Regeren is vooruit zien, heb ik me wel eens laten vertellen.
Begin juli is de bijna haakse bocht van de Rochadeweg naar de kanaaldijk wat minder scherp gemaakt. De scherpe bocht zorgde niet alleen dat het verkeer opstropte maar was ook levensgevaarlijk. Toch is die bocht een tiental jaren geleden zonder blikken of blozen aangelegd. Terwijl ook toen al duidelijk was dat dit geen oplossing was.
Ik kom meer van die voorbeelden tegen. Vaak bij wegenbouw en planologie maar dat is vermoedelijk omdat ‘iedereen’ weet hoe een goede weg eruit moet zien. De voorbeelden daar liggen voor het oprapen: onbegrijpelijke rotondes (of net-niet-rotondes, zoals bij de Fonkel!), uitvoegstroken die weggehaald worden, slecht afgestelde verkeerslichten, uitzichtloze kruisingen en kaarsrechte wegen met onbegrijpelijke snelheidsbeperkingen. Om maar te zwijgen over slecht onderhouden fietspaden en rondwegen dwars door natuurgebieden.
Wegenbouw is niet het enige gebied waarop ik rare besluiten tegenkom maar laten we ons daar nu maar even toe beperken.
De geschiedenis vermeldt niet wat het aanpassen van de bocht in de Rochadeweg gekost heeft. Dit soort projecten loopt echter al snel in de miljoenen. Over die rare zo genaamde opknapbeurt van de Traverse heb ik het eldersal gehad. Een Luchtbrug die sowieso nooit gebouwd had mogen worden. En daar zit ‘m de kneep: ook toen waren er verstandige mensen die betere plannen hadden. En al die jaren is er niets veranderd. Politici lijden kennelijk aan een blikvernauwing die voorkomt dat ze open staan voor andere mogelijkheden. Al snel praat iedereen elkaar na, van debat is nauwelijks sprake. Dat kan ook nauwelijks anders in een land waarin alles tot drie cijfers achter de komma wordt vastgelegd in collegeprogramma’s of andere akkoorden. Om een lang verhaal kort te houden: graag meer aandacht voor zo genaamde dissidenten. Want die blijken vaak achteraf gelijk te krijgen.

                                                          Was getekend,

Hele steden en dorpen dreigen failliet te gaan omdat de zo genaamde crisis de bouw laat instorten. Dat is op haar beurt weer slecht voor de verkoop van percelen grond. Gevolg: de gemeenten blijven met onverkoopbare grond zitten en grondbedrijven zakken in het moeras.
In Helmond is het niet anders. Bouwplannen worden getemporiseerd (op de lange baan geschoven in gewoon Nederlands) of geschrapt. Recent is zelfs de projectontwikkelaar voor de binnenstad de laan uitgestuurd omdat die niet met genoeg geld over de brug wilde komen.
Voor een paar bewoners van chique dure wijk De Groene Loper (langs de kanaal waar voorheen Van Dam stond) is de maat vol. Veiligheid, privacy en ‘leefgenoot’ staan volgens hen in de wijk in aanbouw onder zware druk. “De geweldige uitgangspunten zijn totaal niet gerealiseerd” schrijven vijf woningkopers in een brief aan de leden der gemeenteraad. Namens deze schrijft burgemeester Jacobs terug dat dit n typisch geval is van jammer maar helaas. “Projectontwikkelaar Volker Wessels Vastgoed handelt niet anders dan de gemeente Helmond zou doen bij de ontwikkeling van een woonwijk.” Om vervolgens met een hele rij redenen te komen waarom de uitvoering niet opschiet, van bodemsanering tot een strenge winter. Het lijkt de NS wel! Jacobs besluit zijn brief onbedoeld ironisch met “U heeft onze volledige steun en wij wensen u de komende periode veel succes bij de realisatie van uw bouwplannen.”
Wat zo een storm in een glas water vooral aantoont, is dat de controle van overheden op bouwplannen heel wat strenger moet. Voor zover ze daar na alle bezuinigingen de kennis van zaken nog voor in huis hebben. Maar vooral dat gemeenten niet moeten speculeren met gronden. De overheid – gemeenten voorop – als koper van (potentiële) bouwgrond is er gekomen omdat speculanten niet te vertrouwen bleken en bouwprojecten onbetaalbaar maakten. Vreemd genoeg kun je dan in Nederland als overheid kennelijk niks anders doen dan het spelletje meespelen. Om nu met de gebakken peren te zitten. Net als overigens in de jaren ’80. Toen ook Helmond een artikel 12 gemeente was, dat wil zeggen onder toezicht van het rijk stond.
Dat er iets grondig fout zit in de Nederlandse bouwwereld weten we al tientallen jaren, ook zonder klokkenluiders. Gemeentelijke grondbanken zijn of de melkkoe van de gemeente, of – zoals de komende jaren – de aanleiding voor forse bezuinigingen. Dat moet toch anders kunnen denk ik dan.

