Dat laatste, dat gevoel, laat zich helaas maar moeilijk sturen. Ik merkte het zelf ook, toen ik op De Rank was en er ineens een kindje aan mijn been hing. Ik wist even niet wat ik moest doen. De regels zijn immers dat ik anderhalve meter afstand moet houden! Zo’n kindje van net vier begrijpt dat nauwelijks – en reageert impulsief. Hartstikke lief, en tot voor kort was het onvoorstelbaar dat zoiets ooit een probleem zou kunnen worden. Toen zou ik haar net zo impulsief opgepakt hebben om een vrolijk praatje te maken. Nu kan dat niet meer. Rationeel is dat goed te verklaren, maar gevoelsmatig ligt dat een heel stuk lastiger. Niet alleen voor de kleuter, maar ook voor mij.

Gelukkig heb ik de afgelopen weken ook mogen ervaren dat een crisis ook positieve kanten kent. Nadat scholen en kinderopvang dicht moesten, hebben we als gemeente intensief samengewerkt met de Helmondse schoolbesturen en opvangorganisaties om ervoor te zorgen dat alles zo goed mogelijk verliep. Dat het thuisonderwijs zo goed mogelijk vorm kreeg. Dat alle kinderen gebruik konden maken van een laptop. Dat kinderen met ouders in een cruciaal beroep opgevangen konden worden. En ook kinderen voor wie het thuis helaas níet zo fijn is, konden rekenen op een goed opvangplekje. De samenwerking tussen gemeente, GGD, scholen en opvangorganisaties liep soepel en heb ik als heel waardevol ervaren. We hebben afgesproken dat we deze vorm van samenwerken ook ná de crisis doorzetten, want we zijn ervan overtuigd dat de Helmondse kinderen daar alleen maar beter van kunnen worden.

Corona raakt ons allemaal. Rationeel, omdat we ons aan nieuwe regels moeten houden. Maar nog veel meer in ons hart, omdat juist die regels het soms onmogelijk maken om ons gevoel te volgen. Toch denk ik dat we juist ‘met ons hart’ ook weer uit deze crisis moeten zien te komen. Sámen. Met elkaar en voor elkaar. Want daar wordt Helmond beter van.

Cathalijne Dortmans
Wethouder Jeugd, Onderwijs en Gezondheid