde of haat jegens niet gelovigen op na hielden. In die zin is deze imam ook slechts een volgeling die een van de oudste beroepen ter wereld uitvoert.

Terug naar het nu. De malloot die nu in Helmond willen komen spreken, wil zijn democratische recht op vrijheid van meningsuiting gebruiken om, zo blijkt uit zijn verleden, op te roepen tot intolerantie, haat, anti-democratische beginselen, geweld en zelfs moord. Het zal je vriend maar wezen. In deze tijd van vliegensvlugge media is het niet gek dat dergelijke exoten – want zolang het de uitzonderingen zijn halen ze het nieuws, ze zijn (nog) niet mainstream – de voorpagina halen in een land (en dus ook in Helmond) dat zich, met rede, meer en meer begint af te vragen: tot hoever? En wat doen we hiermee, of beter, hier tegen?

Er zijn grofweg 3 manieren om met deze man om te gaan: negeren, een podium geven, of fysiek geweld.

Hoewel we in Helmond de handen graag laten wapperen, kunnen we fysiek geweld maar beter uitsluiten. Behalve het juridische gesodemieter, zal niemand zich willen verlagen tot zijn niveau van oproepen tot geweld. Woorden bestrijd je niet met vuisten, bommen of granaten: die lessen worden momenteel op talrijke plaatsen in de wereld wel geleerd.

Negeren is de makkelijkste optie, die vaak ook doeltreffend is. Hoe minder aandacht, hoe minder gehoor, hoe minder effectief zijn bezoek en boodschap zullen zijn. Een hoofdschuddende “ach die jongen weet niet beter” houding is wat mij betreft wel voldoende fysieke inspanning. De meerderheid van onze lokale politici laat zich dan ook niet horen. Wellicht niet eens zo onverstandig.

De echte helden trekken ten strijde, verbaal! Kruisen die verbale degens in de arena van het debat. Grijpen deze gelegenheid aan om deze man met argumenten, met rede en met ratio te bestrijden en hem te ontmaskeren als een inhoudsloze lawaaimaker. Laat hem zijn ridicule denkbeelden maar verdedigen tegen de échte hoeders van de democratie.
Podium: de Cacaofabriek. Opening door Wim Daniëls, die met verve de oorsprong van de woorden vrede, democratie en wederzijds respect toelicht, en iets met een fiets. Dan de bombastische speech van onze imam, live ondertiteld natuurlijk. Gevolgd door een uitvoerige paneldiscussie onder leiding van een dure ingehuurde Amsterdamse SP-er, of John Graat van het ED. Een en ander opgeleukt met een intermezzo door Jean Cat en een moderne improvisatie van een klompendans door gesluierde vrouwen uitgevoerd door de Helmondse KBO. De Weblog zorgt voor een live-stream zodat heel Helmond, nee, heel Nederland kan meesmullen van dit voorhoedegevecht op de barricades van de beschaafde democratie. Helmond als lichtend voorbeeld voor de ganse natie! Humberto Tan en Jeroen Pauw die in een eenmalige samenwerking in hun talkshow – met de Helmondse skyline als achtergrond – nabeschouwen op deze historische gebeurtenis. Dát is pas stadsmarketing!

Als altijd heb je natuurlijk ook de aan de zijlijn keffende brutaaltjes die wel roepen maar niet durven noch kunnen. Lekker de boel een beetje ophitsen met wat vlotte kreten. “Kom maar hier, dan zal ik je eens leren”. U kent ze wel van de kermis en het voetbalveld. Dat soort figuren, die vooral hard roepen ter eer en meerdere glorie van zichzelf – kijk mij eens stoer zijn jonguh! – maar die zolang ze weigeren ook daadwerkelijk iets te ondernemen, vooral een meelijwekkende vertoning vormen. Zoals bijvoorbeeld D66-voorman Zarroy, die in een nieuwerwetse twitterfittie met enkele twitteraars een grote broek aantrekt ‘graag in debat te willen’, maar dan moet de imam ‘wel naar mij toe komen’. Vol trots twittert hij vervolgens het nieuws – dat al een dag oud is – waarin zijn naam wordt genoemd in de laatste alinea. Hij zegt in debat te willen, maar ‘niet om te overtuigen’. Het wij-zij denken is ook hem niet vreemd: in de moskee waar de happening moet gaan plaatsvinden komt hij niet, want dat ‘is niet de mijne’. Dat noemt de D66-leider dan ‘vechten voor democratische waarden’.

Met zulke lieden aan het stuur is het zwijgen door de rest van de politiek misschien toch maar het beste. Ze zullen wel denken “ach, die jongen weet niet beter”.

Vanaf ‘n benkske:
Lucy d’Uylenspiegel