                                                          Was getekend,

Het burgerjaarverslag 2009 (pdf) van burgemeester Fons Jacobs straalt van binnen en van buiten. Van buiten door een opvallende onhelmonds stylische vormgeving. Van binnen omdat De weblog van Helmond – overigens nu ongenoemd – net als twee jaar geleden een veer in de reet gestoken krijgt: Het boekje Helmondse Helden van Jef de Jager is “een absolute aanrader voor iedereen, die Helmond tot in de kleinste haarvaten wil leren kennen,” schrijft Jacobs in zijn jaarverslag. Zonder overigens te melden dat deze verzameling biografieën als eerste op onze eigen weblog verschenen is.
Daarnaast vormen de burgerjaarverslagen altijd leuk leesvoer. Het is een kunst om zaken positief voor te stellen en die kunst beheersen ze wel bij de afdeling communicatie van de gemeente of hoe die tegenwoordig ook heet. Maar wie redelijk kan lezen, vindt altijd wel wat krenten in de pap. Er valt zelfs in Helmond nog best wat te verbeteren. Wat me overigens niet verwonderd van een gemeente die een jaar nodig heeft om vervuiling in het uitgaanscentrum aan te pakken.
Om te beginnen staat in het jaarverslag dat informatie op de website van de gemeente in het algemeen slecht vindbaar is en de nodige verbetering behoeft. “Vindbaarheid en structuur schieten nog tekort. De gebruiker heeft recht op een betere website.” Grote plannen ook met virtueel Helmond, de tocht per beeldscherm door de (nu nog alleen binnen)stad. Dat moet leiden tot “instrumenten om bewoners interactief te laten participeren.” Wat dat in de echte wereld ook betekenen mag.
Intussen probeert de gemeente ook sneller, helderder en beter met haar burgers te communiceren. Sinds 2005 kent de gemeente Helmond een eigen schrijfstijl voor ‘gestructureerd en begrijpelijk schrijven’. Desalniettemin blijft het verbeteren van de leesbaarheid van brieven en formulieren een belangrijk punt. Daarom wordt deze schrijfstijl geëvalueerd. Zelfs tot en met de uitgangspunten toe. We kunnen dus binnen enkele jaren begrijpelijke brieven verwachten.
Hoe de gemeente ook haar best doet te communiceren uit haar eigen onderzoek blijkt dat “traditionele informatiebronnen nog volop meetellen.” De informatiepagina’s in de Trompetter het vaakst gelezen, door 60% van – neem ik aan – de mensen die lezen kunnen. Ook www.helmond.nl en de Stadsgids/Lokaal totaal worden door meer dan 50% van de inwoners geraadpleegd. De gemeentelijke televisie-uitzendingen worden echter door heel wat minder inwoners bekeken (circa 40%). De televisie-uitzendingen via Kanaal Helmond zijn ook het minst bekend: 61% van de Helmonders weet van hun bestaan. De kijkcijfers waar Kanaal Helmond zo kwistig mee strooit, moet je dus met enige scheppen zout nuttigen.
Intussen is het gemeentebestuur ook aan de slag gegaan met twitter en andere zo geheten ‘sociale media’. Wat meteen ook de kritische noot bij dit jaarverslag kan zijn: de plannen richten zich sterk op internet, websites, twitter en aanverwanten. Zonder internet aansluiting ben je misschien wel Helmonder maar geen participerend burger, zo lijkt het.

