“Eens even kijken.” Snel beweegt haar rechterwijsvinger over het wieltje op de muis, waardoor de webpagina in een razend tempo naar beneden scrolt. “Een dikke twintig.” Ze kijkt me aan met een blik van dat weet je zelf toch ook wel, terwijl ze haar theeglas naar haar mond brengt. Mijn vraag hoeveel stukjes ik inmiddels geschreven heb voor De Weblog had haar getriggerd. Ik dacht zelf dit nu een jaar te doen, maar het blijkt dat het inmiddels bijna twee jaar geleden is sinds ik het eerste stukje schreef.
Lees verder »

“Gelukkig nieuwjaar!” De buurvrouw rent bijna op me af, terwijl ze haar Lidl-champagne met moeite in het glas weet te houden. Uitgelaten zoent ze mijn vrouw, die even opzij kijkt, naar mij. “Ja, jij ook een gelukkig nieuwjaar”, stamel ik wat terug. Het is druk buiten op straat; nogal wat mensen uit de buurt gaan vol overgave (en niet iedereen met evenveel voorzichtigheid) vuurwerk afsteken. Met enige zorg sla ik het allemaal gade, terwijl mijn biertje doodgeslagen opwarmt in mijn hand.
Lees verder »

“Dus we doen het?” De vraag doet een ijzige stilte vallen op deze late avond aan de Weg op den Heuvel. Op de achtergrond tikt een klok zachtjes richting middernacht en de centrale verwarming doet de lamellen die erboven hangen licht bewegen. Het is buiten donker en het kantoor, bevolkt door het college, is de enige ruimte waar nog licht brandt op ’t Cour.
Het college, zonder Tielemans’ vriend Jan van den Heuvel, heeft zojuist een pijnlijk besluit genomen. Peter Tielemans moet nu echt door het slijk. Al was het maar om de afgrijselijke krijtstreeppakken van de inmiddels oud-wethouder, want die werken op de zenuwen van Frans Stienen. Margreet de Leeuw vindt dat wel meevallen; krijtstreep is toch modern? “Nee Margreet”, foetert Frans, “als ik ’s avonds mijn ogen dichtdoe, dan zie ik alleen maar krijtstrepen. Ik trek dat niet langer.”
Lees verder »

Of het door het weer komt, weet ik niet. De herfst heeft definitief zijn intrede gedaan en de herfststorm van afgelopen maandag heeft in andere delen van het land flink huisgehouden. Misschien ligt het gewoon aan de herfstkleuren, die bijna allemaal een tint bruin zijn. Of aan het besef dat de zomer voorbij is en dat het geen zin heeft er nog langer over te mijmeren. Hoe het ook zij; ik slenterde met meer verdriet dan vreugde door de stad. Mijn negatieve gevoel werd versterkt, toen ik de gang van zaken in het Helmondse van de afgelopen tijd bespiegelde. Noem me melancholisch, een pessimist zelfs, maar ik voel me minder en minder thuis in de stad die me ooit zó dierbaar was. Is. Zal blijven. Weer zal worden. Of toch niet?
Lees verder »

