In een steegje van de Marktstraat:

Onze stadsdichter Wim Daniëls bekende dat hij 3 jaar geleden met een Helmondse ambtenaar een Helmond-deal sloot. Die bekentenis deed hij vanmiddag in zijn wekelijkse column bij het VARA-radioprogramma Spijkers met Koppen. Wie het niet hoorde (of nogmaals wil luisteren), hieronder de gehele column (later aangepast in een voor een ieder te beluisteren MP3-versie):

Over het genoemde Volvo-schandaal met de overleden columnist Martin Bril ontstond recent flink wat tumult. Miste je dat schandaal, lees dan de aantijging, de ontkenning van de voormalig Volvo-marketingdirecteur en ‘Bril schreef 29 keer over Volvo, maar ook 36 keer over BMW’ aldus de Ombudsvrouw van de Volkskrant.
Zoals we eerder bekend maakten, zal Wim Daniëls na de zomerstop niet terugkeren bij dit populaire radioprogramma.

Gisteravond was Roger Gerards, creative director van de Vlisco, te gast in het tv-programma De Wereld Draait Door. Hij vertelde over de stoffen met opvallende designs die zijn bedrijf in Helmond ontwerpt en maakt en in Afrika verkoopt.

Lees verder »

Vanmiddag had Wim Daniëls op Radio 2 zijn wekelijkse column bij Spijkers met Koppen van de VARA. Dat is geen nieuws natuurlijk, dat doet hij al sinds 2000. Maar zijn column gaat niet altijd over Helmond, vandaag wel. Gestolen paarden, de nieuwe AD Misdaadmeter en hoe Wim toch nóg beter zijn best gaat doen als stadsdichter passeerden de revue.
Voor wie het al hoorde was het weer genieten en is het onderstaande dus oude koek. Daarom plaatsen wij het hier voor de andere Helmonders.

.

Of met bewegende beelden.

In zijn column ook gedeeltes uit zijn gedicht ‘Naar Helmond’. Leestip: de laatste regel van alinea/strofe 20 (want daar zijn we als weblog best wel trots op.)

Net toen de boter bruin was, het vlees dringend de pan in moest en het deksel op de pan met aardappelen flink tekeer begon te gaan, ging de bel. Ik hoopte dat een van mijn puberzoons naar de voordeur zou sprinten, nieuwsgierig naar wie daar staan zou. Helaas.. zoon één zat met een koptelefoon stevig op zijn oren geklemd volledig op te gaan in zijn muziek en zoons twee en drie waren in geen velden of wegen te bekennen. Waarschijnlijk zaten ze te genieten van een overheerlijk sigaretje onder het houten afdak in de tuin.
Ik draaide de pitten laag en begaf me met een rood hoofd van de inspanning (want koken is niet bepaald mijn hobby) naar de voordeur. De spanning gleed onmiddellijk weg toen ik hem zag staan: de collectant van Amnesty International, de bus in de aanslag, een uitermate vriendelijke glimlach om zijn mond en een verwachtingvolle blik in de ogen.

Ik heb een collecteerverleden. Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik me nuttig maakte voor de maatschappij en daar ruim op tijd mee begon. Dus stond ik vanaf mijn 16e een paar keer per jaar met een collectebus in mijn hand mijn best te doen om zoveel mogelijk guldens op te halen voor uiteenlopende doelen.
Voor de Kankerbestrijding collecteerde ik aan de Aarle-Rixtelseweg. Nadat ik aangebeld had duurde het vaak een tijdje voordat de zware poort elektrisch open ging, omdat ik eerst aan een uitvoerig onderzoek onderworpen diende te worden via een camera. Via de oprijlaan waar geen einde aan leek te komen kwam ik uiteindelijk bij de voordeur aan, waarop een onberispelijk geklede dame de deur opende, naar mijn collectebus keek en met een stemgeluid met hoog aardappelgehalte de woorden sprak: “Ik heb al gegireerd”. Hoewel ik me daar over opwond kon ik het opbrengen de mevrouw vriendelijk te vragen of ze het volgende jaar een kwartje minder wilde gireren en dat dan bij mij in de bus zou willen deponeren, om vervolgens met een blos op mijn wangen de aftocht te blazen.
Toen bij het vierde of vijfde huis een meneer met een minachtend stemgeluid zei: “Daar doen wij niet aan mee!”, kon ik het niet nalaten iets te zeggen in de strekking van : “Dan hoop ik dat u nooit kanker zult krijgen meneer.” Altijd netjes, want in die dagen was je niet brutaal. Dat was er thuis met het etiquetteboek in de hand ingeramd. Gelukkig werd met het boek zelf nooit geslagen. Dat was nog dikker dan de Van Dale!

