Ik zal het niet snel vergeten. Het is zoiets als een nieuwe buurman krijgen die na een jaar begint met het neerhalen van een gezamenlijke schutting. Of een nieuwe collega, die tijdens de derde vergadering nét iets te fanatiek zaken naar zich toe wil trekken. Kortom: een relatieve nieuweling die er voor zorgt dat iedereen hem vanaf dat moment voor altijd met argusogen bekijkt. We schrijven 2005. Zeven jaar geleden was onze nu scheidend burgervader nog niet zo lang in functie, toen hij heel graag en met genoeg tromgeroffel zijn stempel wilde drukken: hij stelde voor ons stadswapen af te schaffen. Althans, hij stelde voor dat de gemeente het niet langer zou voeren op poststukken en dergelijke. Voortaan moest Helmond een modern logo gaan voeren in de vorm van de letter H. Zoiets had hij in Tilburg gezien en dat leek hem wel wat. En daarmee sneed hij zich toch lelijk in de vingers. Helmonders zijn toch een apart volkje. Altijd klagen, altijd mopperen, altijd schelden. Maar o wee als zij zich in hun eer voelen aangetast. Dan volgt een boze respons, die een clandestiene trots laat zien. Fons schrok terug, het logoplan ging niet door.
Achteraf gezien lijkt deze kwestie een voorbode te zijn geweest voor nog veel meer blunders. Een van de pijnlijkste speelde zich af rondom de friettent in het Haagje, waar eigenaren maar voor zichzelf op moesten komen. Zij hij vanuit zijn voor 110.000 euro zwaar bewaakte en beveiligde vesting. Dat Fons niet in de gaten leek te hebben dat dat kwaad bloed zet geeft te denken, nietwaar? Of wat te denken van de foto op Facebook van de ‘spelersbus’ van Ajax? Afgezien van het feit dat het, op zijn zachtst gezegd, bijzonder kinderachtig is; snapt deze man werkelijk niet dat je dit als burgemeester van een middelgrote Nederlandse stad echt niet kunt maken?
Ik ken de man niet persoonlijk en ik gun hem alle geluk en rust toe als hij met pensioen gaat. Maar toen ik van de week las dat de man als een klein kind klaagde dat niemand hem ooit vroeg hoe het met hem ging tijdens de periode waarin hij zwaar beveiligd werd, moest ik toch zacht lachen. Ik moest weer denken aan de friettenthouder in het Haagje. Zou die eigenlijk ook een boek uit willen brengen?
Beste Fons, het ga je goed. Ik wens Elly Blanksma heel veel succes en vooral wijsheid toe.

De TextielBaron