Solveg van Kooten-Diesveld was onze technische dame. Zij zorgde ervoor dat de weblog er tiptop uitzag én was verantwoordelijk dat (alles op) de weblog werkte. Formeel zat ze van juli 2006 tot maart 2010 in het weblogteam.
Eind 2005 begon ze echter al met incidentele karweitjes voor ons. Toen we haar begin 2006 vroegen bij het weblogteam te komen, stemde ze daarmee in. “Máár, ik wil eerst proberen een tegel op de Catwalk of Fame te halen.” Een lastige opgave omdat ze geen geboren en getogen Helmondse is. Die al lopende ronde in onze kennisquiz scoorde ze een derde plaats en de ronde daarop: jawel!
Nu kan ik meedoen, zei ze met trots. En dat deed ze! Met hart en ziel. Haar overgave bleek uit zoveel, zoals:

• Letterlijk midden in de nacht kon je haar wakker bellen voor een noodgeval(letje). En die waren er regelmatig. Een beetje chagrijnig begon ze dan de klus, maar ze fikste het. Ging het wat langer duren, zei ze meestal: “ga maar slapen, ik los het wel op”. ’s Morgens lag er dan eigenlijk altijd een mailtje met ‘gereed’ of ‘done’ of iets van die strekking. Soms was dat mailtje pas een half uurtje oud…
• “Dit en dit moet beter!” “Maar Sol, het werkt nu toch?” “Jawel, maar het kán beter.” En enkele dagen of weken later: “Kijk eens, dit is beter hè?” En beter was het dan ook!
• Soms bleek dat ze wekenlang van forum naar forum was gegaan, op veel van deze (internationale) fora hele discussies was aangegaan om net dat (in onze ogen) detail te vinden om de weblog weer net iets te verbeteren. In dergelijke zoektochten werd ook haar zoon Niels wel eens betrokken vanwege de specifieke technische kennis van die tiener.
• Hoewel dat destijds onmogelijk leek, wist zij de code te schrijven om de foto’s bij onze rubriek Naw en Vruuger te tonen. Sindsdien kregen we regelmatig het verzoek die code door te geven. Maar dat mocht niet van haar. Dat heb ik gemaakt voor de weblog en daar blijft die.

Wat niet iedereen weet, is dat Solveg nadat ze in 2010 officieel stopte met de weblog, nog regelmatig meehielp. Minder vaak (mede omdat ze zich inmiddels vol gestort had op haar vrijwilligerswerk bij de Ruilwinkel), maar met dezelfde passie. We deden ook toen nooit, maar dan ook nooit, tevergeefs een beroep op haar. Terugkerende verzoeken waren “Hoe zat dat en dat ook alweer?” en “Wil jij dit maken want jij weet hoe het moet?” En soms kwam ze zelf met iets aanzetten dat zus en zus, zo en zo beter kon.
Zo belde Solveg eind 2011 op toen de weblog al een tijdje uit de lucht was. Vervolgens werd zij 1 van de kartrekkers bij dat herstel. Niet alleen door haar werkzaamheden. Maar ook als motivator/doordrammer. Zoals toen de rest elkaar, tijdens een bespreking weken later, aankeek met de blik van ‘dit gaat nooit lukken, dit is einde weblog.’ Solveg nam toen resoluut het woord: “De weblog MOET terug in de lucht!! Maakt me niet uit hoe we dat doen en wie we inschakelen, maar terug komt die. In volle glorie en misschien nog wel beter!” En dát typeert haar! Want zoals je ziet: het lukte!

Solveg bleef naar buiten toe altijd op de achtergrond. Als ze zag dat het (mede door haar inbreng) lekker liep, kon ze daarvan tevreden genieten.
Maar intern had ze een mening en díe kreeg je te horen. Of je wilde of niet. En natuurlijk ging het dan wel eens hard tegen hard. Zo was er achter de schermen eens een zeer principiële urenlange verhitte discussie nadat ze enkele wel erg felle en zeer uitgesproken reacties op de weblog had geplaatst. Immers, als weblogredactie nemen we altijd een neutrale positie in over de perikelen in onze stad. Solveg: “Ik ben ook een Helmonder en heb een mening, dus die mag ik geven! De weblog vindt toch dat iedereen er zijn mening mag geven?” Ja maar, jij zit ook bij de weblog en een naam als Solveg is dusdanig opvallend dat bezoekers zo’n naam aan de weblog verbinden. “Maakt me niet uit, ik zit niet bij de redactie. Ik geef mijn mening op de weblog.” En zo geschiedde…
Begin juni gaf ze haar laatste weblogreactie.

Bovenstaande foto werd gemaakt tijdens 1 van haar verre reizen.
Donderdag begon haar verste reis…
We gaan je missen Sol!
Kinderen en naasten wensen we we heel veel sterkte.