Onze partij bestaat dit jaar 40 jaar. Ook de Helmondse afdeling van de SP, een van de oudste bestaat 40 jaar. Op een bescheiden manier wordt zo links en rechts aandacht geschonken aan dit jubileum.

In ons “tweede huis” aan de Molenstraat 95 houden we wekelijks op woensdagavond van 19:00 tot 20:00 uur een inloopspreekuur. Iedereen, lid of geen lid, kan dan binnenlopen met een vraag of een probleem. In een aantal gevallen kunnen we concreet iets betekenen, in andere gevallen ontbreekt het ons aan voldoende kennis maar gaan we ermee aan de slag. Immers, we zijn vrijwilligers en geen specialisten en de verscheidenheid van de vragen is erg groot. (Overigens is het spreekuur van onze partij niet uniek. Er zijn meer politieke partijen die iets gelijksoortigs organiseren en recentelijk hebben we ook kunnen lezen dat ook de Helmondse PvdA een ombudsteam is gestart.)
Een aantal jaren heb ik het SP-spreekuur gedaan. Nu val ik zo nu en dan even in wanneer mijn assistentie wordt gevraagd.

Afgelopen maand werd ik weer eens gevraagd aanwezig te zijn bij een gesprek.
Terwijl ik samen met een andere SP’er met iemand in gesprek zat , viel plotsklaps, bijna letterlijk, een jongeman met de deur in huis. Uit zijn wat moeilijk verstaanbare woorden maakte ik op dat hij informeerde naar het NS station. Terwijl ik luisterde naar zijn enigszins verwarde en onsamenhangende zinnen en opmerkingen, nam ik hem eens goed op en gaf hem een stoel met de woorden “….ga er eens even bij zitten en neem een kop koffie”.
Als snel werd me duidelijk dat hem simpelweg de weg naar het centraal station uitleggen niet voldoende zou zijn. Hij had de dag ervoor te horen gekregen dat hij ontslagen was en zag zijn toekomst donker in want ook zijn financiële situatie en de relatie met z’n vriendin lieten te wensen over. Het was allemaal even te veel. Zo veel te veel dat hij een hele cocktail van medicatie, drank en drugs had genomen! Een combinatie waarvan we weten dat niemand die echt kan bekomen.
Na een tijdje met elkaar gepraat te hebben zijn we samen opgelopen naar het station en heb ik hem op de trein gezet. Ik heb contact opgenomen met zijn ouders om door te geven welke trein hij had genomen en de volgende dag heb ik een goed gesprek gevoerd met zijn vader.

Hoewel de jongeman simpelweg iemand leek te zijn die de weg vroeg, bleek tijdens het gesprek dat er meer speelde. Door te luisteren naar zijn verhaal, niet meteen te oordelen en door betrokkenheid te tonen voelde hij zich na dit gesprek een stuk beter. Maar zeg eens eerlijk, is dit zo bijzonder? Betrokkenheid kunnen we toch allemaal tonen zonder dat we gekwalificeerd hulpverlener zijn?

Nathalie van der Zanden
Raadslid