Het is best aardig om te doen: van de zijlijn toekijken op het wel en wee (de laatste tijd veel wee) van onze stad en er dan iets van vinden. Soms ietwat grappig, soms melancholiek, soms zelfs vlijmscherp. Ik heb altijd een klein doel: Ik wil dat lezers, al is het maar een minuutje, gaan nadenken over de al dan niet overdreven opgeschreven bevindingen. Dat is immers de taak van een columnist, toch? Wat ikzelf ontzettend leuk vind, zijn de reacties die onder de stukjes staan. Lezers zijn het eens of oneens met mij, of grijpen een column aan om zelf eens flink van leer te trekken tegen het lijdend voorwerp. Ik vind dat mooi.
Een aantal van u zal het laf en storend vinden dat ik onder een pseudoniem schrijf, een ander aantal zal het begrijpelijk en legitiem vinden. Ik vind het allemaal prima.
Ondanks dat alles moet ik u meedelen dat ik er (voorlopig?) mee ga stoppen. Met de columns dan. Ik ga niet moralistisch zeggen dat het tijd is voor een ander of zoiets, nee, ik heb een andere en heel simpele reden. Ik ga Helmond na jaren dan toch verlaten. Licht gedesillusioneerd, zal ik eerlijk zeggen. Ik vertrek zelfs naar een ander land. En laten we eerlijk zijn, dan heeft het schrijven van kleine stukjes proza over Helmond weinig zin, laat staan dat het hout snijdt.
Ik wil nog wel even wat kwijt. Ik vind dat De Weblog zich ontwikkeld heeft tot een volwaardig lokaal medium, waarvan andere lokale media best nog wat zouden kunnen leren. Hulde aan de redactie dus, die zich voor zover ik kan beoordelen belangeloos inzet om deze website tot een succes te blijven maken.
Ten slotte: Ik zal Helmond missen. Mijn buurvrouw, de taal, mijn clubje en het gemopper. Ze zijn me allemaal even lief. Wellicht tot ziens. Of wacht, laat ik gewoon zeggen… houdoe!

De TextielBaron