Op zichzelf is het een idee waarbij je meteen ‘ja’ denkt. Iets waarbij je eigenlijk meteen een onmiskenbare sympathie voelt opkomen. Ik heb het natuurlijk over de Helmondse kandidaatstelling voor Fietsstad 2014. Wat zou het goed zijn als we met zijn allen meer bewegen en wat zou het leuk zijn als we dat als Helmonders kunnen doen onder de vlag van Fietsstad! Onze jeugd, waar ik in mijn vorige column zo lovend was, lijkt er toch veel energie in te steken zo min mogelijk energie te verkwisten met bewegen. Ik vraag me stiekem ook af of de jeugd bij Fietsstad 2014 denkt aan de nieuwste game die ze, ook met dit mooie weer binnen uiteraard, zo snel mogelijk willen uitspelen. Maar dat terzijde.
Ikzelf fiets zoveel mogelijk. Dat wil zeggen: zolang het weer het toelaat en zolang de af te leggen afstand geen ANWB-wegenkaart vereist. Als ik fiets, valt mij in Helmond vooral op dat een aantal fietspaden in een, laat ik zeggen, bepaalde conditie verkeren. Ik zal eerlijk zijn: Ik heb meermaals overwogen een dubbel geveerde mountainbike aan te schaffen om de fietspaden te trotseren. Nee, fietsen in Helmond is op sommige paden niet weggelegd voor de onsportieve medemens.
Toch hoor je mij niet te veel klagen. Ik vermoed namelijk dat de (volgens sommigen dan) erbarmelijke staat van sommige Helmondse fietspaden juist onderdeel gaan uitmaken van Fietsstad 2014. De kandidaatstelling is, zo is mij ter ore gekomen, slechts het voorportaal van een nieuwe wielerklassieker, die Parijs-Roubaix zal doen verbleken. Geruchten gaan dat de nieuwe wielerklassieker gereden gaat worden iedere tweede zondag van november en dat er uitgegaan wordt van een nieuw concept. Niet de snelste wordt aan het einde van een gure middag gekroond tot winnaar, maar degene met de minste defecte onderdelen aan zijn of haar fiets. De koers gaat dan ook de Hel van Helmond heten en wordt bij te goed weer desnoods een weekje uitgesteld. Een peloton zal vloekend en tierend kriskras door Helmond gaan, waarbij de gekromde sturen rammelen en de dunne wielerbanden voortdurend de neiging hebben spontaan te klappen. De renners zelf zullen elkaar enigszins verbaasd aankijken en, terwijl hun zitvlakken, polsen en sleutelbeenderen klapperen, wensen dat ze thuisgebleven waren.
Helmond Fietsstad 2014. Ha! Wat een stunt om zo een nieuwe loodzware klassieker de wieleragenda binnen te friemelen.

De TextielBaron

“Ik weet nie wa gaai d’r van veengt, mar ik vint nie normaal.” De l aan het einde van normaal klonk typisch Helmonds. Terwijl ze de woorden uitsprak, stond haar gezicht op onweer. Wat zeg ik, onweer? Zeg maar gerust oorlog. Vandalen hadden, waarschijnlijk ’s nachts, bloemetjes uit de tuin van mijn buurvrouw gestolen. Waar de fleurige plantjes gebleven waren, was onbekend. Wat wel bekend was, was dat zoiets mijn buurvrouw in woede deed ontsteken.
Het was ook een tikje vreemd natuurlijk. Als de jeugd van nu op stap geweest is, móet er iets gesloopt worden, zo lijkt het af en toe. Van autospiegels tot geparkeerde fietsen, van reclamezuilen tot kunstwerken. En nu dus de bloemetjes van mijn lieve oude buurvrouw. En toch heeft dat laatste geleid tot iets prachtigs. Iets wat ik in deze tijd niet snel verwacht. Een gebaar, waarvan je anno 2013 niet zou kunnen bedenken dat het nog bestaat.
Mijn buurvrouw fungeert als geheel eigenzinnig en zelfstandig ‘social medium’, dus het nieuws van haar bloemen was razendsnel de buurt rondgegaan. Een aantal kinderen uit de buurt had lucht van het vandalisme gekregen en besloot dat er iets moest gebeuren. Dat deze kinderen zich het lot van buurvrouw aantrokken, heeft een reden. Want buurvrouw staat altijd klaar met wat lekkers als de kinderen buitenspelen, al is het maar een snoepje. Buurvrouw lijkt de laatst overgebleven volwassene die het fijn vindt dat kinderen buitenspelen, dat er gevoetbald en geravot wordt. En ook de laatst overgeblevene die er wat van zegt als een yupperige automobilist met zestig kilometer per uur over de drempels vliegt (zeker een auto van de zaak?). De kinderen waren dat niet vergeten.
Het heeft ze twee woensdagmiddagen en wat zeuren om geld bij hun ouders gekost, maar de kinderen hebben mijn buurvrouw dolgelukkig gemaakt. Sinds vorige week staat de voortuin van mijn buurvrouw namelijk weer vol met bloemen. Eigenhandig hebben de kinderen uit de buurt nieuwe bloemen gekocht en geplant in de altijd keurig bijgehouden tuin.
Soms zijn er van die dingen… die beklijven. Ik loop al een kleine week met dit voorval in mijn hoofd. Het veroorzaakt ergernis over het vandalisme, maar ook zoiets als hoop als ik bedenk wat kinderen uit de buurt gedaan hebben. Nou vind ik niet dat ik moralistisch moet gaan lopen doen, maar tegen sommige mede-Helmonders zou ik willen zeggen: denk er eens over na.