Lees verder »

Let op: het kan vanavond, vannacht én morgenvroeg ook in Helmond gevaarlijk glad worden. De sneeuw die vanmiddag gevallen is, de bevroren grond en de komende aanvriezende regen kan tot veel gladheid leiden.
Welk effect dat kan hebben, blijkt uit de onderstaande must-see video uit de oude doos. Kijk, luister, huiver en wees gewaarschuwd!

Weet je in welke straat deze glijpartij was, zet het in de reacties. Dit is geen vraag in onze kennisquiz, al was het maar omdat wij het zelf niet weten.

In Helmond wonen mensen die oorspronkelijk
uit Bolivia komen, elf in totaal
althans op 1 januari 2012
de peildatum voor dit gedicht.

Het plan is hier alle landen te noemen
waaruit mensen komen
die nu Helmonder zijn
en ik kan alvast zeggen dat dit
een lang gedicht wordt
want in totaal wonen er
uit maar liefst 165 landen
mensen in Helmond
wat veel is
heel veel
ik heb er daarom alle begrip voor
als u dit gedicht voortijdig verlaat.Lees verder »

Gisteren had Wim Daniëls zijn wekelijkse column bij het VARA-radioprogramma Spijkers met Koppen. Die column ging over verslaggever Paul Onkenhout die deze week iets dwaas over Helmond in de Volkskrant schreef.
Voor wie het al hoorde was het genieten en is het onderstaande dus oude koek. Daarom plaatsen wij het hier voor de andere Helmonders.

Gisteravond kort na 8 uur werd in De Nederlandsche Cacaofabriek de tentoonstelling ‘De Hemel van Helmond’ geopend. Een tentoonstelling van in Helmond geboren kunstenaars die wordt gehouden in het kader van de Erfgoed 10daagse.
Jef de Jager deed de officiële opening. Omdat zijn toespraak bij de aanwezigen erg goed viel, staat dat nu hier als Gefundenes Fressen. Want hoewel het erg druk was, zijn er natuurlijk ook Helmonders die er niet waren en zijn verhaal niet hoorden.

Menigeen zal net als ik gegrinnikt hebben toen bekend werd dat Helmond samen met vier Brabantse steden wil dingen naar de titel Culturele Hoofdstad van Europa in 2018. Toevallig heb ik onlangs in Spanje een voorganger bezocht: Salamanca, – de naam alleen al. Met een van de oudste universiteiten ter wereld stelt Sa-la-man-ca Helmond qua erfgoed behoorlijk in de schaduw, maar ik betwijfel ook of hier een bruisend cultureel klimaat bestaat. Niet zonder symboliek ligt voor u op de vloer uitgespreid De Hemel van Helmond, mijn boek over de beroemde fabrikant Piet de Wit en Helmond.

Ik heb bijna twee jaar aan dat boek gewerkt en uitgever de Walburg Pers meende er een solide longseller mee in handen te hebben. De ervaring met vergelijkbare steden in Nederland leerde dat een eerste druk van 3000 exemplaren makkelijk kon worden weggezet. Welnu, het werden er een paar honderd. De Helmondse boekhandels vonden mijn boek zelfs dermate onbeduidend dat ze het niet eens voor een spotprijs wilden verramsjen; vandaar dat het hier letterlijk gevloerd ligt. U wordt uitgenodigd om straks allemaal een exemplaar mee naar buiten te nemen en met een boog in het kanaal te zwiepen, liefst met z’n allen tegelijk, zodat we de Helmondse aanvraag tot Culturele Hoofdstad van Europa een feestelijk tintje kunnen geven.

