Een poos terug zag ik een foto van PSV waarbij de fans met rode rook werden omgeven. Die foto maakte zo veel indruk op mij. Waarom? Dat weet ik eigenlijk zelf ook niet. Het zou me super lijken om eens een wedstrijd bij te wonen.
De weblog van Helmond kreeg hier hoogte van. Waarom ik dan niet ging? Ik ga toch niet alleen naar een wedstrijd! Dus kreeg ik de vraag “Wat als ik iemand kan vinden? Wat wil je precies?” Mijn antwoord was kort en eerlijk: “Euh… Hoe ga ik dit uitleggen? Voetbal. Bier. Juichende toeschouwers. Geboo en de wave. Blij als ze winnen. En iemand die bestand is tegen domme vragen.”

Na een poos kreeg ik bericht. Iemand offerde zich op om mij op sleeptouw te nemen. Wanner ik kon? De eerste wedstrijd die op de agenda stond! Helmond Sport – ADO Den Haag!
John (die ik al kende, want hij maakte de mooie foto’s voor de weblog) en ik spraken af op de parkeerplaats. Gelukkig wist hij de weg, want ik zou zo bij de andere ingang naar binnen zijn gegaan. Ik kreeg tekst en uitleg bij alles wat ik zag en antwoord op alle vragen die ik al had.

Vak C was de onze. Toen we eenmaal op de plekken zaten kwam de vraag. “Als je de bal vangt, mag je hem dan houden?” Niet dus. Zo jammer! De bal kwam zo vaak bij de toeschouwers terecht
Heb je ooit Finding Nemo gezien? Die vis in dat aquarium die alle bubbels voor zichzelf wil terwijl hij zegt “My bubbles” Ik zei tegen John dat als ik een bal zou vangen, dat ik dat na zou doen. Maar dan met “My bal.” Helaas gebeurde dat niet.

De wedstrijd begon. Bij nog geen 4 minuten kwam de eerste goal. Wat gaaf hoe alle (behalve de Hagenezen) toeschouwers tekeergingen! En het gekke was, ik deed mee! Geheel automatisch.
Ik had, en heb nog steeds, geen idee hoe alle spelers heten. Dus die kregen bijnamen. We hadden:

• Nummer 9.
• De kale tweeling (nummer 22 en 20), die onwijs vaak met hun borstkast de bal opvingen.
• Het minecraft poppetje (nummer 9 van ADO), die zo vierkant was dat ie me daaraan deed denken.
• De onzichtbare keeper, want zijn pak was net zo groen als het gras.
• De witte keeper (van ADO), waarvan ik dacht dat die niet wit zou blijven. Maar van kunstgras word je niet vies.
• De gouden schoentjes.
• Lange haren. Die niet in een staart zaten (Moet ik wel als ik aan het werk ben).
• En de Belg.

Wat me opviel was de spanning! De bal was OF bij de ene goal, OF bij de andere goal. Maar bijna niet in het midden.
Dus veel “JA JA JA” en “NEE NEE NEE”. De scheidsrechter vond ik ook niet helemaal eerlijk. Als er een ADO-speler op de grond lag, werd er gefloten. Terwijl dit bij de Helmond Sport spelers opvallend minder was.

Schuin tegenover was Het Herrievak. Dit vak was helemaal vol met supporters die De harde kern worden genoemd. Dit vak klonk zo leuk! Er kwam continu geluid uit. En op een gegeven moment maakten zij zelfs contact met een ander vak. Waarbij Het Herrievak wat riep, en het vak ernaast dit terug echode.

In de pauze gingen we bier halen. Wat ik helemaal niet lust. Maar dat hoorde toch wel bij deze ervaring, vond ik zelf.
Toen we terugliepen was de wedstrijd al bezig. De bal was vlakbij het doel van Helmond Sport. En pas toen John zei dat de bal daar weg moest, bedacht ik me pas dat de clubs gewisseld waren. Gelukkig riep ik niks hardop.
Uiteindelijk werd het 1-1. We konden hierdoor precies horen wie in ons vak voor ADO was. En ook het uitvak aan de overkant werd wakker en van het kleine aantal mensen in dit vak, stonden er een paar tegen de hekken aan, om hun gegil extra kracht bij te zetten.

Een bal ging weer het publiek in. Helemaal bovenin. Ik zag dat de man die hem ving deze snel onder zijn jas verstopte. Ik vraag me af of hij hem mee naar huis heeft kunnen smokkelen. (Als je dit leest, GOOD FOR YOU!)

Tijdens deze helft was de bal ook weinig in het midden. En John, die nog altijd naast me zat, was al opgevallen dat mijn nek soms langer werd, omdat ik het dan nog beter kon zien.
Overal gebeurde iets. Keek je links, lag er rechts iemand op de grond. Keek je rechts, was er links wel iets aan de hand.
Er was een penalty, omdat de keeper van ADO gevaarlijk uit de hoek kwam en nummer 9 raakte. Nummer 9 kwam even bij, nam een schot op het doel en miste. Om een paar minuten later de bal er alsnog in te tikken. 2-1!! Het hele stadion ging weer tekeer. Ondanks dat het niet zo heel druk was, kwam er toch behoorlijk geluid uit.

Nadat de 90 minuten voorbij waren, werd deze verlengd met 5 spannende minuten. En na het affluiten hiervan begon het stadion weer te juichen.
De spelers gingen voor alle vakken staan en namen hun applaus in ontvangst. Het mooiste was toen ze voor het herrievak gingen staan en zij, op hun teken, NOG meer herrie maakten.
Ik wil weer gaan! En dan ook in dit vak! Ge-wel-dig!
Toen zij naar huis gingen, zag ik de trommels. En ik maar denken dat ze hard op de grond stampten.

Conclusie: Een voetbalwedstrijd bijwonen is ZO leuk! Zelfs als je er de ballen verstand van hebt!