                                                          Was getekend,

Nederland is vol. Te vol zelfs volgens een politicus wiens kapsel ik niet door mijn strot kan krijgen. Of dat waar is, vraag ik me af maar op één plaats lijkt dat schrikbeeld werkelijkheid te worden: op onze kerkhoven. Op steeds meer plaatsen, ook in Helmond, worden in hoog tempo graven geruimd om plaats te maken voor nieuwe bijzettingen. Kunnen ze onze doden niet gewoon met rust laten, vraag ik me af. Met name op het kerkhof aan de Hortsedijk slaat de kaalslag wel heel erg toe. Hele delen zien eruit als Helmond in 1970.
Begraven is niet goedkoop. Na de kosten voor een uitvaart en wat daar allemaal aan vast zit, komen de grafrechten. Het standaardtarief voor de eerste twintig jaar is al snel 800 tot 1.000 euro. Daarna moet per vijf of tien jaar fors in de buidel getast worden voor verlenging. Tarieven die de afgelopen jaren regelmatig verhoogd zijn bovendien. Anno 2010 zien we het beoogde effect daarvan: wie die bedragen niet kan of wil betalen, ziet de resten van zijn voorvaderen, partners of kinderen naar de verbrandingsoven verdwijnen.
Grond in Helmond is (net als in de rest van Nederland) schaars. Maar moet daarom ook op kerkhoven kaalslag en ‘vernieuwing’ toeslaan? Ik vind dit ’n wel heel oneerbiedige manier van met stoffelijke resten omgaan. Wat blijft er zo over van de ‘eeuwige rust’?

                                                          Was getekend,

We zitten in een crisis. Zeggen ze. We moeten bezuinigen – zeggen ze. En iedereen praat dat klakkeloos na. Terwijl volgens de meeste mensen die daar voor doorgeleerd hebben, je in crisistijd juist moet investeren. Mensen aan het werk helpen en houden, initiatieven voor de toekomst nemen. Maar ‘bezuinigen’ is in dit calvinistische land kennelijk een magisch woord voor politici. Ze doen niet liever, ook in Helmond.
Ging het vorige College al aardig die kant uit, de nieuwe ploeg van burgemeester en wethouders lijkt het wel heel bont te gaan maken.
Officieel is er nog niets bekend en is het wachten op de nota waar de gemeenteraad zich over enkele maanden over mag buigen. Maar informeel heeft wethouder Tielemans al de nodige proefballonnetjes opgelaten. Geen geld meer voor een gratis bus op zaterdag. En – vreemde tegenstelling – ook geen geld voor parkeergarages in het te vernieuwen centrum. Zelfs het aantal abonnementen op tijdschriften moet ’tegen het licht gehouden worden’, zoals dat heet. Bezuinigen op minimale posten noem ik dat. En waar dat geen zoden aan de dijk zet, de meest kwetsbare mensen pakken. Die kunnen zich toch niet verweren. Geen subsidie meer voor fietsles voor allochtone vrouwen, heb ik Tielemans meen ik in verkiezingstijd horen zeggen. Of was het zwemles? Eerder werd namelijk al bekend dat de gemeente fors gaat bezuinigen op zorg en welzijn, op het aan het werk helpen van werklozen en op haar eigen personeel.
Het is dus wel duidelijk bij wie het geld weggehaald wordt en waar de klappen het hardste gaan vallen. Onze gemeente had gelukkig geen geld op IJslandse banken staan. Maar voor de rest sluit de stad leuk aan bij de bankencrisis. Louis Davids zong het al tijdens een vorige crisis: alles over de rug van de kleine man, de burgerman met een confectiepakkie en Bata-schoenen an….