De TextielBaron

We némen dat beetje risico, we kópen die auto en dat huis! Dat is wat onze premier vol hoop riep een tijdje terug. Hij dácht het natuurlijk wel, maar vergat erachteraan te zeggen “en we bóuwen dat stadion in Helmond”. Het zijn wensen van een politiek leider in crisistijd. Hij weet wat er moet gebeuren, maar weet niet hoe. Natuurlijk, in deze tijden is het goed als men drie keer nadenkt over grote beslissingen. Dat er niet zomaar met geld gesmeten wordt. Maar betekent dat dan dat alle investeringen stopgezet moeten worden? En dat de plannen voor een nieuw Helmonds stadion bestreden moeten met Il Principe van Machiavelli in de hand, inclusief belangenverstrengeling?
Ik raakte afgelopen week zeer teleurgesteld toen ik las over een protest van winkeliers tegen de vestiging van een Jumbo in het te bouwen Berkendonkstadion. Het protest, aangewakkerd uit CDA-hoek, richtte zich tegen de komst van een Jumbo-supermarkt in het nieuwe stadion. Niemand minder dan de wijkwinkelmanager, die ook in het CDA-bestuur zit, riep winkeliers op in protest te komen tegen een nieuwe supermarkt in het nieuwe stadion. Ergo: het CDA is tegen het stadion en de campagne is begonnen (hashtag fail). Ik vroeg me dan ook af of het protest van de winkeliers was of van het CDA.
De winkeliers (vertegenwoordigd door de Plus uit de Bus), inmiddels flink opgejut, hadden het al zo moeilijk in deze crisistijd. En een nieuwe vestiging van de Jumbo zou zelfs werkgelegenheid kosten! Dat lijkt me niet. Integendeel. En kom niet aan met gekleurde onderzoeken. Bovendien: Als de Plus uit de Bus en anderen niet zitten te wachten op concurrentie, dan moeten ze wat anders gaan doen dan ondernemertje spelen, dunkt me.
Wat ik kwalijk vind, is het handelen van wijkwinkelmanager én CDA-bestuurder Hennie de Gooijer. Hoezo belangenverstrengeling?!? Enerzijds de winkeliers misbruiken om de CDA-campagne af te trappen, anderzijds de Helmondse politiek misbruiken om winkeliers te vertegenwoordigen. Dat kan echt niet, behalve dan in Helmond. Ik heb ergens gehoord dat er dan ook een naamswijziging gepland staat: Christen Democratisch Appèl wordt Crisis Dur Aauwkliek. Na alle blunders binnen deze partij zou je verwachten dat het wel een keer klaar is, maar nee hoor.
Ik heb helemaal genoeg van het Helmondse nepotisme. Weg met deze oude kliek, die met intriges elkaar de hand boven het hoofd houdt en zonder schroom meerdere petten op heeft. Ik roep daarom op tot actie. Pro-stadionners aller landen, verenigt u!

