31reacties

Christ is die Helmonder met een witte stok

Hoe is het als je weinig tot niets ziet en net als elke Helmonder toch wilt en moét deelnemen aan de maatschappij? Vandaag tijdens de Internationale Dag van de Witte Stok staat de weblog even stil bij Helmonders met een visuele beperking in onze openbare ruimten. Wellicht een wake-up call voor wie het wil zien…
Christ Beekmans is zo’n Helmonder. Hij is sterk visueel beperkt en wil zijn ervaringen als slechtziende delen. Hieronder zijn verhaal. Met fotograaf Jantje Peeters ging hij gistermiddag op pad om je een paar plekken in onze stad te laten zien waar Christ soms letterlijk tegen aanloopt.

“Ik woon in de Molenstraat, een drukke straat en dat niet alleen, er wordt vaak veel te hard gereden. Als ik naar buiten ga, is de kans levensgroot dat ik met mijn witte stok op de stoep voor mijn woning al word aangereden door fietsen, bromfietsen of zelfs scootmobielen. Wanneer ik daarna via het zebrapad op de Koninginnewal naar de Ameidestraat wil lopen, wacht ik altijd extra lang voordat ik oversteek. De andere weggebruikers kunnen dan mijn uitstekende witte stok zien. En wat gebeurt er vaak? Automobilisten rijden gewoon door…

In Helmond zijn diverse maatregelen genomen om slechtzienden te helpen. Fijn! We hebben sprekende verkeerslichten, ratels en tikkers. En niet te vergeten: gidslijnen. Daar mag trouwens best wat meer bekendheid aan gegeven worden want weinigen weten waarvoor die dienen. Ze dienen in ieder geval níet als fietsenstalling en toch staan er her en der midden op die looproute geparkeerd. Al maanden staat er bij de Subway, op de hoek van mijn straat, een waarschuwingshek te wachten tot het wordt weggehaald.
Vlakbij het kruispunt Molenstraat-Zuideinde staat al een jaar of 10 dwars op de stoep een bank! Wie heeft dit verzonnen?? Paaltjes, bloembakken en ander straatmeubilair (soms nodig, misschien ook niet) leveren slechtzienden bijna onoverkomelijke hindernissen op.

Eenmaal aangekomen in de Ameidestraat en Veestraat, fietst en bommert men vrolijk én snel. Ook al is dat in dat drukke winkelgebied niet toegestaan. Soms moet ik het vege lijf redden voor een snelheidsduivel in een scootmobiel. En niemand grijpt in! Maar ook voetgangers negeren geregeld mijn witte stok. Ik beweeg me altijd zo voorzichtig mogelijk in de openbare ruimte, soms is het een tocht om te overleven. Ik haal dan opgelucht adem als ik de sleutel weer in het slot van mijn voordeur kan steken en zonder averij thuis ben gekomen. Het verkeer is tegenwoordig een heksenketel, mensen houden steeds minder rekening met elkaar en de lontjes blijken af en toe kort.

Dan is er ook nog de onoverzichtelijke route naar het NS-station die ik even wil benoemen. De meest gerichte weg daarnaartoe loopt voor mij via Zuidende met daarin de oversteek van de Traverse. Het laatste stuk naar het Stationsplein is wel heel onvriendelijk. Zwarte bollen op het trottoir en waar de route onder het Arcadegebouw loopt en op zijn smalst is, word ik nogal eens onaangenaam verrast door een erg in de weg staand verkeersbord. Niet ideaal…
Tot slot: deze week was een automobilist zo (on)vriendelijk het witte bolletje aan het eind van mijn stok aan diggelen te rijden. Hij of zij reed doodgemoedereerd door…”

In de reacties hieronder staan updates en een aanvulling.