                                                          Was getekend,

Vroeger was het wel apart en kleurrijk: onderweg in de Belgische Ardennen kwam je vrijwel altijd een wielerwedstrijd tegen waarvoor je moest stoppen of omrijden. Maar intussen vind ik het al lang niet meer leuk. De ene wielerwedstrijd wordt gevolgd door de volgende koers, vuelta, ronde, giro of criterium. Vliegtuigen ronken door het centrum van Rotterdam, rally’s doorkruisen het landschap en sinds kort hebben we zelfs formule-1 wagens die door binnensteden scheuren. ‘Vroap vroem vroem,’ placht Michel Vaillant dan te zeggen.
En dat allemaal ter meerdere eer en glorie van drank- en andere verkoop, met een regionale blauwe brouwer of computerboer in de voorste linie.
Je kunt tegenwoordig bijna geen dorp meer binnenkomen of je stuit op een truckrun. In Asten moest ik laatst 45 minuten wachten voordat de eindeloze stoet stinkende herrieschoppers zich verwaardigde een klein gaatje open te laten om de hoofdweg even vrij te geven. En dat is dan nog voor het goede doel.
Intussen heeft de commercie zich volop meester gemaakt van dit soort ‘evenementen’. Dus elk dorp wil zo nodig zo veel mogelijk ‘evenementen’ organiseren, van ijsbaan tot beachvolley. En dan liefst midden in het dorpscentrum. Als we niet kunnen ‘sporten’ in onze relaxfauteuil voor de tv, dan toch hooguit twee straten verder.
Wat is het volgende: Abseilen van de Ameideflat? Powerboatraces op de kanaal, Dancing Queens op de Markt en Helmond Sport – Ajax in de Warande? Waar ‘onze’ club natuurlijk weer onverdiend verliest door een slecht fluitende scheidsrechter?
Waar is de tijd dat sporten op het sportveld gebeurde, autoraces op het circuit en wielerwedstrijden op de baan?  Misschien moeten we maar een nieuwe wielerbaan aan de Bakelsedijk of aan de Buitenom in Helmond-West bouwen. We willen Helmond toch zo graag opstoten in de vaart der volkeren? Maar mag mijn doorgaande weg, woonstraat of markt alsjeblieft vrij blijven van al die flauwekul?

                                                          Was getekend,

De jaren zestig van de vorige eeuw waren de tijd van annexaties. Voorstanders durfden het niet zo te noemen maar per 1 januari 1968 werd Helmond uitgebreid met Stiphout, Mierlo-Hout en Brouwhuis. Om aan het ‘spook van de annexatie’ te ontkomen, gingen de gemeenten in zuidoost Brabant haastig samenwerken. Aanvankelijk in het Streekgewest Helmond, vanaf 1993 in de SRE, het Samenwerkingsverband Regio Eindhoven. De jaren negentig zagen grootscheepse gemeentelijk herindelingen, waaraan zuidoost Brabant dankzij de samenwerking als een van de weinigen wist te ontkomen. Alleen Laarbeek en Gemert-Bakel kozen in 1997 eieren voor hun geld, opnieuw bang om door Helmond opgeslokt te worden.
En nu, weer ruim tien jaar later, gaan stemmen op om de provincies en de waterschappen op te heffen. Niet eens zo zeer om efficiënter te kunnen werken maar om een kwart tot de helft van de ambtenaren met een werkloosheidsuitkering thuis op de bank te zetten, een zo genaamde bezuiniging.
Jean Cat denkt dat dit de verkeerde weg is. Als veertig, vijftig jaar gemeentelijke samenwerking al iets bewezen heeft, is het dat die niet werkt. Geen enkel project komt van de grond, geen enkele knoop wordt doorgehakt. Het eigenbelang blijft volop overheersten. Elk dorp zijn eigen viaduct, industrieterrein en stoplicht.
Wat mij betreft mogen ze alle gemeenten opheffen, te beginnen in Zuidoost-Brabant. Maak van de samenwerkende regio’s maar een echte bestuurslaag. En inderdaad; als we toch bezig zijn, kunnen we de provincie net zo goed ook opheffen. Je kunt Brabant prachtig opdelen in drie of vier zelfstandige gewesten. Die komen dan in plaats van zowel de 68 gemeenten als de provincie. Dan kun je pas legers van burgemeesters, wethouders en raadsleden naar huis sturen. Wat een echte bezuiniging oplevert.
Opvallend genoeg krijg ik opeens steun voor dit idee van de VNG zelf, de belangenclub van de Nederlandse gemeenten. Zelfs die pleiten nu voor het opheffen van hun eigen achterban. Waarmee groot-Helmond toch nog een kans krijgt. Hoewel ik dan meteen ga voor Helhoven of Eindmond: de twee steden in deze regio liggen dicht genoeg bij elkaar om één te worden. Want we kunnen onze voorstad Eindhoven toch ook niet op haar eentje door laten ploeteren…

