Ko: Participatiewet in de Peelregio
Het Sociaal Akkoord brengt veel consequenties met zich mee. De komende jaren gaan we daar lokaal veel van merken. Zo betekent het voor de Peelregio dat Helmond een prominentere rol gaat spelen in samenwerkingsverbanden in het sociale domein, werk en inkomen. We zullen wel moeten gezien de transities en bezuinigingstaakstellingen die op ons af komen.
Enerzijds bieden nieuwe verantwoordelijkheden en bevoegdheden kansen; we kunnen meer rekening houden met de omstandigheden van de lokale arbeidsmarkt. Anderzijds stellen de nieuwe ontwikkelingen onze regio voor een uitdaging: we krijgen geen extra participatiemiddelen en moeten met minder méér doen.
Zorgelijk is de bezuinigingsopgave die de Participatiewet behelst, zeker als het gaat om sociale werkvoorziening. Op dit moment zijn er nog vele financiële onzekerheden en onduidelijkheden omtrent de uitvoering, maar gemeenten moeten al met de voorgenomen hervormingen aan de slag.
Iedereen doet mee, ook als je een arbeidsbeperking hebt. Het uitgangspunt is niet meer wat iemand niet meer kan, maar wat iemand nog wél kan. Iedereen heeft recht op uitzicht en mee te doen in de samenleving. Betaald werk is hierbij van essentieel belang. Als mensen niet kunnen of mee mogen doen, leidt dit tot sociaal isolement en een slechte gezondheid. Mensen met een arbeidsbeperking krijgen op de reguliere arbeidsmarkt vaak geen kans om te laten zien wat zij waard zijn. Hier ligt dan ook een taak voor de overheid om deze mensen een handje te helpen naar zelfredzaamheid en vaste arbeid.
Afgelopen week werden raadsleden van de gemeenten die aangesloten zijn bij de gemeenschappelijke regeling Atlant Groep geïnformeerd over de actuele ontwikkelingen rondom de Participatiewet. Wat mij intrigeerde was de politieke vraag waar de ondergrens ligt waarbij bepaald wordt of iemand rendabel genoeg is om als werkkracht ingezet te worden. Bij welke mate van productiviteit bied je iemand arbied aan en bij welke mate een uitkering? En in hoeverre vinden wij het acceptabel dat onrendabele menskracht wordt ingezet? Deze vragen kun je zowel vanuit een kosten- als een maatschappelijk perspectief bezien.
Voor mij staat het buiten kijf dat iedereen meedoet en zich verantwoordelijk moet kunnen voelen over zijn/haar eigen leven. Als je door omstandigheden (tijdelijk) niet mee kunt doen, heb je recht op hulp hierbij. Ik hoop dat we in de Peelregio met gemeenten, werkgevers en sociale partners samen deze visie delen en ondanks de onzekerheden in de sociale werkvoorziening alle mensen met een arbeidsbeperking de kans krijgen zich te ontwikkelen op de arbeidsmarkt.
Ling Ko
Fractievoorzitter
4 reacties:
Maar waar liggen die grenzen dan voor wat Groenlinks aangaat?
Ik vind het allemaal mooie taal en woorden, de praktijk al toch weerbarstiger en minder vriendelijk zijn. Vooral voor behoeftige mensen.
Ik wens u veel wijsheid toe,
Andre
Het is fijn dat mensen die nu thuis zitten weer kunnen meedoen aan het arbeidsproces, ookal heb je een beperking, de vraag is of door dit akkoord mensen wel sneller aan het werk worden geholpen?
De quotumregeling biedt gemeenten een extra ingang bij werkgevers om meer mensen aan de onderkant van de arbeidsmarkt aan het werk te helpen, maar hopelijk werkt de stok achter de deur dan ook als dit wettelijk wordt vastgelegd.
Maar er is nog veel onduidelijk, b.v de verantwoordelijkheidsverdeling en de financiële gevolgen. Het akkoord heeft het over drie partijen bestuur maar legt de verantwoording van het geld bij gemeenten.
Dus met andere woorden: minder invloed voor gemeenten, maar wel grotere financiële risico’s, want er zijn geen financiële gevolgen voor gemeenten in beeld.
Je moet je daarom afvragen of het wel betaalbaar is voor de gemeente Helmond ( en alle anderen gemeenten), de loonkostensubsidie is b.v. veel duurder dan loondispensatie.
Lijkt mooi, de participatiewet, maar er is nog teveel onduidelijk.
1 Uitvoeringsorganisatie voor maatschappelijke ondersteuning
De gemeentebesturen van de Peelgemeenten willen starten met de voorbereiding van 1 gemeenschappelijke uitvoeringsorganisatie voor een aantal taken op het gebied van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). Concreet zijn dit de bestaande individuele voorzieningen (zoals hulp bij het huishouden, hulpmiddelen en vervoersvoorzieningen). En nieuwe taken op het gebied van Wmo, zoals het bieden van begeleiding en persoonlijke verzorging. De organisatie moet medio 2014 functioneren.
Er zijn veel voordelen aan één gezamenlijke organisatie aldus dus gemeente, zowel voor de cliënten als voor de gemeenten. Er kan centraal worden ingekocht en aanbesteed. Dat leidt mogelijk tot inkoopvoordelen. Er komt 1 Verordening, 1 Besluit en 1 set beleidsregels. Verder zijn er meer mogelijkheden voor taakdifferentiatie en het ontwikkelen van specialismen. Ook wordt de uitvoeringsorganisatie minder kwetsbaar. De medewerkers worden ondergebracht binnen de (nog op te richten) regionale organisatie en hebben daar hun basis. Via een gebiedsgerichte aanpak en ‘Het Nieuwe Werken’ (laptop, mobiele telefoon) zijn zij zeer flexibel aanwezig binnen het netwerk van wijken, dorpen en kernen. Ook leggen zij huisbezoeken af. De burger wordt dus nog steeds in zijn eigen omgeving geholpen.
