“Nondedjú!”, riep ze hard. “Wajeest kaauw!” Ik heb u vaker verteld over mijn buurvrouw. Een ongecompliceerde, echt Helmondse vrouw met het hart op de tong. En zoals zo vaak, had ze ook nu gelijk. Het blijft maar winteren, ook nu we maart ingaan. En het lijkt wel of het weer beïnvloed wordt door de aanhoudende crisis; het blijft maar koud, guur, kil en grijs buiten. Maar goed, laten we ons voorbereiden op de lente en ons positief opstellen. Want naar het schijnt loopt de temperatuur de komende dagen gestaag op. Gaat de lente dan toch eindelijk naar Helmond komen? Komt de zon dan eindelijk weer eens noordwaarts naar Brabant en neemt zij dan wat graden Celsius met zich mee? Ik hoop het. Ik snak ernaar.
Dat ik er zo naar snak, werd mij pijnlijk duidelijk toen ik van de week over de kop van de markt liep. Na de opening van de nieuwe friettent annex lunchroom wordt ook de hoek aan de overkant grondig aangepakt. Het foeilelijke pand waar de kledingwinkel zat, is de afgelopen tijd vakkundig tegen de grond gekwakt (hulde!). Toen ik daar wat stond te kijken naar de werkzaamheden, vielen wat heel voorzichtige zonnestralen op het hekwerk een paar meter voor mij. Onwillekeurig deed ik een paar passen naar voren zodat de zonnestralen mijn nek raakten. Heerlijk! Het was alsof een hogere macht mij influisterde dat met deze eerste zuinige lentezon ook betere tijden aan gaan breken. Ik kreeg nóg een aanwijzing: de werkende bouwvakkers (een zeldzaamheid) begonnen te fluiten als een stel jonge vogels dat gevoerd wil worden door hun vader en moeder. Het gefluit van de bouwvakkers, iets wat ik doorgaans toch vooral irritant vind, klonk in combinatie met de zacht prikkelende zon in mijn nek als een schitterende symfonie van Beethoven. Even, hooguit vijf seconden, sloot ik mijn ogen.
Evenzo snel als ze kwam, verdween het zuinige zonnetje weer uit mijn nek. Een boos kijkend wolkendek stuurde de zon resoluut weg. Meteen voelde ik de gure wind mijn nekharen overeind zetten. In mijn hoofd werd Beethoven vervangen door mijn mopperende buurvrouw. Die twee zijn allebei mooi, maar wel op een andere manier. Ik zuchtte. De lente was er nog niet. Maar het kan niet lang meer duren of Helmond kan weer genieten van een zonovergoten kop van de markt. Hoe het ook zij, de eerste lentekriebeltjes pakken ze mij niet meer af.

De TextielBaron