                                                          Was getekend,

Heel Helmond maakt zich druk om de komst van een tweede coffeeshop naar de Noord-Koninginnewal. Die indruk zou je althans kunnen krijgen uit de gesprekken aan de borreltafel en aan het aantal bezwaarschriften die bij de gemeente zijn ingediend. Enige tientallen mensen en instanties hebben zich bij de gemeente gemeld, voor een deel vertegenwoordigd door advocatenkantoren als Holland Van Gijzen; De Rijk Van de Westerlo; DAS Rechtsbijstand en Boskamp & Willems advocaten. Andere bezwaarmakers kozen voor een andere strategie. Zo heeft Woningbouwvereniging Volksbelang geloof ik wel vier verschillende mensen bezwaar laten aantekenen. Al dit papier is goed voor niet minder dan 42 punten waarop de gemeente weer moet reageren. Alsof dat niks kost.
En dan komt het. De ingediende bezwaren snijden geen hout, zijn vaak te klein om over te praten of worden er met de haren bijgesleept. Een armoedige vertoning, zeker voor duurbetaalde advocaten. Ik geef u een paar voorbeelden: ‘Hanggroepjongeren’ (let wel: groep!) zouden voor overlast gaan zorgen. Reactie van het college van burgemeester en wethouders: zelfs de politie verwacht niet dat er sprake zal zijn van overlast en onveiligheid. De Ameideflat zou 24 uur bewaakt moeten worden. Terwijl de drugswinkel slechts van 16.00 tot 23.00 open mag zijn, in het weekeind vanaf 14.00 uur. En dan worden er ook nog roofovervallen op oude mensen genoemd waar de politie niet eens iets vanaf weet. De bezwaarmakers komen met een serie veronderstellingen en vooroordelen waar de honden geen brood van lusten.
In een ander genre voorspellen kennelijk helderziende heren en dames dat de economie achteruit gaat, planschade voor nieuwbouw, winkels die minder klanten krijgen, huizen die minder waard worden. Ja zelfs het hele centrum zal leeglopen en daarvoor in de plaats “een minder sociale populatie terugkomen”.
Ronduit dom zijn argumenten over bijvoorbeeld parkeren in de nabijheid van het pand, met name tijdens weekmarkt en kermis. “Aangezien de Wal dan afgesloten is, kunnen auto’s er simpelweg niet komen,” reageert het College tamelijk droog.

Lees verder »