Helmond en cultuur: ik wil zeker niet beweren dat die combinatie niet bestaat. Zo tref je hier, naast het kasteel, heel wat interessante bouwwerken aan. Maar iets raars: ik ken een boek waarin bijna alle lokale bouwwerken de revue passeren, behalve de mooiste: bepaalde villa’s op d’n Hirrenbult. Dit zegt iets over het gewenste zelfbeeld. Helmond is volgens mij langer een arbeidersstad dan een fabrieksstad gebleven, met de overdreven aandacht vandien voor amateurkunst en alledaagse uitingen. Het zou winst zijn als de kandidatuur voor culturele hoofdstad hierin verandering brengt.

Lees verder »

“Het Helmonds is de kortste taal in Nederland en dus ook de meest efficiënte”  weet Patrick Kicken. Deze Radio Veronica DJ was de afgelopen 3 jaar de presentator van de ochtendshow ‘Kicken wordt wakker!’. Sinds september zit hij op de avond met ‘Keihard Kicken’.

Hieronder kun je horen waarom Patrick Kicken vindt dat wij het in Helmond zo efficiënt kunnen zeggen.

Midden op de Zuidwal
Tussen eeuwige lindebomen
– Waar zag men of bestond
verval? –
Is de jongen teruggekomen

Spelend met herfstbladeren
Sneeuw onder de klompen
Bloesem op het hoofd
Loopt hij door kniehoog
Beemdgras, spijkerpunthard

De pijlen, de boog schietklaar
Zoekt de jongen door de dagen
Struikelt wanneer hagel
Naar de tanden slaat, zeewind
Blaast en vol verzet water breekt

In zijn blauwvalies herinnert
De jongen wegen en scapulieren
Vroeg neon buigt er het glas van de
Droom, zondig speeksel tast in
Lommerrijke avonden. Alles ligt klaar

Op de Zuidwal: de zee, de reizen
De kazige schimmel van de nacht
De omkeerbaarheid van het woord
De luchtspiegeling van de dood
En altijd late nazang in het oor

Lippen vol kus en huidherinnering
Sluimeren, haken nog niet aan taal
Raken traag de binnenwand. Zo bedenkt
Hij haar, onstuimig, telkens weer
Terwijl kruitdamp vervliegt

De vader vult de glazen, de moeder breit
In treur. De jongen buigt de takken
Van de hemel. Even is hij terug
Verdwijnt in zichzelf en schemert
In een toekomst die zo lang verleden is.

(Hans van de Waarsenburg, Zuidwal,
uit de gelijknamige dichtbundel, Meulenhoff Amsterdam 1995)

De laatste strofe van dit gedicht kwam in 2005 bij deze vraag in De kennisquiz over Helmond aan de orde.

In een serie over overbodige regels en hoe de overheid die toepast, schreef de Volkskrant onderstaand verhaal uit Helmond. Wij vinden het opmerkelijk genoeg om het te plaatsen in de categorie Gefundenes Fressen. Helmonds eigen paarse krokodil…

Ambtenaar wil schoonvader niet dood verklaren
door Sara Berkeljon, gepubliceerd op 1 september 2008

‘Als je zeker wilt weten dat mijn schoonvader dood is, kom dan maar mee naar het mortuarium, 2 kilometer verderop. Dan kun je het met eigen ogen zien.’ Erwin Peeters vertelt hoe hij een ambtenaar van de gemeente Helmond toesprak. Een onprettig gesprek, herinnert hij zich. ‘Ik vond het heel moeilijk om beleefd te blijven.’