De TextielBaron

Hoera, hoera, hoera! Nee, het is geen driewerf voor de nieuwe koning. Als rasbrabander heb ik niet zo veel op met de toch vooral Hollandse (of Duits-Franse?) dynastie met de sinaasappelkleur. Nee, mijn vreugde gaat vooral over het weer. Eindelijk schijnt de zon weer, eindelijk zijn de buitentemperaturen op een enigszins mediterraan niveau. Maar daar kleven ook nadelen aan. Een groot nadeel zijn de dampen die met droog en warm weer opstijgen van plekken waar Helmonders hun trouwe viervoeters hun darmen laten legen.
De afgelopen dagen heb ik per fiets verschillende plekken bezocht, waarbij ik af en toe toch flink doortrapte. Het gevolg was dat ik met momenten zwaar ademend op mijn tweewieler zat. Komend op plekken waar hondenuitlaatstroken gemaakt zijn, dus plekken waar meer viervoetermest dan gras ligt, ademde ik dan diep die heerlijke geur in van verteerde hondenbrokken. Met een smerig gezicht mompelde ik dan in mezelf iets in de geest van ´gatverdamme´ of ´bleh´, terwijl niets vermoedende hondenuitlaters me vol verbazing aankeken.
Na afgelopen week, waarin ik half Helmond op de fiets bezocht heb, concludeer ik in ieder geval dat hondenuitlaatstroken intensief gebruikt worden. Of er nou veel honden af en toe een drol leggen of weinig honden heel veel, weet ik niet. Ik weet wel dat er geen kunstmestfabriek meer nodig is als we alle Helmondse hondendrollen zouden gebruiken voor het bemesten van onze tuinen. Wat me toch wel tegenstaat, is dat deze hondenuitlaatstroken vaak naast fietspaden liggen. Het gevolg lijkt te zijn dat het met mooi weer fietsen door de stad gelijk staat aan het ademen van drollendamp in plaats van zuurstof.
Ik vind trouwens dat de Helmonders die hun hond uitlaten op plekken waar dat mag, een pluim verdienen. Ik zie maar al te vaak dat mensen simpelweg te lui zijn een blokje om te lopen en hun hond even de behoefte laten doen op een kinderspeelveldje of, hoe asociaal, voor de deur van een ander. Veel hondenbezitters vinden dat de hondenuitlaatstroken beter onderhouden moeten worden. De gemeente zou wat vaker de drollenzuigers in moeten zetten. Zeker met het mooie weer op komst, ben ik het eens met de viervoetervrienden. Wellicht kan de gemeente Helmond er voor zorgen dat met dit mooie weer en de zomer op komst de fietspaden annex dampstroken ietsje meer zuurstof gaan uitademen.

De TextielBaron

“Nondedjú!”, riep ze hard. “Wajeest kaauw!” Ik heb u vaker verteld over mijn buurvrouw. Een ongecompliceerde, echt Helmondse vrouw met het hart op de tong. En zoals zo vaak, had ze ook nu gelijk. Het blijft maar winteren, ook nu we maart ingaan. En het lijkt wel of het weer beïnvloed wordt door de aanhoudende crisis; het blijft maar koud, guur, kil en grijs buiten. Maar goed, laten we ons voorbereiden op de lente en ons positief opstellen. Want naar het schijnt loopt de temperatuur de komende dagen gestaag op. Gaat de lente dan toch eindelijk naar Helmond komen? Komt de zon dan eindelijk weer eens noordwaarts naar Brabant en neemt zij dan wat graden Celsius met zich mee? Ik hoop het. Ik snak ernaar.
Dat ik er zo naar snak, werd mij pijnlijk duidelijk toen ik van de week over de kop van de markt liep. Na de opening van de nieuwe friettent annex lunchroom wordt ook de hoek aan de overkant grondig aangepakt. Het foeilelijke pand waar de kledingwinkel zat, is de afgelopen tijd vakkundig tegen de grond gekwakt (hulde!). Toen ik daar wat stond te kijken naar de werkzaamheden, vielen wat heel voorzichtige zonnestralen op het hekwerk een paar meter voor mij. Onwillekeurig deed ik een paar passen naar voren zodat de zonnestralen mijn nek raakten. Heerlijk! Het was alsof een hogere macht mij influisterde dat met deze eerste zuinige lentezon ook betere tijden aan gaan breken. Ik kreeg nóg een aanwijzing: de werkende bouwvakkers (een zeldzaamheid) begonnen te fluiten als een stel jonge vogels dat gevoerd wil worden door hun vader en moeder. Het gefluit van de bouwvakkers, iets wat ik doorgaans toch vooral irritant vind, klonk in combinatie met de zacht prikkelende zon in mijn nek als een schitterende symfonie van Beethoven. Even, hooguit vijf seconden, sloot ik mijn ogen.
Evenzo snel als ze kwam, verdween het zuinige zonnetje weer uit mijn nek. Een boos kijkend wolkendek stuurde de zon resoluut weg. Meteen voelde ik de gure wind mijn nekharen overeind zetten. In mijn hoofd werd Beethoven vervangen door mijn mopperende buurvrouw. Die twee zijn allebei mooi, maar wel op een andere manier. Ik zuchtte. De lente was er nog niet. Maar het kan niet lang meer duren of Helmond kan weer genieten van een zonovergoten kop van de markt. Hoe het ook zij, de eerste lentekriebeltjes pakken ze mij niet meer af.