Op 1 juni a.s. opent de bibliotheek Helmond-Peelland de deuren van haar nieuwe gebouw in het centrum van de stad. Een jaar of drie na de geplande datum maar zo gaat dat met nieuwbouwprojecten. De bibliotheek is belangrijk. Niet alleen voor leden en lezers maar voor de hele stad. Het gebouw vormt namelijk de aftrap voor de grootse plannen met het centrum.
Nooit weg, Helmond opstoten in de vaart der volkeren. De stad kan fraaie nieuwbouw wel gebruiken. Hoewel de meningen of dit gebouw zo fraai is en of het wel zo lekker staat, pal naast ’t Speelhuis, nogal uiteen lopen. De architecten-prietpraat over fraaie lijnen die zo mooi aansluiten bij de kubussen van Piet Blom zijn aan mij in ieder geval niet besteed. Ik zie vooral een blinde zijmuur en een ingebouwd Speelhuis.
Dat de oude bibliotheek uit haar jasje is gegroeid zal ook niemand ontkennen. Maar of de nieuwe bieb ook daadwerkelijk 2½ keer zo groot (4.200 m2) moet worden? Deze ‘specialist op het gebied van kennis en informatie’ krijgt in haar pand inwoning van het Regionaal Historisch Centrum (RHC) en de VVV. Maar dan nog blijven heel wat vierkante meters over die goed gevuld moeten worden. Zo komen in de nieuwbouw onder meer een horecavoorziening en een ruimte voor exposities en activiteiten.
Tegelijkertijd nemen de taken toe, wordt de jaarlijkse subsidie voortdurend minder, is van een ‘cultuurplein’ al lang geen sprake meer en dreigen filialen gesloten te worden. Gevolg: de bibliotheek probeert met kunst- en vliegwerk de tent vol te krijgen.
En dan moeten opeens vrijwilligers opdraven om daarvoor plannen te bedenken en als het even kan uit te voeren. Zo ongeveer tout(e) Helmond werd aangeschreven om ideeën te leveren. En die kwamen er ook. De horeca kan ook voor ’t Speelhuis gaan werken. Dat dankt me de koekoek: gooi het café van ’t Speelhuis eindelijk maar eens open. De ‘gehoorzaal’ is mooi als studio voor de stadsradio of – televisie. Zelfde antwoord: zorg eerst maar eens dat die organisaties goed draaien. Literair café en Dichterskring kunnen daar mooi onderdak vinden. Jammer voor de Velvet Lounge en wederom ’t Speelhuis dan.
Intussen heeft de bibliotheek bedroevend weinig leden en bezoekers (15.339 in 2006, recentere cijfers krijg ik niet gevonden). Dankzij de ontlezing en andere ontwikkelingen zal dat aantal niet hard stijgen ben ik bang. Ook al is ook hier weer sprake van de onvermijdelijke kwaliteitsimpuls, wat ze in werkelijkheid doen is zaken naar vrijwilligers schuiven. Een verschijnsel waar bezuinigende instellingen wel vaker last van hebben.
Over dat een parkeergarage te duur werd, zal ik niet vallen. Of het te laat is voor het ex-gemeentearchief, nu buitenpost van het RHC, zal moeten blijken. Ik ben benieuwd of die erin slagen hun eens actieve gebruikerskring terug te winnen. Of het gebouw architectonisch de ‘belangrijke normatieve uitstraling voor de andere gebouwen in het centrumplan’ heeft zal eveneens moeten blijken. Maar financieel en organisatorisch zitten er volgens mij een paar behoorlijk steken los.

                                                          Was getekend,

We leven hier in Helmond in een stad die zich langzaam ontworsteld aan het grauwe verleden. Onderdeel daarvan is dat er zoetjesaan wat meer activiteiten zijn, voor jong en oud. Naast de kermis en het jazzfestival (wat wel erg oubollig dreigde te worden), hebben we tegenwoordig ook Impact, Kasteeltuinconcerten en ander openbaar vermaakt, van Artimond tot een Brabantse Markt en paardenrace.
Een daar wringt een paar mensen de schoen. Sinds jaar en dag hoor ik elk jaar rond de zomerkermis een terugkerend ritueel; klachten over de herrie van dit evenement. Dat doet me altijd denken aan het verhaal van de man die boven een café ging wonen en vervolgens een rechtszaak begon vanwege het lawaai elke nacht van zijn onderburen. Het broodje aapverhaal zegt dat hij die nog won ook!
Nu zijn er weer een paar omwonenden van de kasteeltuin die klagen over te veel evenementen, te veel lawaai en het opruimen van de troep. Zij proberen hun bezwaar kracht bij te zetten door te beweren dat de gemeente te veel geld in met name de kasteeltuinconcerten stopt en dat deze niet cultureel genoeg zijn. How low can you go? Voor de hele reeks kasteeltuinconcerten stelt de gemeente €13.503,– subsidie beschikbaar. Om de lawaai-eenheden te meten heeft de gemeente intussen zelfs continue geluidsmeters opgehangen en een medewerker die dag en nacht gebeld mag worden aangesteld.
Dit gezeur over geluidsoverlast staat niet op zichzelf. Elke zomer hoor ik meer geklaag. Over herrie, over de bbq van de buren, over feestjes die volgens de buren uit de hand lopen en onlangs nog over mensen die bij elk afscheid luid toeterend de straat uitrijden, al is het één uur in de ochtend. Inderdaad een onhebbelijke en ik geloof typisch Helmondse gewoonte. Ik weet nog wel n paar geluidsbronnen waar ik me aan erger: truckruns waarbij de misdeelde medemens constant aan de sirene of hoorn hangt, overwinningen van voetbalteams en bruiloften die tegenwoordig gevierd schijnen te moeten worden door luid toeterend in colonne door de stad te rijden en mijn persoonlijke favoriet: bladblazers!
Ik geeft toe: het kán te erg worden. Ik begrijp ook niet waarom cafébazen gigantische luidsprekers zo hard mogelijk tegen elkaar in moeten laten spelen. Maar als je ervoor kiest om in een stadscentrum te gaan wonen, weet je dat je met dit soort dingen te maken krijgt. Geen parkeerruimte tijdens de zaterdagmarkt, herrie tijdens de kermis, dronken lui met carnaval en inderdaad, ook geluid van een muziekfestival.
Helmond is gelukkig geen dorp meer. Laten we daarom niet te flauw doen. Wat meer verdraagzaamheid is misschien het beste. Of ga anders maar in een dorp wonen of trek de hele zomer naar een natuurcamping in Verweggistan.

