Vanaf vandaag geeft De TextielBaron zijn bespiegelingen over Helmond op de weblog. Wij zijn vereerd en wensen deze arbitrator nostrum succes en wijsheid.
_______________________________________________________________________________

“Wie zitten er eigenlijk in het college?”, vroeg mijn buurvrouw van de week toen ik haar vroeg wat ze ervan vond dat het college in Mechelen zat voor hun jaarlijkse uitje. Dat de heren en dames collegeleden jaarlijks naar Mechelen gaan om onder het genot van een Vlaams donkerbruin biertje het gemeentelijk beleid nog eens aan een grondige inspectie te onderwerpen, interesseerde haar niet. Ze vond het vooral jammer dat haar WOZ-waarde niet gedaald was (“Dat krijg ik echt niet meer voor deze hut!”). Het college en de raad lieten haar sowieso koud. “Ach, dat bijna niemand weet wie er in de raad zitten, zegt al genoeg hè”, pareerde ze toen ik stelde dat het toch goed is voor een mens om zich af en toe ook eens met een ander te bemoeien.
Ik was het niet met haar eens, maar ze raakte natuurlijk wel een overgevoelige snaar. Want hoeveel procent van de Helmonders kent nou meer dan twee raadsleden? En hoeveel Helmonders weten wie Peter Tielemans is als hen een van zijn prachtige Carat-foto’s getoond wordt? Ik vrees dat het er niet veel zullen zijn. Natuurlijk is dit niks nieuws. Al heel wat jaartjes wordt geklaagd over de kloof tussen politiek (de ‘ze’ in ‘Ze doen er niks aan!’) en burgerij. Ook in Helmond heerst een democratisch tekort.
De vraag is of daar eigenlijk wel iets aan te doen is in deze individualistische tijden, waarin eigenlijk niemand meer zin en tijd heeft om zich actief in te zetten in een politieke club. Het antwoord is simpel. Ja natuurlijk kan daar iets aan gedaan worden! Maar dan moeten onze ‘volksvertegenwoordigers’ (let op de aanhalingstekens) eens wat meer hun gezicht laten zien in de Helmondse wijken en buurten. Tuurlijk, als er een landelijke actiedag is rondom vrijwilligers, zoals vorige week, dan doen de heren en dames politici allemaal wel iets. Je kent die klusjes wel: helpen in het ziekenhuis (maar alleen als patiënten het zien), bejaarden een heel rondje lang voor zich uit duwen in een park, een museumpje schoonmaken met een tandenborstel, et cetera. Het zijn dezelfde activiteiten die je rondom verkiezingen ziet. Dan moet er immers reclame gemaakt worden.
Maar waarom zie ik de heren en dames raadsleden, op een enkeling na, nooit als er géén actiedagen of verkiezingen zijn? Ik heb er bij mij in de straat nog nooit een in het wild gezien. U wel in uw straat? Het wordt tijd, dat in ieder geval de Helmondse politici hun (publiek!) geld eens waard gaan worden.

De TextielBaron