Na het onverwachte overlijden van zijn schoonvader Lucien Verbakel tijdens een vakantie in de Dominicaanse Republiek, slaagde hij er herhaaldelijk niet in om bij de gemeente toestemming te krijgen voor de crematie. Reden: de documenten waren niet in orde. Peeters: ‘We liepen tegen een enorme bureaucratische muur op. Ik vroeg me af: wie staat hier nou ten dienste van wie? Ik werd hetzelfde behandeld als iemand die zijn rijbewijs is kwijtgeraakt. Als een kind dat zijn huiswerk niet gedaan heeft.’

In 2000 eindigde de eerste vliegvakantie van Lucien en Rietje Verbakel in een drama. In een hotelkamer in de Dominicaanse Republiek overleed Lucien, begin 50, plotseling aan een hartinfarct. Voor de ogen van Rietje rolde een team ambulancebroeders haar man in een vloerkleed en droeg hem weg. Zij moest ter plekke 900 dollar in contanten betalen, en bleef achter met een handgeschreven briefje. Daarop stond het adres van een mortuarium.

Een paar dagen later vloog Rietje terug naar Nederland. Alleen. De overtocht van Lucien verliep moeilijker. Toen eindelijk was achterhaald waar zijn lichaam was, duurde het nog zeven dagen voor hij in Nederland arriveerde. Rietje kon hem niet identificeren, omdat zijn in plastic verpakte lichaam al in verregaande staat van ontbinding bleek. Peeters: ‘Ze hadden elk lichaam kunnen sturen, want hij was totaal onherkenbaar. Toegetakeld. Hij was wel behandeld met formaldehyde, maar waarschijnlijk veel te laat. De Dominicaanse Republiek is bovendien een straatarm land, waar de stroom nogal eens uitvalt.’

En toen begon de ellende eigenlijk pas, vertelt Peeters. Hij besloot al het papierwerk op zich te nemen. Om de benodigde toestemming te krijgen voor de crematie meldde hij zich bij de gemeente aan de balie. Na veel bellen en faxen met de autoriteiten in de Dominicaanse Republiek was het hem gelukt een overlijdensakte te bemachtigen, voorzien van allerlei kleurrijke zegels en stempels.

Lees verder »

’t Is een stad van niks
dat kan ik rustig zeggen
want ik kom er zelf vandaan
en de Helmonders zeggen dat zelf ook
want het kankeren zit hen in het bloed
het is liefde en humor
Een schaap, een lam zelfs in wolfskleren
dat is de Helmondse aard

Tegelijk is er geen stad
zoals Helmond dat doet
die zo zelf zijn wolf verslaat;
fabrieksgeweld, vervuilde grond.
Daarachter nog de duistere Peel
-wat kostte daar de turf?!-
en kwellend nu op het stadhuis,
even sompig, de mooipraters
die aan de lui daar de kleren verkopen
van de keizer, Helmonds onbenul
te paaien; de vos die lacht
om de raaf terwijl hij wegholt met de kaas.
Voetballers met nauwelijks lagere school
in de politiek of toch weer niet?
Die jongens gaan voor gejuich en relatie-geschenken.

Hellemond is als een afscheidsbrief
die maar half geschreven werd,
daarna verfrommeld, doorgescheurd
en dan toch weer opengevouwen,
plat gestreken en in de la gelegd.
Misschien ooit nog eens te gebruiken?
Terwijl je allang weet:
je komt er nooit vandaan die stad,
ook al wijst Helle mond
de duisternis daarachter aan.

-“What ’s in a name?”-
Voor mij is Helmond altijd
de hemelpoort nabij gebleven.
De reden om er steeds weer heen te gaan
Stapte ik uit de trein dan zag ik
daar op het station eerder ons vader,
daarna ons moeder en nu altijd nog
zie ik mijn broer staan wachten,
met die vertrouwde blik, dat warme hart
alles wat in Helmond wezenlijk is
dat zijn de mensen, speciaal hun aard.