37reacties

Stijkel: (On)zinnigheid van Stadsgesprekken

Vijf zaaltjes vol ‘steunpilaren’ kopte John Graat (E.D. 8.4) treffend boven zijn impressies van de zogenaamde stadsgesprekken, die het Helmondse stadsbestuur organiseerde.
De minieme opkomst toonde aan dat de Helmondse bevolking er niet in gelooft door het zittende college en de raad gehoord te worden. Komt bij: wie openlijk en eerlijk zijn terechte zorgen uit bij het thema asielzoekers wordt domweg voor ‘schreeuwer’ uitgemaakt.
Onder bewaking van 15 politieagenten lieten 140 stadgenoten, waarvan 99,9% ongeremde ‘mee’denkers, zich meenemen in de opzet van het programma: ‘Ja zeggen tegen de burgemeester’. De vraag is immers niet meer of die 500 asielzoekers komen, maar hoe helpen we hun integreren. Daarmee wordt en passant de vraag of die mensen ooit van plan zijn naar huis te gaan, overbodig.

De bezoekers kregen aan vier tafels telkens 15 minuten om te brainstormen. De samenvattingen daarvan werden verzorgd door gespreksleiders die in de meeste gevallen geen kans zagen of niet de moeite namen om hun eigen enthousiasme voor het opvangproject te verbergen en neutraal verslag te doen van wat ingebracht was. Alle asielzoekers worden consequent ‘vluchtelingen’ genoemd. Dat is goed om het indalen van meelijden te bevorderen. Want een vluchteling heeft hulp nodig. Dat heel veel van die gezonde jonge mannen zo ver van hun eigen land neerstrijken in plaats van dichter bij huis te blijven om voor hun (groot)ouders, vrouwen en kinderen te zorgen, is voor ons onbegrijpelijk. Maar de diverse generaties familieleden zullen spoedig na komen en dan is dat probleem opgelost.
De angst regeerde bij de voorbereiding van deze stadsgesprekken.
Geen grote zaal om zoveel mogelijk deelnemers samen de gelegenheid te geven hun eventuele instemming, maar zeker ook hun zorgen te kunnen delen, waardoor emoties in een vroeg stadium zo veel mogelijk gekanaliseerd hadden kunnen worden, zoals Senioren 2013 had voorgesteld. Daarmee zou het stadsbestuur in elk geval meer bestuurskracht en geloof in de eigen aanpak ten toon hebben gespreid. Maar nee, ‘mensen moesten zich vooraf aanmelden en het aantal bezoekers moest beperk worden om te voorkomen dat de bijeenkomst uit de hand zou lopen’, besliste het college met de steun van liefst negenen- een-halve raadsfractie.
Ook ons pleidooi voor spreiding van de bijeenkomsten over meerdere avonden vond geen gehoor. Daardoor zou toch allicht voor meer mensen gelegenheid zijn geweest om erbij te zijn. Wie nu op 7 april verhinderd was werd inspraak onmogelijk gemaakt.
Nog meer vrijwilligers gezocht
Blijmoedig opperden aanwezigen in de vier zaaltjes dat de vijfhonderd statushouders elk ‘gewoon’ een maatje of buddy moeten krijgen. De gemeente zou dat moeten coördineren. Ja hoor, steeds weer een beroep doen op vrijwilligers daar weet deze gemeente wel raad mee. Immers in het lopende vierjarenbegrotingsprogramma zijn al talloze noodzakelijke activiteiten naar de burgers en bedrijven toegeschoven: mantelzorg voor ouderen, zieken en gehandicapten, extreme bezuinigingsgevolgen opvangen bij cultuur, beheerbeëindiging van wijkaccomodaties, minder maatschappelijk werk, onderhoud en beheer van openbaar groen, buitenonderhoud van scholen, beheer van sportvelden, de verlaging van subsidie op peuterspeelzaalwerk, enz. Wie nog gezond is, geen werk heeft en – naast alles wat dezelfde categorie inwoners al op zich moet nemen – nog meer dagelijks structurele inspanningen kan leveren, gelieve zich beschikbaar te stellen. Senioren 2013 waarschuwt al jaren voor de overbelasting van steeds weer dezelfde vrijwilligers, die in groten getale uitgeput raken.
Wij vragen van het stadsbestuur dat allereerst overwogen wordt hoe de hier bestaande normen en waarden bewaakt zullen worden, welke maatregelen tot handhaving daarvan worden toegezegd. Vrouwen, anders geaarde mensen, Joden en niet-moslims hebben in en buiten opvangsituaties recht op 100% levensvrijheid. De duurzaamheid van de gehele samenleving garanderen moet immers de eerste zorg zijn van de stadsbestuurders. Het mag niet alleen gaan over de duurzaamheid van locaties, de investeringen en het perspectief van asielzoekers.
Hebben we bij Senioren 2013 dan geen begrip voor de hulpvraag? Ja zeker wel. Wij zijn zonder meer voor tijdelijke opvanghulp aan echte vluchtelingen. In het Stiphoutse zaaltje, namen twee jonge Iraniërs deel aan de bijeenkomst. Vriendelijke, bescheiden knapen, al negen jaar in Nederland, zonder diploma’s en dus nog steeds zonder werk. Zij kunnen niet terug naar hun land zolang christenen er vermoord worden door fanatieke moslimgroeperingen. Zij zijn voor ons echte vluchtelingen, die zich in Helmond welkom moeten voelen.

Sandra Stijkel
Raadslid Senioren 2013