                                                          Was getekend,

Een nieuwe lente en een nieuw geluid. Deze misschien wel meest misbruikte regel uit de Nederlandse literatuur (de beginregel van de Mei van Herman Gorter uit in 1889) schoot me door het hoofd toen ik van een afstandje naar Helmondse zaken keek.
Het is kennelijk een trend om dingen ‘groen’ te noemen. Zonder lang na te denken, kwam ik op het volgende lijstje:
• Groene Peelvallei
• Groene Campus
• Groene Loper
• Groene kanaalzone
• Groene BZOB
• Groene binnenstad  (pdf)
• Groen stadion
• Groene buffer
• Groene auto’s (pdf)
• Groen onderhoud
• Groene haltes (pdf)
Wie even nadenkt, weet er vast wel meer te noemen. Allemaal zaken van de laatste tijd die kennelijk onder het motto ‘groen’ verkocht moeten worden. Dan heb ik nog niet genoemd de misschien wel belangrijkste, dat Helmond zich economisch gezien heeft gestort op food. (Ook al zo’n modekreet waarvoor klaarblijkelijk niemand een vertaling in het Nederlands kan opzoeken.) Food en groen zitten nogal dicht tegen elkaar, dus hoort m.i. zeker in dit rijtje. Zoals ik in de aanloop naar de verkiezingen iemand naar aanleiding van de tweede coffeeshop hoorde zeggen “Helmond wordt de wiethoofdstad van Nederland.” Het hele BZOB vol zaaien met Cannabis Sativa. Dat is pas een ‘foodrevolution‘!
Ook het al dan niet te bouwen stadion van ons voetbalclubje wordt als groen verkocht. Terwijl zoals de plannen er nu uitzien, het voetbalveld dadelijk het enige overgebleven groen ten oosten van de stad is. Maar ook dat kunnen we vergroenen: wat te denken van een vleermuiskelder in de krochten van het (al dan niet leegstaande) stadion?
Ik bedoel maar: al dat groen wordt alleen maar van stal gehaald omdat het zo lekker modern en gezond bekt. De werkelijkheid laat meestal iets geheel anders zien. Maar misschien is er hoop. Want over de verkiezingen gesproken: van GroenLinks tot D66 en CDA zit er in ieder geval visueel nogal wat groen in onze gemeenteraad. Het zou leuk zijn, als dat ook eens in beleid vertaald werd. Echt groen bouwen bijvoorbeeld. Beter groenonderhoud, groene bedrijvigheid, groene energie, groen (= gezond) voedsel. Mogelijkheden genoeg!

Oh ja, wie de Mei niet in de boekenkast heeft, kan bijvoorbeeld eens hier kijken.

                                                          Was getekend,