Ziekenhuisopname
Jeanine ging erg achteruit. “Het ging echt niet meer. We moesten het ziekenhuis bellen.” Na 2 telefoontjes werd er een ambulance gestuurd, die haar naar de “corona-containers” van het Elkerliek bracht. Ze werd eerst naar de “corona-verdachten zijde” gebracht en getest. Na de vaststelling was dat ze corona-positief was, werd Jeanine overgeplaatst naar afdeling 4. “Daar belandde ik werkelijk in een warm bad. Die mensen hadden zoveel tijd en aandacht voor me, terwijl ze het ongelooflijk druk hadden en continu in pakken moesten.”
Na 2 weken in het ziekenhuis zou er een omslagpunt moeten zijn, maar ging het juist slechter. Ze stemde ermee in om overgeplaatst te worden naar de Intensive Care. Hiervoor zou ze naar een ander ziekenhuis moeten. Dit betekende ook dat ze geen bezoek meer mocht ontvangen. Er werd geregeld dat Jeanines man en dochters alle 3 mochten komen. Daarvoor had ze hen alleen 1 voor 1 gezien. “We hadden elkaar heel hard nodig. Mijn kinderen zagen in het weekend hun oma overlijden en de volgende dag ligt hun moeder in het ziekenhuis. Hen zien heeft me zoveel steun gegeven. Het was echt goud waard.”

Moeilijke periode
Want niet alleen voor de Helmondse was deze periode zwaar. Haar moeder woonde in de Eeuwsels. “Toen daar de deuren werden gesloten zeiden mijn zus en ik tegen elkaar: ‘Daar gaat ze aan overlijden.’ Normaal kwam 1 van ons dagelijks langs en toen dat wegviel, werd ze eenzaam. We belden haar veel, maar ze verzwakte snel en het hoefde voor haar allemaal niet meer.” Op woensdag kreeg Jeanine een telefoontje dat ze afscheid mocht komen nemen van haar moeder. Ze was toen zelf zo ziek dat ze niet kon rijden. In volle bepakking bracht Jeanines zus haar er naartoe. “Mijn moeder was heel ziek, maar ze zei: ‘Het is gebeurd, Jeanine. In het weekend ga ik dood.’ Daar had ze vrede mee. Ik heb heel bewust afscheid van haar genomen, maar ik heb niet gezegd dat ik zelf ziek was.” In de periode dat Jeanine zelf in het ziekenhuis lag, droegen haar kinderen de zorg voor haar moeder over en waren zij erbij toen ze overleed.
Uiteindelijk werd Jeanine toch beter. “Ik kreeg ongelooflijk veel steun van de verpleegkundigen. Ieder halfuur dat ze vrij waren kwamen ze aan mijn bed zitten om te vragen hoe het met me ging. We hebben samen gehuild en gelachen. Daar gaven ze hun enige pauze voor op.”

En nu?
Thuis in Helmond Noord wordt Jeanine ook begeleid. Iedere 2 weken belt de longarts om te vragen hoe het gaat en of ze vragen heeft. Haar huisarts belt wekelijks en het corona-nazorg-team van het Elkerliek vraagt waar ze tegenaan loopt.
Hoe lang het duurt om te herstellen, weet niemand. Nu, 10 weken verder, kan zij 1½ tot 2 uur iets doen. De rest van de dag ligt ze in bed. Het is voor haar nog lastig om terug de zorg in te gaan. “Ik heb geen longschade en daar ben ik blij om. Maar op de vraag hoe lang ik immuun blijf, hebben de artsen geen antwoord.” Voorlopig is ze nog herstellende en heeft ze veel steun aan de mensen die met haar meeleven door haar een kaart te sturen.
“Je krijgt al snel het “ik-ben-zo-dankbaar-riedeltje”, maar het is wel waar. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor degenen die mij geholpen hebben. Iedereen kan het corona virus krijgen.” Hoe Jeanine besmet is geraakt, is nog altijd onbekend.

In de reacties hieronder staat een update.