De TextielBaron

“De eerste maand van het nieuwe jaar zit er alweer op!” Mijn buurvrouw wond er geen doekjes om, toen ze me eergisteren aanklampte. “Weten jullie al wat jullie doen met carnaval? Gaan jullie het vieren? Verkleed?” Ik antwoorde naar waarheid dat ik het nog niet wist. Naarmate je ouder wordt, glijden dat soort massa-activiteiten van je af, als ware je van teflon. Het is ieder jaar hetzelfde. “Ach, geniet er nou maar van, want je bent zo oud. Kijk maar naar mij!”
Ze had gelijk. De kruitdampen van oud-en-nieuw zijn nog niet opgetrokken, of carnaval staat alweer voor de deur. Ook 2013 gaat snel. En waar ik in mijn vorige column nog zo vurig uitsprak dat 13 een geluksgetal moet worden, daar is het eerste ongeluk alweer als een in het oog springende puist verschenen. Januari was voor mij als sportliefhebber toch vooral de maand van de val van Lance. Dat is wellicht niet erg verrassend te noemen, maar toch. En in zijn kielzog neemt hij, zo lijkt het althans, voormalig UCI-voorzitter en Helmonder Hein Verbruggen mee. Voorzitter van de wereldwielerbond van 1991 tot 2005. Au. Geen moment om vol trots te roepen dat het “een Hellemonder is”.
En dan was er nog het faillissement van Dijkse Boys, nog maar een paar dagen geleden. Boze tongen beweren dat dit onvermijdelijk was en dat vooral de gemeente Helmond erg opgelucht is dat deze club, waar in het verleden zo veel om te doen geweest is, eindelijk verdwijnt. Anderen noemen het eeuwig zonde. Een club waar, al dan niet met betaald personeel, ook grote successen gevierd zijn. Heel even werd er zelfs gepraat over de mogelijkheid twee Helmondse clubs in de eerste divisie te laten voetballen. Dat zou wat geweest zijn.
En dan nog wat klein sportief leed. Mijn neefje was zo ongelooflijk teleurgesteld. Hij kon door de sneeuw niet schaatsen bij boer Kuijpers, iets waar hij gedurende twee weken ongeveer iedere dag naar vroeg. Ik zag hem van de week boos zijn schaatsen in een kast in de garage gooien, terwijl de sneeuw veranderde in een viezige drap.
Noem me melancholiek, negatief zelfs. Maar de eerste maand van het jaar kon voor ons Helmond toch beter beginnen. “Schat, zal ik als lieveheersbeestje of als clown gaan met de optocht?” Mijn vrouw kijkt me vragend aan, terwijl ze op internet verschillende outfits bekijkt. Ach, veel dingen zijn ieder jaar hetzelfde. Behalve dan op sportief gebied.