De gemeenten Asten, Deurne, Gemert-Bakel, Helmond, Laarbeek en Someren willen de veranderingen op de gebieden Wmo, Jeugdzorg en Werk & Inkomen samen aanpakken. Er komen veel nieuwe taken op de gemeenten af. Dit biedt gemeenten de kans om een kwaliteitsslag te maken. Tegelijkertijd brengen deze nieuwe taken ook financiële consequenties en risico’s met zich mee. De samenwerking zorgt ervoor dat de inwoners bereikbare, betaalbare en adequate zorg en ondersteuning blijven ontvangen.
De Peelcolleges hebben het voornemen uitgesproken om hun krachten te bundelen: Peelsamenwerking 6.1. De gemeenteraden van de Peel moeten zich hier nog over uitspreken. De urgentie van deze samenwerking wordt onderstreept door de taken die door de decentralisatie van de AWBZ-begeleiding op de gemeenten afkomen. De gezamenlijke uitvoeringsorganisatie toont hoe de Peelsamenwerking eruit kan zien. Daaruit blijkt dat het een win-winsituatie is: inwoners blijven in hun eigen omgeving ondersteuning ontvangen. En de gemeenten kunnen (toekomstige) taken efficiënt én met behoud van kwaliteit uitvoeren.
De Peelgemeenten leggen in de komende periode het voorstel voor om een gemeenschappelijke uitvoeringsorganisatie in te richten. Niet alle raden en raadscommissies vergaderen op hetzelfde moment. Vandaar dat het voorstel zowel vóór als na de zomervakantie op de agenda’s van de respectievelijke raadscommissies en raden zal staan. Naar verwachting is medio september in alle raden hierover een besluit genomen.
JOBFACTORY HELMOND
Ik vind de situatie op de Jobfactory bedroevend. Ten eerste volgt een groot deel van de mensen die daar werken geen traject. Coaches geven bij binnenkomst een werkovereenkomst te tekenen en daar houd het in de meeste gevallen mee op. Naar mijn mening echter heeft iedereen recht om te weten waar hij/zij aan toe is. Als mensen geen traject aangeboden krijgen vanwege een te oude leeftijd, of beperking, of iets anders dan moeten ze daar ook over in kennis gesteld worden.
Productiviteit wordt niet gestimuleerd, dus in die zin is het helemaal geen opstap naar werk. Je bent al geslaagd als je op tijd komt en netjes afbelt. De meeste mensen doen dan ook maar expres langzaam aan, omdat een prikkel tot meer doen ontbreekt. Het werk wordt uitzichtloos gemaakt. Ik denk dat er een beloningssysteem moet komen. Als je een bepaald productieniveau haalt dan kom je in een traject, of in een versneld traject, of spaar je bonuspunten voor een opleiding, of tsjaa…ik bedenk maar wat…krijg je spaarpunten om iets te kopen uit de jobfactory-winkel.
Solliciteren wordt ook niet gepromoot – dus hoe kan het in die zin ook een opstap naar werk zijn?! Waarom kan er bijvoorbeeld onder werktijd niet voor vijftigplussers een maandelijkse bijeenkomst zijn op de Jobfactory zelf, geleid door een arbeidsdeskundige, die mensen eens motiveert en tips geeft voor de arbeidsmarkt? Dat hoeft maar een uurtje te kosten!
Degenen die de afdelingen managen hebben geen commerciele instelling en zelfs geen werkplan. Aan ‘werknemers’ vragen ze “weet je wat je gaat doen vandaag?” of “was jij al met iets bezig?” waardoor ik het idee heb dat ze het overzicht niet hebben.
En dan: verkwisting materiaal. Als er bijvoorbeeld ansichtkaarten gemaakt moeten worden, horen mensen dat op de dag zelf, zodat het niet mogelijk is om zoiets creatief voor te bereiden. Dan moeten mensen binnen vijf minuten maar iets verzinnen en dat is niet altijd een succes. Het resultaat is op groep 3-niveau, dus veel dingen kunnen echt de winkel niet in. Ik begrijp ook niet dat de leiding niet een planning kan maken waarbij ze mensen een of twee dagen van te voren inlichten wat ze gaan doen. Of gewoon een werkschema per week maken.
Op de afdeling keramiek mogen mensen kleien. Echter zonder enige hulp of advies of creatieve voorbereiding. Het is echt de knoei-maar-wat-aan-en-we-zien-wel-wat-het-wordt methode. Hier zou een boetseer-workshop een goede investering zijn omdat producten natuurlijk ook verkoopbaar moeten worden.
Al met al zijn er nogal wat verbeteringen denkbaar. Ik hoop in ieder geval dat met de invoering van de Participatiewet op 1 januari a.s. iedereen ook werkelijk gaat participeren. En dat mensen bij de Jobfactory dan niet meer “trajectloos vegeteren” maar werkelijk meetellen en actief betrokken worden door middel van een aangeboden traject. Er zitten daar een ruim aantal coaches en ik vind het redelijk schandalig dat hun werk er slechts uit bestaat om standaard-werkovereenkomsten uit te printen en te laten ondertekenen. Dat kan het einde van het verhaal niet zijn!!