De TextielBaron

Binnen staat de kerstboom. We hebben er dit jaar niet te veel ballen ingehangen, al was het maar om er in januari niet te veel werk mee te hebben. Ik kan, kijkend naar de boom, maar één ding denken: alwéér staat de kerstboom in de huiskamer wonderschoon te zijn. Alwéér een jaar voorbij. De jaren vliegen mij tegenwoordig als straaljagers voorbij, maar dat terzijde.
In een jaar waarin Helmond af en toe wat minder snel vooruitging dan gehoopt, is er toch genoeg gebeurd wat aanknopingspunten voor 2013 biedt. Ik kijk daarom graag vóóruit. Terugkijken op het jaar geschiedt al genoeg op radio en tv en een mooi spreekwoord leert ons dat gedane zaken geen keer nemen, toch? Ik hoop dat sommige zaken komend jaar een positieve impuls krijgen.
Want sinds kort kent ons stadscentrum een trieste lege vlakte. Het Speelhuis is inmiddels afgebroken en ook de gebouwen van Obragas zijn niet meer. Natuurlijk staat er een aantal plannen op de rol, maar ik hoop dat deze door de aanhoudende crisis niet al te veel vertraging oplopen. Ik hoop dan ook vurig dat de ‘Golanhoogvlakte an de knaal’ snel vernadering ondergaat. Zet er desnoods een stadion neer!
Over een stadion gesproken; ook zoiets. Gaat het de gemeente Helmond en voetbalclub Helmond Sport lukken om eindelijk overeenstemming te bereiken over Berkendonk? Komt er komend jaar eindelijk een einde aan dit slopende dossier? Ik hoop het van harte. Wellicht kan Helmond Sport wat extra druk op de ketel zetten door in 2013 de nacompetitie te winnen. Ik zie het al voor me; via Sparta naar de finale, die ‘we’ deze keer winnen van VVV.
En voor de finale komen fans van Helmond Sport uit Deurne aan op het nieuwe station Helmond. Via het nieuwe stationsgebouw (dat alsnog de twee sporen overkapt) komen ze, roodzwart gekleed, op het Stationsplein waar een fraai kunstwerk ze verwelkomt in de hoofdstad van Peelland.
Ach, mijmerend over de toekomst hoop ik dat Helmond komend jaar een aantal stappen vooruit kan zetten. Dat gemeentebestuur en Helmonders het lef en de wijsheid daarvoor hebben.
De drie wijzen in de kerststal onder de boom staren me aan. Hun geschilderde ogen lijken me te zeggen dat we hen altijd om hulp en advies kunnen vragen. Plotseling weet ik het zeker: 2013 wordt een topjaar. Vanaf volgend jaar is 13 een geluksgetal!

Ik wens u alle goeds voor het nieuwe jaar.

De TextielBaron

“Lieverd, waarom moet jij zo nodig altijd luis-in-de-pels spelen?” Het is een vraag die ik laatst, en niet voor het eerst, te horen kreeg van mijn lieftallige echtgenote. Oók niet voor het eerst was de verbaasde reactie die zonder spoortje van twijfel uit mijn mond rolde. “Ja kom op, ze vrágen er toch om?!?”.
Na het lezen over de Hé Heistraatcampagne, die een van de oudste straten van Helmond weer een beter imago moet geven, was ik licht aangedaan. Beetje boos zelfs. Niet vanwege de campagne hoor, want dat vind ik een prima idee. Nu er qua bebouwing weer licht aan de horizon gloort, lijkt de Heistraat weer wat meer allure te krijgen. “De Heistraat moet weer de Heistraat worden”, vertrouwde een oudere Heistraatbewoner mij een tijdje terug toe. Een mooie en terechte opmerking, dunkt mij.
Nee, waar ik problemen mee heb, is de financiering van de campagne. Volgens het Helmonds… sorry, Eindhovens Dagblad is de campagne namelijk “mede betaald door de gemeente en de woningcorporaties Woonpartners en Volksbelang”. En dáár heb ik dus wél moeite mee. In deze moeilijke tijden, waar geen geld is – of in ieder geval lijkt te zijn – voor poespas, wordt vrolijk een bedrag bijeengebracht voor een overwegend allochtoon feestje. Volgens de krant ging de opening van de campagne namelijk “gepaard met Noord-Afrikaanse klanken en multiculturele lekkernijen”.
Laat ik over één ding heel duidelijk zijn. Ik heb níets tegen Noord-Afrikaanse klanken en al helemaal niet tegen multiculturele lekkernijen. Integendeel. Ik heb enkel moeite met de subsidie erop. Laten we wel zijn: gemeenschapsgeld en geld van huurders kan in deze tijden wel beter besteed worden, niet? En dan bedoel ik niet het salaris van bestuurders of het dichten van Vestia-gaten. Of het subsidiëren van campagnes die wat mij betreft door winkeliers zelf gefinancierd moeten worden. Laat feestvierders lekker hun eigen feest betalen! Dat geldt immers voor andere feestvierders (zoals deze columnist) ook.
Ik weet ook wel dat gemeenten en corporaties de taak hebben iets te doen aan leefbaarheid. Maar volgens mij is die leefbaarheid wat anders dan het cofinancieren van Noord-Afrikaanse klanken en multiculturele lekkernijen.

De TextielBaron

Ik zal het niet snel vergeten. Het is zoiets als een nieuwe buurman krijgen die na een jaar begint met het neerhalen van een gezamenlijke schutting. Of een nieuwe collega, die tijdens de derde vergadering nét iets te fanatiek zaken naar zich toe wil trekken. Kortom: een relatieve nieuweling die er voor zorgt dat iedereen hem vanaf dat moment voor altijd met argusogen bekijkt. We schrijven 2005. Zeven jaar geleden was onze nu scheidend burgervader nog niet zo lang in functie, toen hij heel graag en met genoeg tromgeroffel zijn stempel wilde drukken: hij stelde voor ons stadswapen af te schaffen. Althans, hij stelde voor dat de gemeente het niet langer zou voeren op poststukken en dergelijke. Voortaan moest Helmond een modern logo gaan voeren in de vorm van de letter H. Zoiets had hij in Tilburg gezien en dat leek hem wel wat. En daarmee sneed hij zich toch lelijk in de vingers. Helmonders zijn toch een apart volkje. Altijd klagen, altijd mopperen, altijd schelden. Maar o wee als zij zich in hun eer voelen aangetast. Dan volgt een boze respons, die een clandestiene trots laat zien. Fons schrok terug, het logoplan ging niet door.
Achteraf gezien lijkt deze kwestie een voorbode te zijn geweest voor nog veel meer blunders. Een van de pijnlijkste speelde zich af rondom de friettent in het Haagje, waar eigenaren maar voor zichzelf op moesten komen. Zij hij vanuit zijn voor 110.000 euro zwaar bewaakte en beveiligde vesting. Dat Fons niet in de gaten leek te hebben dat dat kwaad bloed zet geeft te denken, nietwaar? Of wat te denken van de foto op Facebook van de ‘spelersbus’ van Ajax? Afgezien van het feit dat het, op zijn zachtst gezegd, bijzonder kinderachtig is; snapt deze man werkelijk niet dat je dit als burgemeester van een middelgrote Nederlandse stad echt niet kunt maken?
Ik ken de man niet persoonlijk en ik gun hem alle geluk en rust toe als hij met pensioen gaat. Maar toen ik van de week las dat de man als een klein kind klaagde dat niemand hem ooit vroeg hoe het met hem ging tijdens de periode waarin hij zwaar beveiligd werd, moest ik toch zacht lachen. Ik moest weer denken aan de friettenthouder in het Haagje. Zou die eigenlijk ook een boek uit willen brengen?
Beste Fons, het ga je goed. Ik wens Elly Blanksma heel veel succes en vooral wijsheid toe.

De TextielBaron

“Ga je nog mee of blijf je weer achter die computer zitten?” Het ondertoontje – nou ja, zeg maar gerust toon – die in de vraag van mijn vrouw besloten ligt, was wel terecht. Ik moest maar weer eens mee gaan fietsen. En fietsen, dat kan in Helmond buitengewoon goed. Afgezien van alle slimme verkeerslichten in de stad zelf en van sommige door boomwortels vernachelde stukken fietspad biedt onze stad een schitterend parcours. En dat parcours moest weer eens aangedaan worden dus. De geplande route: Rondje Helmond. De Helmondse ruime marathonroute voert langs een aantal aardige plekken dat het Helmonds spectrum biedt. Zó aardig, dat ik mij fietsend afvroeg of Helmond niet als een soort van fietsvakantieoord gepropageerd kan worden. De meest schitterende, Europees aandoende plekken zijn te vinden aan de randen van onze stad. We hoeven niet langer op vakantie!
In het oosten vinden we Berkendonk, liggend tegen de Bakelse Bossen. Het fietsen voelt daar eigenlijk aan als een ritje langs een bergmeer in het Sauerland. Door enig hoogteverschil in de route aldaar waan je je toch in heuvelachtig gebied, waar de flora en fauna bloeien. Een stukje verder, als we via het Koeienpad (of hoe heet dat ding) de Kanaaldijk bereiken, krijg je het gevoel in Schotse Highlands te rijden. Nou goed, zonder heuvels dan. Hoe schitterend kabbelt de Aa door het landschap en hoe heerlijk klinkt het geschal van vogels in de wuivende bomen langs het kanaal. Wat een sensatie! Maar er volgt nog meer. Ook de Helmondse Warande wordt aangedaan. De route leidt ons door het donkere en druk beboomde bos in dit historische stukje Helmond. Mijn modern glimmende fiets vloekt tegen de achtergrond van het natuurlijk aandoende en onverharde bospad. Kan dit deel niet beter “Zwarte Woud” heten in plaats van Warande? Na een omzwerving van luttele kilometers brengt Rondje Helmond ons daarna nog in het Goor (’t Gauwer), waar de zon door de bomen in het kanaal schijnt. Ik zie een specht, die opschrikt van mijn piepende remmen. Ik moet acuut de neiging onderdrukken Frans te praten tegen mijn vrouw, denkend aan de Vogezen.
Volledig uitgerust en vol nieuwe energie komen we weer thuis na een lange fietsvakantie van tweeënhalf uur. Wat een pracht biedt het Rondje Helmond ons! Mocht u door crisis of andere malaise geen geld hebben een veel te dure vakantie te boeken, geen nood. U bestijgt een stalen ros en u kunt zeer goedkoop Europa’s mooiste plekken bezoeken!

De TextielBaron

Het zou het helende middel kunnen zijn. De oplossing. Het medicijn. Het medium om de democratische inflatie op te vangen. Dat moeten onze politici gedacht hebben toen ze op ‘sign in’ klikten op de Twitterpagina. Voortaan zouden burgers de heren en dames kunnen volgen bij alles wat ze deden. Wat ze dachten. Wat ze wilden. Ze zouden die burgers eens even laten zien hoe het werkt in politiek Helmond. Ze zouden ons nitwits eens laten zien hoe intelligent hun standpunten zijn. Hoera, de Helmondse democratie is van de ondergang gered! Toch?
Ik moet bekennen dat ik sinds kort ook op Twitter zit. Ook ik heb op ‘sign in’ geklikt. Al was het maar om onze politici te volgen. Maar het valt me vies tegen. Veel meer dan dommige of voorgeprogrammeerde opmerkingen kom ik niet tegen. Politieke kleur doet er wat dat betreft niet toe. Wethouders die vooral berichten over hun successen en hoe geweldig hun beleid uitpakt. Met andere woorden: hoe wij hen toch vooral moeten bewonderen. Kritische noten zijn niet toegestaan. Maar ook andersom. Er zijn raadsleden die in de oppositie zitten. Die mopperen vooral visieloos op het beleid. Het getwitter van onze politici is vooral erg voorspelbaar. Ze doen zich intelligent voor maar zijn het niet. Het voegt weinig toe.
Daar komen de verkiezingen van komende septembermaand nog bij. Onze politici van landelijke clubs zetten zich ook op Twitter met een ongekend enthousiasme in voor de landelijke programma’s. Dat wil zeggen: ze staan elkaar ‘Twitterwise’ naar het leven door elkaars programma’s zwart te maken en toch vooral niet constructief te zijn. In mijn ogen eerder irritant dan informatief. Helmondse PvdA’ers die uit jaloezie het Kunduzakkoord afbreken. SP’ers die eigenlijk niets goed vinden omdat dat in hun bloed zit. CDA’ers die Twitteren om te Twitteren, want ze zouden eens iets missen. D66’ers die meegaan met de heersende wind maar zelf niets brengen. VVD’ers die benadrukken dat het Helmondse bedrijfsleven draait als een tierelier terwijl de economie krimpt.
Heren en dames, het is doorzichtig. Niemand zit hierop te wachten. Wat nog erger is: Het is ongeloofwaardig. Doet het eens #anders, raadsleden. Probeert u eens echt het volk te vertegenwoordigen door de wijken in te gaan. Niet alleen aan het handje van een wijkraad. Bezoek eens onverwacht (en niet per taxi) wat verenigingen of bel gewoon eens ergens aan. Luister goed. ‘Het volk’ is niet zo dom als u wellicht denkt. Bericht eens over kritiek die u krijgt. Hoe gaat u daar mee om? Dat is interessanter dan “Vandaag bij de fantastische bedrijven geweest in het net zo geweldige Helmond. #trots”.

@TextielBaron